Ο Πίντερ, η εκπαίδευση και τα αποκόμματα!

Τέτοιες μέρες πριν από τρία χρόνια ακριβώς, επιλέγοντας το «Πρόσωπο του 2005», η ετυμηγορία αναγνωστών και εφημερίδας ήταν σχεδόν ομόφωνη: Χάρολντ Πίντερ. Ο Αγγλος θεατρικός συγγραφέας ο οποίος εκείνη τη χρονιά είχε τιμηθεί με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Είχε ήδη κτυπηθεί από τον καρκίνο -που τον νίκησε τώρα, παραμονή Χριστουγέννων- και δεν μπόρεσε να μεταβεί στη Στοκχόλμη για να παραλάβει το βραβείο του. Πήγε, όμως, σε ένα στούντιο στο Λονδίνο, την πόλη όπου ζούσε, και, καθισμένος επάνω σε μια αναπηρική καρέκλα, ανέγνωσε εκεί μία από τις σημαντικότερες διαλέξεις/ομιλίες που ακούστηκαν ποτέ (έστω και προμαγνητοσκοπημένη) κατά την τελετή απονομής των βραβείων….

Εκείνη την ιστορική... διάλεξη η εφημερίδα μας δημοσίευσε και στο πρωτότυπό της, στα αγγλικά, και μεταφρασμένη στα ελληνικά. Το κείμενο αυτό, που μπορεί να το βρει κάποιος στην ιστοσελίδα

http://nobelprize.org/nobel_prizes/literature/laureates/2005/pinter-lecture.html

όπως έγραψε τον Δεκέμβριο του 2006 η γερμανική εφημερίδα «Die Zeit», διδάχτηκε σε περισσότερα από 500 σχολεία στη Γερμανία και τη Σκανδιναβία -εκτός διδακτέας ύλης, με πρωτοβουλία των ιδίων των καθηγητών, που, σε σχολεία όπου τα παιδιά μαθαίνουν να σκέφτονται και να συζητούν κι όχι να αποστηθίζουν και να παπαγαλίζουν, δεν έχουν καμιά υποχρέωση να διδάσκουν από τα βιβλία που ορίζει το υπουργείο.

Ο Χαρολντ Πιντερ έδινε πάντοτε ιδιαίτερη σημασία στην εκπαίδευση, αφού και ο ίδιος δεν σταμάτησε ποτέ να υπενθυμίζει ότι έγινε αυτό που έγινε χάρη σε έναν εμπνευσμένο δάσκαλο που είχε στο σχολείο του στο Χάκνι, στο Λονδίνο, τον Τζο Μπρίαρλι, ο οποίος πρώτος τού άναψε τη φλόγα του ενθουσιασμού για τη λογοτεχνία και το θέατρο. «Τα σημερινά παιδιά δεν μαθαίνουν γράμματα», είχε πει σε μια συνέντευξή του στην εφημερίδα «Γκάρντιαν» τη χρονιά που πήρε το Νόμπελ. «Αποθηκεύουν πληροφορίες». Για χρόνια μετά την αποφοίτησή του από το σχολείο, ο Πίντερ, όπως και άλλοι συμμαθητές του, συνέχισε να έχει επαφές με τον καθηγητή Μπρίαρλι, είτε διά αλληλογραφίας είτε με συναντήσεις (συνήθως σε μια παμπ κοντά στη Φλιτ Στριτ εκεί όπου «έβγαιναν» παλιά οι εφημερίδες), όπου συζητούσαν τα «τρεχούμενα».

Αυτά, τα «τρεχούμενα», που εμείς τα λέμε και «επικαιρότητα», ήταν πάντα «παράλληλο πάθος» του Πίντερ, όπως το έλεγε και ο ίδιος. Από μικρός διάβαζε εφημερίδες και έκοβε και φύλαγε τα αποκόμματα των ιστοριών εκείνων που του προκαλούσαν ενδιαφέρον. Πολλά από τα αποκόμματα αυτά, μάλιστα, τα κολλούσε σε μεγάλα μπλοκ ιχνογραφίας που είχε, και κατά καιρούς τα διάβαζε σαν βιβλία. Και αυτή τη συνήθεια την πήρε από τον δάσκαλό του, ο οποίος πάντα ενθάρρυνε τα παιδιά να διαβάζουν εφημερίδες και να φυλάνε αποκόμματα. Στα μπλοκ αυτά, που ανήκουν πλέον στη Βρετανική Βιβλιοθήκη, βρίσκει κάποιος αποκόμματα για θεατρικές παραστάσεις της εποχής, αλλά και ειδήσεις και σχόλια για τα σημαντικότερα γεγονότα που συνέβαιναν. Η μεγάλη του χαρά ήταν που το θέατρο μπήκε σε αρκετά σχολεία της Βρετανίας, κυρίως από τη δεκαετία του ‘70 και μετά. Η λύπη του, ότι δεν μπήκε σε όλα.

Μέχρι τις τελευταίες του μέρες συνέχιζε να κόβει αποκόμματα και να τα φυλάει. Ένα από τα τελευταία, και σίγουρα από εκείνα που του έφεραν ευφορία, ήταν η ιστορία με τον Ιρακινό δημοσιογράφο που πέταξε τα παπούτσια του στον Μπους.

(Πηγή: Ελευθεροτυπία)
epikairo