Υπεράνω πάσης υποψίας

Ποιος είσαι; Διαβάζω το όνομά σου στις εφημερίδες, γιατί τώρα ο νόμος μου δίνει, υποτίθεται, τη δυνατότητα να σε «ξέρω». Είσαι ο «παιδόφιλος της διπλανής πόρτας». Είσαι αυτός που συνελήφθη για διακίνηση υλικού παιδικής πορνογραφίας.

Τη βρίσκεις με παιδιά. Με μωρά. Με νεογέννητα. Ηδονίζεσαι να τα βλέπεις να κακοποιούνται, πληρώνεις τα ωραία σου λεφτά για να εξασφαλίζεις το ανάλογο οπτικό υλικό. Διαβάζω το όνομά σου, μαθαίνω την πόλη και τη γειτονιά σου. Ξέρω πόσων χρόνων είσαι και τι δουλειά κάνεις. Και λοιπόν;

Ενα όνομα δεν... μου λέει τίποτα. Ενα πρόσωπο, μια φωτογραφία, δεν μου λέει πάλι τίποτα. Και στο Σύνταγμα να σε σέρνανε, πάνω σε κάρο, για δημόσια διαπόμπευση, πάλι ένα αίνιγμα θα ήσουν για μένα.

Η αλήθεια είναι ότι κανένα στοιχείο σου δεν μου λέει τίποτα, γιατί δυσκολεύομαι, πρώτα απ όλα, να πιστέψω ότι είσαι άνθρωπος. Το μυαλό και οι λίγες γνώσεις μου επιμένουν ότι εσύ κι εγώ είμαστε φτιαγμένοι από τα ίδια κόκαλα, την ίδια σάρκα, την ίδια ζωή. Αλλά όχι. Η καρδιά μου ουρλιάζει πως όχι.

Τη βρίσκεις με παιδιά που βασανίζονται. Τι είσαι; Πώς έγινες αυτό που σήμερα είσαι; Είσαι άρρωστος και θέλεις βοήθεια, ή ένα τέρας που του πρέπει η σκληρότερη τιμωρία;

Οταν μαθαίνω πως υπάρχουν άτομα σαν κι εσένα, έχω ανάγκη να τα τοποθετώ τουλάχιστον στη λάσπη του περιθωρίου. Να πιστεύω πως είναι εξαθλιωμένοι, αγράμματοι, κοινωνικά απόβλητοι. Για να μπορώ «κάπως» να σε κατατάξω. Κάπως να δικαιολογήσω την ύπαρξή σου.

Ομως η ζωή έχει διαφορετική γνώμη. Και κάθε φορά μου τρίβει στα μούτρα την ίδια αλήθεια, ότι δηλαδή, εννιά φορές στις δέκα, είσαι ένας κύριος «υπεράνω πάσης υποψίας».

Ο γιατρός, ο επιστήμονας, ο παπάς. Στη διπλανή πόρτα, στο διπλανό γραφείο, στην ενορία της γειτονιάς. Ξέρω ποιος είσαι. Αλλά δεν θα μάθω ποτέ, αλίμονο, τι πραγματικά είσαι.
ethnos