Ήταν μόλις δεκατεσσάρων, ντρέπομαι

Ζ ούμε, μεσούσης της πλέον ακραιφνούς προεκλογικής περιόδου, ακόμη μια φορά τη γνωστή τελετουργία ανθρωποφαγίας, με ένα δεκατετράχρονο κορίτσι θυσιασμένο στο αιμοσταγές τέρας της θεαματικότητας. Με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες σχετικά με την προσωπική της ζωή, την απόγνωσή της, την αποπλάνηση και την παραπλάνηση που 'χε στο νου της τη μορφή μιας «αγάπης», τα τελευταία της λόγια σε ένα γράμμα…

Περασμένα όλα αυτά από τη γνωστή μίντια-κρεατομηχανή που καταπίνει την αξιοπρέπεια της ανθρώπινης ζωής μα και του θανάτου, ξερνώντας την ως κηλίδες αίματος και μελάνης, με αποφορά λεκτικής πτωμαΐνης.

Ο κανιβαλισμός κάθε παιδιού που... πέφτει θύμα ασέλγειας, παραμέλησης, άσκησης βίας, κακοποίησης, ως και δολοφονίας, έχει ονοματεπώνυμο. Από τη «Σπυριδούλα» ως το σήμερα, η κοινωνία μας δεν προχώρησε -φαίνεται- ούτε βήμα. Με την ίδια αδηφαγία καταβροχθίζει όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, «λιντσάρει» φεησμπουκικώς τους θύτες και σκυλεύει τα θύματα, χώνοντας βαθιά τη μουσούδα στα λαγούμια του κιτρινισμού.

Ήταν μόλις δεκατεσσάρων, μα… σαν τα σκυλιά πέσαμε απαξάπαντες πάνω στο παιδικό κορμάκι. Ανελλήνιστοι Ελληναράδες, θεούσες κυράτσες, κυριλέδες φεδεράτοι κι αστοιχείωτες τηλεπερσόνες, σκυλευτές της αξιοπρέπειας, μιντιάνθρωποι από λάσπη κι αναλυτές τύπου… «λάμψης», διαμέλισαν την τραγική ιστορία και την έδωσαν βορά στην «κοινή γνώμη».

Ο κοινωνικός μας κανιβαλισμός έχει πρόσημο αρνητικό: Είμαι εγώ που παριστάνω τον «άνθρωπο» αλλά όταν ένα παιδί κλαίει, κλείνω τα παντζούρια και… «κοιτάζω τη δουλειά μου»… Είσαι εσύ που διαβάζεις κάθε κατακίτρινο δημοσίευμα και ανυπόγραφα κλοπυράιτ άρθρα της συμφοράς… Είναι ο κάθε απαίδευτος δημοσιογραφογυρολόγος που ξεπουλά αίμα και ψέμα…

Είμαστε όλοι εμείς που μένουμε απαθείς και άπραγοι -μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα- στον κιτρινισμό, την καταστρατήγηση όλων των κανόνων δεοντολογίας, στη σύληση ενός νεκρού…

Ναι. Είμαστε όλοι εμείς συμμέτοχοι και συνένοχοι σε επαναλαμβανόμενα εγκλήματα κατά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, είτε μπροστά στη ζωή, είτε μπροστά στο θάνατο....

Ήταν μόλις 14. Ντρέπομαι.
γράφει η Μαργαρίτα Ικαρίου