Οι «χαμένες» γενιές των golden boys

Μία από τις επιπλοκές της κρίσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος παρακάμπτει, σύμφωνα με παρατηρήσεις ομάδας Αμερικανών ψυχολόγων, το σώμα της αμερικανικής οικονομίας και χτυπά το σώμα (το πνεύμα εννοούν, προφανώς, οι επιστήμονες) της αμερικανικής κοινωνίας.
Η «ασθένεια», που προσβάλλει, λέει, κατά προτίμηση ευκατάστατους Αμερικανούς κολεγιόπαιδες, εμφανίζεται με τα συμπτώματα κατάθλιψης, η οποία οφείλεται στο «σύνδρομο της αποτυχίας». Προφανώς, οι προσβεβλημένοι από το «σύνδρομο της αποτυχίας» Αμερικανοί κολεγιόπαιδες δεν είναι παρά τα «golden boys» ενός μέλλοντος που καταρρέει ήδη, παταγωδώς, χτυπημένο όχι από τίποτε μελαψούς τρομοκράτες, αλλά από τους ίδιους τους εμπνευστές και τους μέντορες των Αμερικανών «golden boys», τους χρυσούς διαχειριστές του αμερικανικού χρηματοπιστωτικού συστήματος!

Είναι φυσικό αυτά τα παιδιά να... καταθλίβονται, να καταλαμβάνονται από το σύνδρομο της αποτυχίας. Είναι παιδιά που μεγάλωσαν άνετα και άκοπα και γαλουχήθηκαν με την ιδέα ότι επιτυχία είναι ο ατομικός πλούτος, το πολύ, το εύκολο, το γρήγορο χρήμα. Εστω κι αν είναι χρήμα εικονικό, χρήμα «κλεμμένο», χρήμα βρώμικο, χρήμα τοκογλυφικό.
Αλλά δεν είναι μόνο τα αμερικανάκια. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει με όλα τα «γιαπάκια» του κόσμου. Είναι τα παιδιά που δεν έμαθαν ποτέ ότι επιτυχία δεν είναι η καρέκλα του διευθυντή ή το business plan του μάνατζερ, αλλά η αποδοχή του δημιουργικού έργου ενός ατόμου ή μιας ομάδας ατόμων από άγνωστα άτομα ή ομάδες ατόμων. Τα παιδιά που δεν έμαθαν ποτέ ότι επιτυχία είναι η λυτρωτική αίσθηση της επιβεβαίωσης που απολαμβάνει ένας δημιουργός όταν αποδεικνύεται ότι το δημιούργημά του αποκτάει ζωή, αγαπιέται και ανατρέφεται στον ανθρώπινο κόσμο...

Είναι ένα life style που σταδιακά επικράτησε και έγινε «ρεύμα σκέψης» (ας το ονομάσουμε «ρεύμα του ατομικού υλισμού») στις νεότερες γενιές του «ανεπτυγμένου» κόσμου. Ωστόσο έχω τη βεβαιότητα ότι και το λεγόμενο «εναλλακτικό» ρεύμα σκέψης είναι μια απουσία. Ακόμη και τα «κινήματα ανυπακοής» είναι απόπειρες εναλλακτικής πολιτικής δράσης χωρίς σκέψη. Μπορεί, άραγε, γύρω απ αυτό το «κίνημα» πολιτικής δράσης να αναπτυχθεί ένα «ρεύμα» επαναστατικής πολιτικής σκέψης; Μακάρι...

Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής από το ethnos