Η οργή και η γιορτή

Tούτες οι μέρες θα ’πρεπε να ’χουν τα σημάδια της γιορτής. Εχουν, όμως, τα σημάδια μιας ανακωχής. Η μεγάλη μάχη τελείωσε, η επόμενη έρχεται. Προς το παρόν, τα όπλα μπήκαν στις θήκες τους, οι πέτρες πετάχτηκαν στο φυσικό τους περιβάλλον και οι πρωταγωνιστές βγάζουν αργά τις μπότες τους. Κι εμείς, οι πολίτες που πορευόμαστε σχεδόν αυτιστικά σε συγκεκριμένες διαδρομές, πασχίζουμε την εσχάτη ώρα να καταγράψουμε τις απώλειες και ει δυνατόν να ανασυγκροτηθούμε. Το αύριο μπορεί να κρύβει περισσότερη οργή, θυμό και πόνο.

Θα ακουστεί υπερβολικό, αλλά για τα δεδομένα της εποχής ζούμε μια μικρή κοσμογονία. Δεν ξέρω αν αυτή η κοσμογονία έχει τα χαρακτηριστικά μιας νεολαιίστικης εξέγερσης, αν τα παιδιά ονειρεύονται τον δικό τους Μάη του ’68 ή αν έχει χαθεί γι’ αυτά το κέλυφος του προορισμού. Στο κάτω κάτω για... τους νέους, όπως λέει ο ποιητής, όλα υπάρχουν και δεν υπάρχουν συνάμα και μέσα σε κάθε επιχείρημά τους βρίσκεται ολόσωμο το αντεπιχείρημα. Ο κίνδυνος όμως μιας εκτροπής ή μιας εκ του πονηρού εκμετάλλευσης της νεανικής δυσαρέσκειας είναι υπαρκτός. Γι’ αυτό, οι απαντήσεις και οι λύσεις θα πρέπει να προέλθουν από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους του λαού και εντός των ορίων της δημοκρατίας. Ο χρόνος έχει προ πολλού τελειώσει. Φανταστείτε τι θα συμβεί αν μια νέα κοινωνική αναταραχή συμπέσει με την επερχόμενη οικονομική κρίση!

Προς το παρόν, ο πολίτης αισθάνεται ότι τον εμπαίζουν. Με δεδομένο το βαρύ κλίμα, θα περίμενε από τους πολιτικούς να ομονοήσουν και να χαράξουν ενιαία γραμμή στα αποδεδειγμένα μεγάλα προβλήματα. Σπέρμα συναίνεσης όμως δεν υπάρχει, παρά μόνον αναποτελεσματική μικροπολιτική. Η κυβέρνηση, έχοντας παραδεχτεί τα λάθη της στο παρά πέντε και έχοντας ψηφίσει έναν «υποκριτικό» προϋπολογισμό, ξεχνάει τις μεταρρυθμίσεις και προετοιμάζεται για έναν ανασχηματισμό με «κοινωνική στόχευση».Το ΠΑΣΟΚ υιοθετεί τη λογική του ώριμου φρούτου -«πού θα πάει, στην ποδιά μου θα πέσει»- ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ κυρίως και λιγότερο τα άλλα μικρά κόμματα εφορμά στο θυμικό των εφήβων, με την ελπίδα της μελλοντικής συσσώρευσης πολιτικών κερδών. Κλασική εικόνα παλιομοδίτικου πολιτικού σκηνικού σε εποχές που απαιτούν σύγχρονες απαντήσεις σε σύγχρονα προβλήματα.

Σε μια χώρα, όπου οι άνεργοι προβλέπονται πολλοί για το 2009, όπου εγκαινιάζεται με φανφάρες το κοινωνικό παντοπωλείο στον Πειραιά, όπου ανθεί το ρεπορτάζ για την επιστροφή στα τεφτέρια και τα βερεσέδια και η τηλεοπτική δημοκρατία τρέχει πολύ πιο γρήγορα από την κοινοβουλευτική, η κυβέρνηση πρωτίστως και στη συνέχεια όλος ο πολιτικός κόσμος οφείλουν να επιδείξουν τη μέγιστη δυνατή ωριμότητα, επαναπροσδιορίζοντας σε τελευταία ανάλυση τη σχέση τους με τον λαό.
Tης Ριτσας Μασουρα από την Καθημερινή