Η εξομολόγηση ενός πατέρα (μέρος 2ον)

Μετά την εξομολόγηση ενός πατέρα, που είχε μεγάλη ανταπόκριση και σας ευχαριστούμε για αυτό, λάβαμε πολλά e-mail σχετικά με το θέμα ένα από αυτά παραθέτουμε πιο κάτω, μας ήρθε από την Δράμα.

"Ειλικρινά θα ήθελα ποτέ να μην ερχόμουν στη θέση να γράψω σχετικά με το διαζύγιο και τις επιπτώσεις που έχει στην ψυχική, και όχι μόνο, υγεία πρώτα των παιδιών αλλά και των γονέων.

Τελικά όμως για μία ακόμα φορά διαπιστώνω πως τα απροσδόκητα στη ζωή είναι τόσα όσα και τα προσδοκώμενα.Γιατί κανείς όταν παντρεύεται δεν σκέφτεται το διαζύγιο και περισσότερο κανείς δεν μπορεί να το φανταστεί όταν η οικογένειά του / της, μεγαλώνει, με τη γέννηση παιδιού ή παιδιών.

Θέλω να ξεκινήσω με μία παραδοχή : Στο διαζύγιο φταίνε και οι δύο , άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο. Δεν είμαι εδώ για να μεταφέρω τις προσωπικές μου εμπειρίες που σίγουρα δεν είναι αντικειμενικές αλλά μόνο προσωπικές.

Όμως ενώ για... το διαζύγιο φταίνε και οι δύο τελικά μακριά από το σπίτι της οικογένειας και από τα παιδιά, είναι κατά κανόνα ο πατέρας. Δεν είναι λίγο αντιφατικό.

«Λύση του έγγαμου βίου κοινή συναινέσει», γράφουν οι δικηγόροι στο ιδιωτικό συμφωνητικό (που ακούστηκε η διάλυση μίας οικογένειας να γίνεται αρχικά με ιδιωτικό συμφωνητικό – η περιουσία κατοχυρώνεται με συμβολαιογραφική πράξη. Είναι φαίνεται πιο σημαντικό από την ψυχική υγεία και την καλλιέργεια της προσωπικότητας και του χαρακτήρα των παιδιών με χωρισμένους γονείς.)

Είμαι θυμωμένος.Είμαι θυμωμένος γιατί δεν μπορώ να δω τα παιδιά μου τόσες ώρες και μέρες όσες με έχουν ανάγκη.

(Ερώτηση 1^η : Ο νομοθέτης πρέπει να απαντήσει αν πιστεύει πως τα παιδιά έχουν εξίσου ανάγκη και τους δύο γονείς.)

Είμαι θυμωμένος.Είμαι θυμωμένος γιατί μαθαίνω τελευταίος (μετά τον παππού, τη γιαγιά, τον θείο, την κολλητή, τη γειτονιά, τον ………. Πως τα παιδιά μου είναι λίγο άρρωστα, λίγο κακόκεφα, λίγο αδιάβαστα στο σχολείο, λίγο αλητάκια, λίγο πειραχτήρια, πως κοιμήθηκαν στη γιαγιά, πως κοιμήθηκαν με τη babysitter πως πως πως λίγο..λίγο..λίγο.. . Μαθαίνω όμως πρώτος αν αργήσω μία μέρα να καταθέσω τη διατροφή.

Είμαι θυμωμένος.Είμαι θυμωμένος γιατί είμαι ο πατέρας του σαββατοκύριακου και όχι ο πατέρας της καθημερινότητας, του διαβάσματος, της καληνύχτας, του μαλώματος, της αυστηρότητας, της ασφάλειας.

(Ερώτηση 2^η : Πρέπει να απαντήσει ο νομοθέτης με πιο κριτήριο ορίζει το σαββατοκύριακο ως μέρα συνάντησης των παιδιών με τον πατέρα τους και βέβαια γιατί απαγορεύει στον πατέρα να βλέπει τα παιδιά του καθημερινά στον χώρο τους – δηλαδή στον τόπο κατοικίας τους – δηλαδή στο δωμάτιό τους. Γιατί πρέπει να τα βλέπει μόνο αφού τα πάρει από το σπίτι τους και όχι να μπορεί να τα διαβάζει έστω μία ώρα την ημέρα στο δωμάτιό τους. )

Είμαι οργισμένος. Είμαι οργισμένος γιατί κανένας από την πολιτεία δεν μας κάλεσε και τους δύο γονείς για να μας μιλήσει, να μας ρωτήσει, να μας συμβουλέψει.

Είμαι οργισμένος. Είμαι οργισμένος γιατί στα μέσα μαζικής ενημέρωσης προβάλλονται μόνο θέματα με διαζύγια, πατεράδες κακούς, μανιακούς, βίαιους και μάλιστα σε μεσημεριανές ώρες, που και κακό κάνουν στο μυαλό της μητέρας – γυναίκας και τα παρακολουθούν χωρίς κανένα πρόβλημα και παιδιά.

Είμαι οργισμένος. Είμαι οργισμένος γιατί μία χωρισμένη - εργαζόμενη μητέρα απολαμβάνει τη συμπόνια και τη στοργή της πολιτείας και της κοινωνίας, ενώ ο χωρισμένος και εργαζόμενος πατέρας είναι δακτυλοδεικτούμενος ως τον κατά κύριο λόγω υπαίτιο για την κατάντια τις οικογένειάς του.

Είμαι χαρούμενος. Είμαι χαρούμενος γιατί διαπιστώνω πως μέρα με τη μέρα ο Θεός μου δίνει περισσότερη δύναμη να έχω την ηρεμία μου και να διδάσκω στα παιδιά μου αξίες, έστω και από το τηλέφωνο. Να τηρώ την υπόσχεση μου πως δεν θα ακούσουν ποτέ από το στόμα μου κακιά κουβέντα ούτε για τη μητέρα τους ούτε για κανέναν, κι ας έχω ακούσει πολλά.

Είμαι χαρούμενος. Είμαι χαρούμενος γιατί ξεκίνησε η προσπάθεια από άξιους ανθρώπους για να αλλάξουν τα πράγματα και μπράβο τους. Πρέπει τώρα όλοι εμείς να δίνουμε το καλύτερο παράδειγμα και καμία αφορμή για να προστατεύσουμε τον αγώνα αυτών των ΑΞΙΩΝ ανθρώπων.

Είμαι χαρούμενος. Είμαι χαρούμενος γιατί πέρασα και τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά με τα παιδιά μου και μπόρεσα να τους δώσω όλη μου την καρδιά, και μου έδωσαν με τα μάτια τους όλη μου τη ζωή.

Είμαι λυπημένος. Είμαι λυπημένος γιατί τελείωσαν οι γιορτές και πάλι θα βρεθώ στη μοναξιά του σπιτιού μου και τα παιδιά μου θα λαμβάνουν διαπαιδαγώγηση διαμέσου τηλεφώνου.

Είμαι λυπημένος. Είμαι λυπημένος γιατί ο νομοθέτης δεν υποχρεώνει τους δύο γονείς να έχουν κοινές παραστάσεις μαζί με τα παιδιά τους (κοινές φωτογραφίες στις γιορτές, κοινές συναντήσεις και εξόδους.

(Ερώτηση 3^η : Πρέπει να ερωτηθεί ο νομοθέτης πως δίνει ΝΤΕ ΦΑΚΤΟ την επιμέλεια στην μητέρα αλλά δεν την υποχρεώνει το αυτονόητο ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΣΤΕΡΗΘΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΟΥΤΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥΣ.)

Είμαι λυπημένος. Είμαι λυπημένος γιατί ο θάνατος του μικρού Αλέξη από την σφαίρα του αστυνομικού έδωσε το δικαίωμα σε όλους να μιλήσουν για όλα. Κανένας όμως δεν είπε πως είναι παιδί χωρισμένων γονέων. Κανείς δεν είπε πως στο μνημόσυνο οι δύο γονείς πήγαν χωριστά και δεν αντάλλαξαν καμία κουβέντα (εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ). Δεν ξέρω τι μπορεί να τους χώρισε, δεν ξέρω τι μπορεί να έφταιξε δεν ξέρω………… Αυτό που ξέρω είναι πως το παιδί χωρισμένων γονέων – με καλή οικονομική κατάσταση, με πολύ καλό μορφωτικό και κοινωνικό επίπεδο βρέθηκε την λάθος ώρα (ήταν αργά για ένα παιδί στην ηλικία του αλλά αυτό αν ενδιαφέρει τον νομοθέτη τον ενδιαφέρει μόνο για τα παιδιά του – αν έχει), στο λάθος σημείο (ως πολίτης δεν έχω τίποτα με την περιοχή των Εξαρχείων, αλλά ως πατέρας λίγο είμαι κουμπωμένος).

Η συντεταγμένη πολιτεία, όπως είναι η Ελληνική, έχει την υποχρέωση να μεταφράζει τα αισθήματα των πολιτών σε λογική και τη λογική σε νόμους. Επίκαιρους, ισόνομους και ισότιμους προς όλους τους πολίτες.

Είμαστε και εμείς πολίτες σε αυτήν την πολιτεία. Με την υποχρέωση – δικαίωμα – καθήκον να μεγαλώσουμε σωστά και με ασφάλεια τα παιδιά μας. Δεν δέχομαι λοιπόν την εφεύρεση της φράσης : «ΜΟΝΟΓΕΝΕΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ».ΘΈΛΩ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΑΛΛΑ ΘΕΛΩ ΤΗ ΦΡΑΣΗ «ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΕ ΧΩΡΙΣΜΕΝΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ».

Ν. Ε."