«2009 μ.Χ.» Το μήνυμα στο μπουκάλι

Πώς θα είν ο κόσμος μας, πώς θα είμαστε εμείς το 2009;

Ακόμα κι εσύ, παλιέ φίλε Κώστα Τουρνά, μπορεί να μην φανταζόσουν ότι θα έφτανε η εποχή που το τραγούδι σου, γραμμένο για ένα μέλλον τόσο μακρινό, θα γινόταν αναπόφευκτο παρόν.

Πώς θα ζούμε, άραγε, που θα είναι όλα αλλιώς και ποια θα είναι τα νέα το 2009;

Το πώς ζούμε, το ξέρεις. Οσο για τα νέα, τα ξέρουμε, τα βλέπουμε, τα διαβάζουμε. Το μόνο μας παράπονο είναι πια ότι οι ειδήσεις, «τα νέα» από τον κόσμο, είναι μερικές φορές περισσότερα απ όσα μπορούμε να αντέξουμε...

(...Τότε που εγώ θα μαι 60 χρόνων και συ ελπίζω να φαίνεσαι νέα).

Εγινες κιόλας... εξήντα, παλιέ μου (και χαμένε στον χρόνο) φίλε; Πώς εξηνταρίζουν οι νεανικοί μας πρίγκιπες; Οσο για μένα (που έπαιρνα τα τραγούδια σου προσωπικά) ελπίζεις να «φαίνομαι νέα». Ετσι είναι ακριβώς. «Φαίνομαι». Ολες φαινόμαστε. Αλλά δεν είμαστε.

Βάλε την καλοδιατηρημένη μας (με κρέμες και μαντζούνια) μούρη δίπλα στο μπουμπούκι των δεκαοχτώ που είμαστε τότε και η διαφορά σκοτώνει την ψευδαίσθηση.

(...Και τα παιδιά μας δεν θα χουν καμιά διαφορά με σένα και μένα...).

Κι όμως, τα παιδιά μας έχουν διαφορές μαζί μας. Για την ακρίβεια, είναι έξαλλα μαζί μας. Ούτε που να μας φτύσουν, για να λέμε και την αλήθεια.

(...Τότε που ο πλανήτης μας θα ναι οπλοστάσιο και οι δρόμοι θα μοιάζουν μ αρένα). (Σκατά. Γιατί έπρεπε να έχεις δίκιο; Ενα άσχετο πιτσιρίκι ήσουν, που σκάρωνες μουσικές για γεγέδες. Τι ήξερες παραπάνω; Τι είναι αυτό που ξέρουν πάντα τα πιτσιρίκια παραπάνω;).

Να σαι αισιόδοξη, όλα θα περάσουνε, μετά τη νύχτα είν η μέρα... Το 2009...

Αλλά έτσι είναι τα μηνύματα στα μπουκάλια του χρόνου: Γράφουν και καμιά κουβέντα πιο ευχάριστη, έτσι για να σπάσει η απόγνωση του μελλοντικού παραλήπτη...
Γράφει η Ρίκα Βαγιάνη στο Έθνος
η φωτό απο το lock-heart