Τι να πεις για μια κοινωνία που κάθεται απαθής και ακούει ένα ξεδιάντροπο καθίκι

Λόγω φόρτου εργασίας, αλλά και λόγω αηδίας που έχει φτάσει στο άκρον άωτον, εδώ και κάνα-δυό βδομάδες δεν παρακολουθώ επισταμένως τι συμβαίνει στην Ελλάδα, τουλάχιστον όχι με την μακάβρια προσήλωση που συνηθίζω.

Βλέποντας το βίντεο όπου ο πραξικοπηματίας Ναζιστής δικτάτωρ Σαμαράς πλέκει το εγκώμιο του υπαλλήλου του... Μπόμπολα, αλλά ακόμα περισσότερο βλέποντας τις αντιδράσεις απέναντι σε αυτό το απίστευτο θράσος, η αποστροφή μου παγιώνεται.

Τι να πεις για μια κοινωνία που κάθεται απαθής και ακούει ένα ξεδιάντροπο καθίκι, πρωθυπουργός κατά δήλωση του και κατά δήλωση Μπόμπολα, να εξυμνεί στο κοινοβούλιο έναν ιδιωτικό υπάλληλο που απεργάζεται την προπαγάνδα που στηρίζει το τυραννικό του καθεστώς;

Τι να πεις για μια κοινωνία που ταυτίζει την δημοσιογραφία με την προπαγάνδα που παράγεται κατά παραγγελία από ιδιωτικές επιχειρήσεις οι οποίες στηρίζουν την τυραννία ανερυθρίαστα έχοντας επιβάλλει στην Ελλάδα ένα ασφυκτικό κύκλωμα διαπλεκόμενων συμφερόντων και αλληλο-υποστήριξης μεταξύ ακροδεξιού παρακράτους και κεφαλαίου;

Δεν υπάρχει τίποτε να πεις. Οι έννοιες αυτές (τι σημαίνει πρωθυπουργός, τι σημαίνει ιδιωτική επιχείρηση με διαπλεκόμενα συμφέροντα και γιατί ένας πρωθυπουργός ευνομούμενου κράτους δεν νοείται ποτέ να την υποστηρίζει από την Βουλή, τι σημαίνει δημοσιογράφος και σε τι διαφέρει από έναν προπαγανδιστή) - είναι εξαιρετικά περίπλοκες για μια συντριπτική πλειοψηφία Ελλήνων.

Οι Έλληνες είναι άνθρωποι τόσο αμόρφωτοι κοινωνικά και πολιτικά που παρακολουθούν το κανάλι του Μπόμπολα και δεν αντιλαμβάνονται καν ότι είναι το γραφείο δημοσίων σχέσεων των επιχειρήσεων Μπόμπολα, νομίζουν ότι ενημερώνονται.

Και το τραγικότερο όλων είναι ότι ενώ η Ελληνική κοινωνία κείτεται βαριά τραυματισμένη και σε βαθύ κώμα από το οποίο είναι αμφίβολο αν θα ξυπνήσει ποτέ, ο οποιοσδήποτε δημόσιος διάλογος, σε όλα τα επίπεδα, από το πεζοδρόμιο μέχρι το πρωθυπουργικό γραφείο, περιορίζεται επιτυχημένα και εσκεμμένα σε αυτά που επιλέγει ως θέματα συζήτησης ο Μπόμπολας και ο κάθε Μπόμπολας.

Και έτσι, καταλήγουμε στο σημείο να έχει ρημαχτεί σε βάθος γενεών μια χώρα ολόκληρη, χωρίς ν' ανοίξει ρουθούνι, ενώ οι κάτοικοι της, ως τέλεια υπνωτισμένα τηλεζόμπι, περιδιαβαίνουν τα χαλάσματα μουρμουρίζοντας διαρκώς για τηλε-υπαλλήλους.
γράφει ο Παναγιώτης Χατζηστεφάνου