Χωρίς πρότυπα

Εχουμε μια μεγάλη πρόκληση μπροστά μας. Μπορούμε να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε «τα παιδιά», όπως συνηθίσαμε να τα αποκαλούμε, και να κάνουμε άμεσα κάτι για να διορθώσουμε όσα μπορεί να τους οδηγούν σε απόγνωση. Ή μπορούμε να κάνουμε την οργή τους «δώρο» σε μια παρέα «επαγγελματιών αντιεξουσιαστών» οι οποίοι προσφέρουν την εύκολη και ηδονιστική λύση της τυφλής βίας.

Να το πούμε αλλιώς. Πολλοί από εμάς τους ενήλικες και θεωρητικά «βολεμένους» είμαστε εξαιρετικά θυμωμένοι με όσα γίνονται στη χώρα μας, οργισμένοι με τα φαινόμενα της ανομίας και της ατιμωρησίας. Διαβάζουμε και ακούμε για τα σκάνδαλα του Βατοπεδίου, της Siemens, των ομολόγων, για πρώην υπουργούς του ΠΑΣΟΚ που ζουν σε χλιδή, πρώην υπουργούς με οφσορ εταιρείες και εισροή πεντέμισι εκατομμυρίων ευρώ σε προσωπικούς λογαριασμούς, για ανομίες δημοσίων προσώπων οι οποίες συγκαλύπτονται από... το υπουργείο Οικονομικών κ.λπ. κ.λπ. Ταυτόχρονα, έχουμε χάσει από καιρό την εμπιστοσύνη μας σε βασικούς θεσμούς της χώρας, στην Εκκλησία με το Βατοπέδι και την υπόθεση Βαβύλη, στη Δικαιοσύνη με το παραδικαστικό κύκλωμα, στην αστυνομία με τη «ζαρντινιέρα» και τα άλλα κρούσματα βίας, στο σύστημα υγείας που καταρρέει.

Ολα αυτά, συσσωρευμένα, έχουν ωθήσει τον κόσμο «στα κάγκελα» γιατί ποτέ, κανείς, δεν τιμωρείται σε αυτήν τη χώρα. Οι υπουργοί που εμπλέκονται στο Βατοπέδι χειροκροτούν τον πρωθυπουργό όταν παίρνει την ευθύνη σαν να είναι ιππότες από άλλο παραμύθι. Οι υπεύθυνοι για το φιάσκο των ταραχών στην Αθήνα ζουν τον δικό τους μύθο που λέει «ευτυχώς δεν είχαμε άλλον νεκρό». Τα στελέχη της Siemens που σκόρπιζαν χαρά σε κρατικά στελέχη και πολιτικούς περιφέρονται ελεύθεροι όταν σε όλες τις άλλες χώρες έχουν τουλάχιστον προφυλακισθεί μήπως και μιλήσουν. Σκεφθείτε τώρα έναν έφηβο που εισπράττει όλα αυτά από το περιβάλλον του και τα μέσα ενημέρωσης. Που ζει το απίστευτο άγχος των πανελληνίων εξετάσεων, ενώ παράλληλα τρέχει από φροντιστήριο σε φροντιστήριο με γονείς που ακολουθούν αλλόφρονες. Το όνειρό του είναι να μπει στο πανεπιστήμιο, αλλά μόλις το πετυχαίνει αντιλαμβάνεται πως πρόκειται για μια μεγάλη απάτη. Δεν υπάρχουν παρά ελάχιστοι «δάσκαλοι», δεν υπάρχει ατμόσφαιρα άμιλλας ή γνώσης και ο μόνος οργανωμένος θεσμός είναι οι κομματικές νεολαίες. Ανάμεσα σε καταλήψεις, τραμπούκους που κάνουν την παλιά ΕΚΟΦ να μοιάζει με καρτούν, κατεστραμμένες αίθουσες, οι φοιτητές βιώνουν μια κοινωνία ανομίας. Η ζωή των φοιτητών δεν βελτιώθηκε καθόλου με την –όντως σωστή– μεταρρύθμιση Γιαννάκου αφού τον μήνα Δεκέμβριο δεν έχουν ακόμη πάρει βιβλία. Και, βεβαίως, ακολουθεί η εμπειρία του στρατού με την αγωνία του ρουσφετιού για μια μετάθεση, η οποία απομυθοποιεί πλήρως το ελληνικό κράτος.

Λογικό είναι, και το έχουμε ξαναπεί, πως σε μια χώρα χωρίς αρμούς, θεσμούς ή πρότυπα να δικαιολογείται η ανομία παντού. «Aφού όλα επιτρέπονται στην καθώς πρέπει κοινωνία, γιατί όχι και στους δρόμους;», αναρωτιούνται τα παιδιά που δεν έχουν το δίχτυ προστασίας της άμεσης οικογένειας με το οποίο μεγαλώσαμε οι περισσότεροι. Αναθρεμμένα με τα σύμβολα της «γενιάς του Πολυτεχνείου», τα παιδιά έχουν μυθοποιήσει την ιδέα της εξέγερσης και γοητεύονται από τον μύθο του δήθεν... αστυνομικού κράτους. Από την άλλη, μεγαλώνουν, από τους ίδιους γονείς, σε μια κοινωνία όπου η βασική αγωνία είναι πώς θα μπορέσουν κάποτε να αποκτήσουν ένα ακριβό τζιπ. Οταν, ώς ένα βαθμό δικαιολογημένα, δεν μπορείς να διακρίνεις πότε το τζιπ αποκτάται με διάβασμα και σκληρή δουλειά και πότε μέσω διαφθοράς, ανομίας, ή διαπλοκής, λογικό είναι να διαλέγεις τον εύκολο δρόμο του πλιάτσικου.

Τα παιδιά νιώθουν τον θυμό που μας πνίγει όλους. Ανήκουν όμως και σε μια γενιά που είναι κακομαθημένη, πάσχει από την ανία των προαστίων, είναι όμως και ψαγμένη. Τα αδιέξοδα της μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας τους οδηγούν σε μιαν ενστικτώδη απόγνωση. Μπορούμε να χαρίσουμε την οργή τους σε λαϊκιστές - τηλεκονφερασιέ που δεν ντρέπονται να την εκμεταλλεύονται για μερικές μονάδες τηλεθέασης. Μπορούμε να την δωρίσουμε στους επαγγελματίες τρομοκράτες - λάιτ που καίνε ή σπάνε την Αθήνα όποτε θέλουν και οι οποίοι με χαρά στρατολογούν οπαδούς της βίας. Υπάρχει άλλος δρόμος, αλλά απαιτεί να ξυπνήσουν από το κώμα στο οποίο έχουν περιπέσει οι πολιτικοί μας. Ή, αν δεν ξυπνήσουν, να το πάρουμε απόφαση ώστε να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας.
Tου Aλεξη Παπαχελα από την Καθημερινή