
Το «καταλληλότερος» δεν σημαίνει πολλά, το γνωρίζουμε και από την περίπτωση του κ. Σημίτη. Εφόσον η επιλογή είναι σχεδόν υποχρεωτική, η διαφυγή προς τον Κανένα ικανοποιεί την περιστασιακή ή μονιμότερη αγανάκτηση αλλά δεν λύνει το πρόβλημα, γιατί κανένα πρόβλημα δεν επιλύεται δια της μεταθέσεώς του, έστω και αν αυτή ακριβώς είναι η στρατηγική των κυβερνήσεων: διαχειριζόμαστε μεταθέτοντας αενάως... Όσοι κρίνουν καταλληλότερο τον κ. Παπανδρέου δεν εντυπωσιάστηκαν από τη ρητορική του δεινότητα, τον (ανυπόστατο) προγραμματικό του λόγο, τον (δυσδιάκριτο) στελεχικό πλούτο του κόμματός του. Και στις περυσινές εκλογές, όσοι επέλεξαν τον κ. Καραμανλή δεν τον προτίμησαν για τη ρητορική του δεινότητα (η οποία με τη μονοτονία της είχε αρχίσει να κουράζει) ούτε για τον (δυσδιάκριτο) στελεχικό πλούτο του κόμματός του ή για το λαμπρό κυβερνητικό του έργο, τόσο λαμπρό που κατέκαψε τη μισή Ελλάδα. Η επιλογή, βαρύθυμη, υπαγορεύεται από τη λογική του «μικρότερου κακού» (αλλά στην πολιτική το «μικρότερο κακό» είναι ήδη κακό) ή από τη διάθεση μιας αλλαγής που είναι βέβαιο ότι θα εξαντληθεί στη φλούδα, γι’ αυτό και δεν συγκινεί ούτε εμπνέει. Στη χώρα μας, οι αναρίθμητοι «κοψοχέρηδες» είναι «κοψοχέρηδες» πριν από την κάλπη και όχι κατόπιν ψήφου. Αυτήν την απογοητευτική υπηρεσία έχουν προσφέρει οι δύο «καταλληλότεροι». Ο Κανένας πάντως δεν φταίει σε τίποτε.
Του Παντελή Μπουκαλα από την Καθημερινή
0 μας είπαν την γνώμη τους, εσύ;:
Δημοσίευση σχολίου