Ληγμένα...

ΤΟΝ όρο «κουκουλοφόροι» τον έχουμε διαδώσει εμείς οι δημοσιογράφοι για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Μας επιτρέπει να διαχωρίζουμε τους διαδηλωτές σε καλούς και κακούς- αυτούς που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους και τους άλλους που προβοκάρουν το λαϊκό κίνημα.

ΕΙΝΑΙ ώς ένα βαθμό κι έτσι. Ταυτόχρονα όμως χρησιμοποιώντας έναν τόσο φορτισμένο όρο καταφέρνουμε να βάλουμε τη βία σε κονσέρβα κρύβοντας την άμεση σχέση που έχει με μια ολόκληρη λογική που έχει επικρατήσει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ουσιαστικά για την αυξανόμενη αμφισβήτηση και την απονομιμοποίηση όλων εκείνων των θεσμών που στηρίζουν μια δημοκρατική κοινωνία: κόμματα, μέσα ενημέρωσης, σχολεία και πανεπιστήμια, αστυνομία, εκκλησία, δικαιοσύνη.

ΤΟ γνωρίζουμε... φυσικά όλοι, το βλέπουμε καθημερινά γύρω μας και βέβαια είμαστε αναγκασμένοι να το υποστούμε- να υποστούμε δηλαδή όλες εκείνες τις μικρές ή μεγάλες πράξεις αυθαιρεσίας για τις οποίες υπεύθυνο άλλοτε είναι το κράτος, άλλοτε εμείς οι ίδιοι, ο γείτονας, η τράπεζα ή ο απέναντι οδηγός.

ΓΙΑ τους ξένους που έρχονται στην Ελλάδα αυτή η αίσθηση της ανομίας αποτελεί πάντα μια μεγάλη έκπληξη. Εμείς πάλι έχουμε γίνει πολύ περισσότερο ανεκτικοί. Ζούμε μαζί της, ενίοτε μάλιστα την εκμεταλλευόμαστε. Λίγο καταλαβαίνουμε ότι είναι σαν τη φωτιά στα χαμόκλαδα: μπορεί να σιγοκαίει για μέρες και ξαφνικά να φουντώσει.

ΦΟΥΝΤΩΣΕ με αφορμή τον φόνο του 15χρονου μαθητή. Κι όσο κι αν οι περισσότεροι κατανοούν ή και συμμετέχουν στην έκρηξη οργής, ποιος άραγε δεν είδε την εικόνα της επερχόμενης βαρβαρότητας;

ΜΕΧΡΙ σήμερα το μόνο που κάνουμε είναι να ρίχνουμε ο ένας την ευθύνη στον άλλο. Για όσους διατηρούν την ψυχραιμία τους όμως το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι ως κοινωνία έχουμε χάσει τη δυνατότητα να διευθετούμε ειρηνικά και βεβαίως αποτελεσματικά τις αντιθέσεις μας- είτε πρόκειται για τη νέα χωματερή είτε για το επόμενο εργοστάσιο της ΔΕΗ είτε ακόμα και για την έδρα του Εφετείου!

ΚΙ ΑΥΤΑ σε περιόδους σχετικής οικονομικής ευμάρειας. Τι θα γίνει αύριο που θα βρεθούμε στο επίκεντρο της οικονομικής κρίσης;

ΠΟΛΛΟΙ ελπίζουμε ότι μια νέα κυβέρνηση θα έχει την πολιτική ισχύ να προχωρήσει στις τομές που είναι αναγκαίες. Με την κοινωνία στα κάγκελα όμως και βέβαια την πολιτική και οικονομική μας ελίτ- όπως σημείωσε αυτές τις ημέρες ένας οξυδερκής Γερμανός παρατηρητής- να αυτοεξευτελίζεται με κάθε δυνατό τρόπο, μια τέτοια εξέλιξη δεν είναι δεδομένη.

ΚΑΙ τότε τι; Δυστυχώς χωρίς σοβαρές οικονομικές ανατροπές η προοπτική της χρεοκοπίας και της διεθνούς οικονομικής κηδεμονίας της Ελλάδαςμε τη μια ή την άλλη μορφή- θα γίνει εξαιρετικά πιθανή.

ΙΔΩΜΕΝΟ από το εξωτερικό, βλέπετε, το ελληνικό πρόβλημα θα μπορούσε να περιγραφεί και ως η άρνηση μιας χώρας να αποδεχθεί την πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης.

ΜΑΘΑΜΕ να συντηρούμε με δανεικά τους μύθους μας. Ε, αυτό το μοντέλο πλησιάζει στην ημερομηνία λήξης του!

Παντελής Καψής απο τα ΝΕΑ