Αχ, Ελλάδα σ' αγαπώ...

Γιατί δεν αγαπώ τη σημερινή Ελλάδα; Εύκολο. Ο καθένας μπορεί να γράψει (ειδικά τώρα) ολόκληρους τόμους γι' αυτό.

Τo δύσκολο είναι το αντίθετο. Γιατί αγαπάω την Ελλάδα; Θα προσπαθήσω να απαριθμήσω τους λόγους που με κάνουν να αγαπάω τη χώρα μου, ακόμα κι αν φανούν παιδαριώδεις.

Λοιπόν, αγαπάω την... ελληνική φύση, το τοπίο της. Κάτι γίνεται όταν αράζω κάτω από λεμονιές, συκιές και πεύκα, όταν κρύβομαι από το ανελέητο φως σ' ένα σκιερό βραχάκι μιας γυμνής παραλίας. Γίνομαι ολόκληρη.

Αγαπάω το ελληνικό «παιδικό»: Είμαστε ακόμα πιτσιρίκια, άτακτα, απείθαρχα, μας αρέσει να αμφισβητούμε, να παίρνουμε το χαρτζιλίκι των μεγάλων και να το τρώμε σε τσιχλόφουσκες αντί να το «αποταμιεύουμε» για ένα σοβαρό μέλλον. Μας λένε αεριτζήδες, εμείς απλώς καταλαβαίνουμε ότι τα σάβανα δεν έχουν τσέπες.

Αγαπάω τους σπαραξικάρδιους στίχους των τραγουδιών της πίστας, την κλειστοφοβική ποίηση της Νικολακοπούλου, τη ρομαντική μουντρουχιά των Active Member, τα πολλά κιλά τρέλας του Ρασούλη. Κόβομαι για vintage Σαββόπουλο. Αγαπάω τους ταξιτζήδες, τις διπλές πίτες με γύρο, τους περιπτεράδες, τους καραγκιοζοπαίκτες, τους «φεύγα» γέρους στο Ζάππειο.

Αγαπάω τα συνθήματα σε δρόμους, τοίχους και γήπεδα. Αγαπώ το Λεμονοδάσος, τη βόρεια Κέρκυρα, όλες τις Κυκλάδες και όλες τις θείες της Σκιάθου που έμειναν απαράλλαχτες από τα χρόνια του Παπαδιαμάντη.

Αγαπάω ένα χωριό τέρμα Θεού στην Τήνο, που συμπτωματικά λέγεται «Αγάπη»... Αγαπάω τους ποιητές μας, επειδή ζωγράφισαν με λέξεις την Ελλάδα που όλοι έχουμε στην καρδιά μας, γλυκιά και πικρή, ηρωίδα και κότα, αγία και πόρνη. Δεν αγαπώ απλώς την Ελλάδα, τη λατρεύω. Αρνούμαι να την ανταλλάξω με το ξεπουλημένο μπορντέλο που μου αντιπροτείνουν να αποδεχτώ ως πατρίδα.

Δεν θα μασήσω. Αυτό που αγαπώ εγώ αισθάνομαι ότι βαστάει γερά, σε γερά θεμέλια. Δεν είμαι μόνη μου. Δεν είμαστε μόνοι μας. Δεν το πιστεύετε; Ε, ας βγούμε να μετρηθούμε. Κι αν τα πληκτρολόγια δεν είναι αρκετά, υπάρχει πάντα και ο δρόμος. Που, ως γνωστόν, γράφει τη δική του ιστορία.
Ρίκα Βαγιάνη απο το Έθνος