Δανεικοί Καιροί

Του Αλέξη Μυρτάλη

Ανοίγοντας το blog σου για να ενημερωθώ σε είδα να χαμογελάς (στη φωτογραφία που έχεις κάτω δεξιά. Πως μπορείς ρε φίλε (Νίκο) ακόμα να χαμογελάς; Μήπως τάχα δεν διαβάζεις τα όσα παραδίπλα γράφεις;
Θα μου πεις φωτογραφία είναι. Και εν πάση περιπτώσει, η αισιοδοξία είναι ανάσα ζωής και δεξαμενή αντοχής. Δε λέω ότι πρέπει να είμαστε και να δείχνουμε θλιμμένοι. Οργισμένοι όμως;
Η οργή, ο θυμός, η αποστροφή – ως συναισθήματα-όσο ταπεινά και αν χαρακτηρίζονται αποτελούν ισχυρά κίνητρα για σύγκρουση και ρήξη.
Μη μου πεις ότι υπονοείς πως «γελάει καλύτερα, όποιος γελάει τελευταίος». Το θεωρώ εφεκτικό. Εδώ και τώρα φίλε μου! Γιατί να προσφέρουμε το χρόνο μας.
Με την ανοχή μας και τη (δήθεν) στωική μας αντίληψη επιβιώνουν. Ως χονδρόπετσοι, βιώνουν λάθρα και καθόλου δεν τους ενοχλεί. Κλέβουν τις ζωές μας και ζουν σε δανεικούς καιρούς.
Καθημερινά αντικρίζουμε εικόνες που ξεσκίζουν την ευαισθησία μας, που πληγώνουν τις αισθήσεις μας, που προσβάλλουν την αξιοπρέπεια μας.
Αυτό το κλίμα, αυτή η ατμόσφαιρα μου θυμίζει τους τροπικούς, όπου τα πάντα γύρω μυρίζουν μούχλα και σαπίλα.
Τις προάλλες, είδα... «εικόνες» των παιδιών της Αφρικής που έλιωναν από το AIDS. Μωρά που δεν πρόλαβαν να κατανοήσουν τον άθλιο κόσμο που τους κλέβει τη ζωή.
Δεν φταίμε ούτε εσύ ούτε εγώ γι` αυτό. Ησύχασε. Με τη γραφίδα μας αναδεικνύομαι το πρόβλημα και αναθεματίζουμε τους υπαίτιους! Κάνουμε ότι μπορούμε. Έτσι λέμε (και πιστεύουμε).
Είχα την άποψη ότι όσο η πίεση αυξάνεται τόσο μεγαλώνει η ελπίδα για αντίσταση και ανατροπή. Μάλλον έχω άδικο. Ο καπιταλισμός- όπως λέγαμε στα χρόνια της άγουρης νιότης μας- κινείται σαν έμβολο και κάθε φορά προσαρμόζεται στις κοινωνικές διεργασίες. Σε περιόδους έντασης και κρίσης, αναδεικνύει χαρισματικούς ηγέτες, προκαλεί ελεγχόμενες εκρήξεις, μοιράζει συσσίτια, χάντρες και καθρεφτάκια. Και όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου σαν το Φοίνικα, αναγεννάτε εκ της τέφρας του.

Μοναδική ελπίδα φίλε μου είναι η απόφαση που προέρχεται μέσα από τη γνώση και την κατανόηση του κοινωνικοοικονομικού σύμπαντος. Απόφαση για ρήξη και ανατροπή. Είναι η μοναδική διέξοδος. Σήμερα που οι θεοί είναι απασχολημένοι με το real estate, δεν γίνονται θαύματα. Κάποτε έκαναν και κανά «ψυχικό» πολλαπλασιάζοντας τα ψάρια των λιμνών για να χορτάσουν οι πεινασμένοι. Σήμερα, άντε να μετατρέψουν τις λίμνες σε…μεζονέτες για τους χορτάτους.

Θυμώνω φίλε μου όταν από μακριά φτάνει ως απόηχος- σε μένα τον ακρίτα- η (υποβολιμαία) άποψη ότι δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση. Και λοιπόν; Ακόμη και αν έτσι είναι τα πράγματα, γιατί θα πρέπει η «τιμωρία» να συνδυάζεται αυτόματα με την επιλογή!

Γιατί να πετάξουμε σκοινί σε αυτούς που βουλιάζουν στα Βατοπέδια της απάτης και της ρεμούλας, με την πρόφαση της έλλειψης της άλλης πρότασης;

Στο βυθό μια ώρα αρχύτερα! Για να πληρώσουν αυτοί και να παραδειγματιστούν οι επόμενοι. Διότι η ποινή θα πρέπει και να τιμωρεί τον ένοχο και να λειτουργεί αποτρεπτικά για τους άλλους.

Γιατί φίλε μου, αυτό που (μου έμεινε ακόμα να) πιστεύω είναι ότι η (δήθεν) αδιαφορία αποτελεί άρνηση. Είναι αδυναμία και καιροσκοπισμός. Γιατί στο κάτω-κάτω τα παιδιά των μαύρων πεθαίνουν. Οι διπλανοί μας (προς το παρόν) πεινάνε.
Για εμάς έχει ο… θεός (μεζονέτες).

Σχόλιο: Μας κλέβουν τη ζωή και ζούνε αυτοί.....
i-Reporter