Πυροδότηση απελπισίας

O θάνατος του νεαρού ήταν μια απλή αφορμή. Η σφαίρα πυροδότησε την εδώ και καιρό συσσωρευμένη απελπισία. Άναψε το φιτίλι της έκρηξης. Πίσω από την έκρηξη κρύβεται η εδώ και καιρό συμπυκνωμένη συσσώρευση της απελπισίας. Της απελπισίας που τόσο έντεχνα επιδείνωσαν όλα τα Βατοπέδια των ημερών μας. Που δεν έκαναν τίποτα άλλο παρά να λεηλατήσουν την όποια έννοια νομιμότητας. Η λεηλασία λοιπόν είχε ήδη προηγηθεί. Είναι η λεηλασία της νομιμότητας και της εμπιστοσύνης στους θεσμούς.

Πολλοί νέοι σήμερα ζουν με... το ανυπόφορο βίωμα ότι δεν υπάρχει μέλλον. Ότι το μέλλον είναι ένα χτισμένο παράθυρο. Κάπου εκεί κοντά παραμονεύει και η τυφλή βία. Οι πολίτες ταμπουρωμένοι, οχυρωμένοι μέσα στο σπίτι τους παρακολουθούν κατά μόνας στην οθόνη της τηλεόρασης τον πόλεμο που εκτυλίσσεται έξω από τις πόρτες τους. Το Διαδίκτυο σπάει αυτήν την απομόνωση. Εμφανίζονται κατά συρροήν οι κάθε λογής τοποθετήσεις και μια ισορροπία τρόμου βγαίνει μέσα από αυτές.

Μια σύγκρουση δύο θεμελιωδών αγαθών. Από τη μια το δικαίωμα να εκφράσει κανείς, ακόμη και με έναν απελπισμένο τρόπο, την απελπισία του. Γιατί εξ ορισμού η απελπισία δεν υποτάσσεται σε κανόνες. Και από την άλλη το δικαίωμα να νιώθει ο κάτοικος της Αθήνας ασφαλής στη δουλειά και το σπίτι του. Ποτέ άλλοτε η σύγκρουση ανάμεσα σε αυτά τα δύο δεν εμφανιζόταν με τέτοια ανελέητη καταστροφική ένταση. Όχι η βία, η απελπισία μοιάζει να είναι η μαμή της ιστορίας μας.

Της Φωτεινής Τσαλίκογλου καθηγήτριας στο Τμήμα Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου στα ΝΕΑ