Η ομορφιά των Χριστουγέννων

Είναι ωραία, επειδή στα εύπιστα μάτια των παιδιών, ο Αγιος Βασίλης υπάρχει...

Δεν είναι μόνο οι άδειοι -λόγω των πρόσφατων επεισοδίων- εμπορικοί δρόμοι της Αθήνας και η οικονομική κρίση που επιτείνουν την καθιερωμένη εορταστική μελαγχολία και μας εξωθούν να τραγουδάμε... τα μπλουζ χρονιάρες μέρες. Είναι οι επιβεβλημένες οικογενειακές συναθροίσεις, οι ανταλλαγές δώρων που οδηγούν σε μισθολογική αφαίμαξη και καβγάδες μεταξύ συγγενών, η εκνευριστική επανάληψη χαρμόσυνων τραγουδιών, τα πάμφωτα, πλην ψεύτικα, έλατα μέσα στα μικροαστικά σαλόνια, πάντα κατώτερα των προσδοκιών και των περιστάσεων. Ακόμη και το δέντρο στην πλατεία Συντάγματος, το άλλοτε ψηλότερο της Ευρώπης, το καμάρι του Δημήτρη Αβραμόπουλου, συνδέθηκε φέτος με πυρομανείς κουκουλοφόρους και απηνείς διώκτες του πνεύματος των Χριστουγέννων.

Οι ταινίες για... όλη την οικογένεια, που προβάλλουν μια εξιδανικευμένη εικόνα των γιορτών, μάλλον επιβαρύνουν περαιτέρω την ψυχολογική κατάσταση των ευάλωτων ατόμων. Οι εργένηδες αισθάνονται ακόμη μεγαλύτερη μοναξιά και μελαγχολούν επειδή θα ήθελαν να αποκατασταθούν. Oι οικογενειάρχες ονειρεύονται τα εργένικά τους χρόνια και αναρωτιούνται πώς θα ήταν η ζωή τους, αν δεν υπήρχε όλο αυτό το σόι.

Τα παιδιά χωρισμένων γονιών θα ήθελαν να τρώνε χειροποίητους κουραμπιέδες, ζουμπηγμένα ανάμεσα στον μπαμπά, τη μαμά και άλλα μέλη της οικογένειάς τους. Τα παιδιά «αρτιμελών» οικογενειών ζηλεύουν παράφορα τους συνομήλικούς τους που τα παίρνουν όλα διπλά - λόγω διαζυγίου κι ενοχών: τα δώρα, τα μελομακάρονα, τα φιλιά. Γενικά όλοι κάτι διαφορετικό προσδοκούν από αυτό που έχουν και η αίσθηση του ανικανοποίητου βυθίζει τους πάντες σε χριστουγεννιάτικη κατάθλιψη.

Κάπως έτσι βιώνουν τα Χριστούγεννα οι λάτρεις του Eμπενίζερ Σκρουτζ, του γνωστού ήρωα του Τσαρλς Ντίκενς. Στην πραγματικότητα όμως υπάρχουν πολλοί λόγοι να είμαστε αισιόδοξοι. Δεν χρειάζεται καν να θυμηθούμε πως δεν είμαστε τρόφιμοι του Γκουαντάναμο, αλμπίνο στην Τανζανία, παιδιά στη Ζιμπάμπουε ή απλώς Παλαιστίνιοι στους Αγιους Τόπους.

Τα Χριστούγεννα είναι ωραία επειδή στα εύπιστα μάτια των παιδιών, ο ερυθρόλευκος («γαύρος» άραγε;) Αγιος Βασίλης είναι αληθινός. Μοιράζει δώρα αφειδώς, δεν υπολογίζει προβλήματα ρευστότητας και λέει μονότονα «Χο, χο» σαν κουρδιστό παιχνίδι. Σοκολάτες και μελομακάρονα, μυρωδιές οικείες, ο Ελληνας Μαρσέλ Προυστ ποτέ δεν θα αφιέρωνε τόσες μνήμες σε μία μαντλέν θα έγραφε την ωδή... στον κουραμπιέ, όπως τη συνέταξε πρόσφατα ο Μιχάλης Κατσίγερας στον Γαστρονόμο.

Τα κάλαντα παραμένουν το πιο συναρπαστικό έθιμο: αγέλες παράφωνων πιτσιρικάδων ξεχύνονται στους δρόμους, κοπανάνε τα τριγωνάκια τους και κοιτάνε με απληστία τις προσφορές του ακροατηρίου τους. Kαι τραγουδούν ίσως τους ωραιότερους στίχους της λαϊκής παράδοσης: «Κυρά καμαροτράχηλη, κυρά γαϊτανοφρύδα,κυρά μου, όταν στολίζεσαι να πας στην εκκλησιά σου, κάνεις τον ήλιο πρόσωπο και το φεγγάρι αγκάλη, και τον καθάριο Αυγερινό τον κάνεις δαχτυλίδι». Θρήσκοι κι άθεοι υποκλίνονται. Στο Θείο Βρέφος, στα παιδιά, την ομορφιά, τον έρωτα, τη χαρά της ζωής.
Της Ξένιας Kουναλακη από την Καθημερινή