Το «κατηγορώ» των παιδιών

ΒΓΗΚΑΝ στους δρόμους, χωρίς να κρύβουν τα πρόσωπά τους, φοιτητές, σπουδαστές και μαθητές, για να διαδηλώσουν την οργή τους όχι μόνο για τον φόνο του 15χρονου μαθητή, αλλά και για το σύστημα της αδικίας, της αυθαιρεσίας, της ανισότητας και της αβεβαιότητας.

ΚΑΤΕΒΗΚΑΝ στους δρόμους για να φωνάξουν κατά πρόσωπο σε όλους μας: «Με ΜΑΤ και βία δεν γίνεται Παιδεία». Και να προβάλουν την απόλυτα δίκαιη απαίτησή τους: «Θέλουμε έναν καλύτερο κόσμο! Βοηθήστε μας!».

ΠΟΙΟΙ, ΟΜΩΣ, μπορεί να βοηθήσουν, όταν όλα έχουν διαβρωθεί από τη διαφθορά, όταν έχουν απαξιωθεί οι θεσμοί, όταν καταντήσαμε ανάπηρη, ανάλγητη, παράλυτη τη Δημοκρατία και οι αξίες της δεν έχουν κανένα αντίκρυσμα; Φωνάζουν τα παιδιά, τα παιδιά μας, τα δικά μας παιδιά και μοιράζουν με χειρόγραφη επιστολή την αγωνία τους: «Δεν είμαστε τρομοκράτες, "κουκουλοφόροι", "γνωστοί άγνωστοι". Είμαστε τα παιδιά σας. Αυτοί οι γνωστοί άγνωστοι... Κάνουμε όνειρα - μη σκοτώνετε τα όνειρά μας!».

ΑΠΑΝΤΗΣΗ σ' αυτήν την... κραυγή της άδολης ηλικίας των ονείρων, που ήταν και φωνή αγωνίας της Μαρίας Νεφέλης, δίνει ο Οδυσσέας Ελύτης: «Μια νομοθεσία εντελώς άχρηστη για τις εξουσίες θα 'τανε αληθινή σωτηρία». Στους δύσκολους καιρούς δεν είναι αρκετό να μνημονεύετε τους ποιητές, αλλά και να κάνετε τον λόγο τους πράξη. Ονειρεύονται οι ποιητές όπως τα παιδιά.

ΠΟΙΟΙ, ΟΜΩΣ, θα τολμήσουν την υπέρβαση; Αμείλικτο είναι το «κατηγορώ» των παιδιών στους άτολμους και εφησυχάζοντες: «Θυμηθείτε! Κάποτε ήσασταν νέοι και εσείς. Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη "βιτρίνα", παχύνατε, καραφλιάσατε. Ξεχάσατε!».

Απαντάει και πάλι ο ποιητής: «Μην πείτε: Θα βρεθεί ένα δίκιο και για μας. Μην περιμένετε από την πολιτική και από την επιστήμη τίποτε. Ο νεότευκτος είναι και ο πιο παλαιός κόσμος ανάποδος».

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ελπίδα, ποιητή; Υπάρχει: «Θα υπάρξουν πάντοτε δύο ή τρεις γενναίοι να βλέπουνε τον κόσμο χωρίς σκοπιμότητα, γήρας είναι η ιστορία και το φρούτο ανάμεσα στα δόντια νεότης, ένα μόνο χαμόγελο -εάν είναι από πηγή- νικά».

ΦΩΝΑΖΟΥΝ τα παιδιά στους δρόμους, στις πλατείες, στα αμφιθέατρα, στα σχολεία: «Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε. Μάταια. Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι. Δεν φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δημιουργείτε. Μόνο πουλάτε και αγοράζετε. Πού είναι οι γονείς; Πού είναι οι καλλιτέχνες; Μας σκοτώνουν! Βοηθήστε μας».

ΒΓΗΚΑΝ τα παιδιά χωρίς βοήθεια στους δρόμους, για να μη μας μοιάσουν, για να μη σκοτωθούν τα όνειρά τους. Φωνάζουν και αντηχεί στους δρόμους η κραυγή της Μαρίας Νεφέλης: «Οτιδήποτε θα 'ναι προτιμότερο παρά η αργή δολοφονία μου από το παρελθόν».
enet