Ο μπάτσος στο σπίτι

Βρισκόμαστε ήδη στην πέμπτη μέρα ενός πανελλαδικού μαθητικού, κατ' αρχήν, ξεσηκωμού και ακόμα τα μέλη της ελληνικής κοινωνίας -οι γείτονες της διπλανής πόρτας δηλαδή- με το βλέμμα γεμάτο απορία ρωτάνε και ξαναρωτάνε ποιοι είναι αυτοί που καίνε και σπάνε, ποιοι είναι αυτοί που καταστρέφουν από το μαγαζί της γειτονιάς μέχρι το πολυκατάστημα και την τράπεζα και πώς τόσο πολλοί τέτοιοι ξεφυτρώνουν σχεδόν σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας.

Παρ' όλο που δεν είναι το μείζον, αλλά αυτό που φαίνεται πιο πολύ -γιατί το μείζον είναι η μαθητική εξέγερση και οι πολύ σοβαρές αιτίες της- η απάντηση δεν βρίσκεται στις γενικεύσεις, αλλά στην παρατήρηση και τη γνώση. Δύο λειτουργίες ιδιαίτερα δύσκολες, δεδομένου ότι η πλειονότητα των ανθρώπων βλέπει αυτό που θέλει σαν γεγονός και σαν αιτία και όχι αυτό που συμβαίνει.

Το τραγικό είναι... που αυτός ο τρόπος αντίληψης της συντριπτικής πλειονότητας δεν περιορίζεται σε γεγονότα σαν τα σημερινά, αλλά προεκτείνεται και όταν πρόκειται για τον στενό οικογενειακό της κύκλο και -το σημαντικότερο- για τον ίδιο τον εαυτό του ατόμου.

Αρκεί να ξετυλίξει κανείς τα γεγονότα, που ζει σε μια οποιαδήποτε μέρα, από το πρωί ώς την ώρα που θα κοιμηθεί, για να διαπιστώσει ότι ο πολιτισμός και η δημοκρατικότητα, ο σεβασμός του άλλου και η σοβαρότητα στη σκέψη και στην πράξη παραβιάζονται βάναυσα και απουσιάζουν από τη συντριπτική πλειονότητα, σε μια κοινωνία όπου οι γείτονες στις πολυκατοικίες δεν λένε ούτε καλημέρα μεταξύ τους και ο αυταρχισμός του πατέρα, του οδηγού, του ταμία, του τμηματάρχη, του σερβιτόρου, του πωλητή, του αστυνόμου, του προϊστάμενου, του πολιτικάντη, του πορτιέρη και ο γραψαρχιδισμός είναι η κυρίαρχη πρακτική βίας, μέσα στην οποία ζει ο Ελληνας.

Αυτή είναι η καθημερινότητά του, αντάμα με την αναζήτηση μιας αρπαχτής, ενός ρουσφετιού, μιας φοροδιαφυγής, μιας λοβιτούρας εν τέλει για να αντιμετωπίσει το αδηφάγο τέρας μιας κρατικής μηχανής, που με ηγέτη τη Βουλή βολεύει, διαφθείρει, αδικοπραγεί, εξαγοράζει, πλουτίζει, φοροδιαφεύγει, νομοθετεί με παράθυρα ντροπής, δικάζει κατά παραγγελία και συλλαμβάνει επιλεκτικά, δημιουργώντας πολίτες διεφθαρμένους, αδικημένους, οργισμένους.

Απέναντι σ' αυτόν τον εμετικό εσμό, που αποτελεί την καθημερινή ζωή των πολιτών, υπάρχει ένα κομμάτι άδολο, αυτό που είναι άδολο διαχρονικά στις δικές μας κοινωνίες: οι έφηβοι. Κι ένα ακόμα μικρότερο άδολο κομμάτι, που συνθλίβεται ανάμεσα στις μυλόπετρες της καθημερινής απολιτισιάς: Οι αληθινά πολιτισμένοι. Αλλά κι ένα άλλο κομμάτι, που διαρκώς αυγαταίνει και πληρώνει όλο σκληρότερα τη βία της οικονομισιάς και της κάθε μορφής εξουσίας: οι περιθωριοποιημένοι. Από τους μετανάστες, τους άστεγους, τα πρεζόνια, τους άνεργους, μέχρι τους ιδεολογικά απροσάρμοστους σ' αυτή τη μορφή κοινωνίας.

Ρωτάει ο γείτονας της διπλανής πόρτας ποιος είναι αυτός που έχει βγει και ρημάζει τα κέντρα των πόλεων και θρηνεί υποκριτικά για το θάνατο του 15χρονου Γρηγορόπουλου -που ξεδιάντροπα όλοι έχουν οικειοποιηθεί ως «Αλέξη», ενώ συνεχίζουν ανεμπόδιστοι τη ζωούλα τους- και το θάνατο του εμποράκου, τον οποίο, επίσης, έχουν γραμμένο εκεί που δεν πιάνει μελάνι, στους θρήνους είμαστε εύκολοι σε τούτη τη χώρα.

Αυτός, λοιπόν, που καίει και καταστρέφει είναι ο πληρωμένος προβοκάτορας της αποσταθεροποίησης, ο άδολος έφηβος της αμφισβήτησης, ο μπαχαλάκιας της αδρεναλίνης, ο περιθωριοποιημένος της οικονομίας. Ο ένας δίπλα στον άλλον, χωρίς να γνωρίζονται.

Αλλά, αυτός που πυροδοτεί την καταστροφή είναι το κράτος μιας κομπλεξικής εξουσίας, που με την καρέκλα και το κουμπούρι μετατρέπει το τίποτε σε κάτι. Είναι το κράτος μιας διαφθοράς, που με την εξαγορά και την πελατεία μετατρέπει τον πολίτη σε συνεργό σ' ένα έγκλημα εναντίον του ίδιου του εαυτού του και των ίδιων των παιδιών του.

Ο φρουρός που πυροβόλησε στα Εξάρχεια είναι ο πατέρας, ο ταμίας, ο οδηγός, ο προϊστάμενος, ο δάσκαλος, ο πολιτικάντης, ο δικαστής, ο κάθε καρεκλοκένταυρος μιας οποιασδήποτε εξουσίας, ο κάθε κομπλεξικός, που θέλει να επιβάλει το δικό του λόγο και τρόπο, και που δεν αναγνωρίζει τίποτε άλλο από τον ίδιο του τον εαυτό και τις δικές του μωροφιλοδοξίες.

Είναι ο μπάτσος μέσα στα ίδια μας τα σπίτια.
Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣ απο την enet