Το μόνο αισιόδοξο μήνυμα

Μέρες χρονιάρες που έρχονται, αναζητώ μία ρωγμή απ’ όπου εισχωρεί κάποια ακτίνα φωτός και αισιοδοξίας. Θυμάμαι το πικρό καλαμπούρι του Τσέχοφ: Αν έτυχε να μπει ένα κλαδί στο ένα σου μάτι και να τυφλωθείς κατά το ήμισυ, να ευχαριστείς τον Θεό που δεν σου μπήκε και στο άλλο μάτι και δεν τυφλώθηκες ολοκληρωτικά. Και αν έτυχε η γυναίκα σου να αποκτήσει γιο με τον αξιωματικό της φρουράς, πάλι να ευχαριστείς τον Θεό που έχεις ένα γιο παραπάνω.

Σε μέρες κρίσεως και μελαγχολίας έχουμε πολλούς λόγους να ευχαριστούμε τον Υψιστο. Η σκέψη μου πηγαίνει... στην προχθεσινή συζήτηση στη Βουλή. Η κυβέρνηση κατηγόρησε την αντιπολίτευση ότι συκοφαντεί τη χώρα στο εξωτερικό. Αυτήν την κατηγορία, από την κυβέρνηση πάντα και εναντίον της αντιπολίτευσης, την ακούω από τη δεκαετία του ’50. Οπως και την άλλη κατηγορία «της καμένης γης». Παρά τις επαναλαμβανόμενες πανομοιοτύπως κατηγορίες, η Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια επέζησε, βάδισε, προχώρησε, δεν θα πω ότι έγινε καλύτερη (αλλού καλύτερη και αλλού χειρότερη). Το βέβαιο είναι ότι άλλαξε. Δεν είναι μια αισιόδοξη σκέψη; Βασίμως ελπίζω ότι αυτό θα συμβεί και στο μέλλον.

Η αντιπολίτευση πάλι μας τα παρουσίασε όλα μαύρα. Οχι ότι δεν είναι μαύρα. Ας πούμε, τη μια στιγμή η κυβερνητική παράταξη ψήφιζε τον προϋπολογισμό, υπό τα φρενιτιώδη χειροκροτήματα των βουλευτών της και την αμέσως επόμενη στιγμή ο επί της Οικονομίας υπουργός σχεδίαζε την αναθεώρηση του μόλις ψηφισθέντος προϋπολογισμού. Ομολογώ ότι αυτό δεν είναι καλό και αισιόδοξο σημάδι. Αλλά δεν νομίζω ότι όλα είναι τόσο μαύρα όσο τα παρουσιάζει η αντιπολίτευση. Πιστεύω ότι τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση, κατά την πάγια συνήθειά τους, δεν μας είπαν την αλήθεια. Και αν διερωτάσθε τι σημαίνει «ξύλινος πολιτικός λόγος», θα το βρείτε στην προχθεσινή συζήτηση και στα εκατέρωθεν φρενιτιώδη χειροκροτήματα. Ψεύτικοι αρχηγοί και ψεύτικος, προσχηματικός λόγος. Αυτός είναι ο «ξύλινος πολιτικός λόγος». Γιατί ονομάστηκε «ξύλινος» ούτε το ξέρω ούτε μπορώ να το φανταστώ.

Και για να μιλήσουμε σοβαρά. Περνάμε πράγματι δύσκολη περίοδο με πολλά αδιέξοδα. Αδιέξοδο στα δημόσια οικονομικά, αδιέξοδο στα εισοδήματα (τα οποία ποτέ δεν έφταναν), αδιέξοδο στην εργασία με πολλούς ανέργους. Παντού αδιέξοδα...

Και άλλοτε η χώρα βρέθηκε σε δύσκολη θέση και δεν θέλω να επαναλάβω το τετριμμένο «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Και όταν δεν πεθαίνει δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ζει. Πιστεύω ότι η χώρα έχει συσσωρευμένες πολλές και ισχυρές δυνάμεις. Υποκειμενικές (θέληση για επιβίωση και πρόοδο) και αντικειμενικές (συσσωρευμένο κεφάλαιο και εμπειρία στην παραγωγή πλούτου). Για να μιλήσουμε στενά οικονομικά. Εκείνο που θα περιμέναμε από την πολιτική μας ηγεσία (κυβέρνηση και αντιπολίτευση) είναι να μας παρουσιάσει ένα απλό και λογικό σχέδιο οργάνωσης και αξιοποίησης των δυνάμεων της χώρας. Αυτό είναι το μόνο αισιόδοξο μήνυμα.
Tου Αντώνη Kαρκαγιαννη από την Καθημερινή