Κρατήστε αυτό το βλέμμα που λάμπει...

Οι δικές μας Καρυάτιδες...
Κρατήστε αυτό το βλέμμα που λάμπει ανάμεσα από τους μώλωπες που άφησε ο σεισμός σε αυτό το πρόσωπο. Κρατηθείτε από αυτό το βλέμμα γιατί ο ανήφορος μπροστά είναι μεγάλος για όλους μας. Δεν θα υπάρξουν καινούργια θεμέλια να στηρίξουν την στέγη της χώρας που μέχρι σήμερα κάλυπτε τα κεφάλια μας. Δεν θα υπάρξουν ευτυχισμένες μέρες για μας, ούτε για τις επόμενες γενιές όταν βάζουν υποθήκη το τώρα και το αύριο για 50 χρόνια αντί πινακίου φακής.

Το παραμύθι της Δημοκρατίας που ξεκίνησε από...εδώ πριν χιλιάδες χρόνια φθάνει σε ένα κακό τέλος αφήνοντας τον έπαρχο Φούχτελ με 4 Γερμανούς βουλευτές να εισβάλουν στην Ελληνική Βουλή ως μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας Ελλάδας-Γερμανίας. Ψήφισες 300 έχεις 305 που δεν εκπροσωπούν εσένα αλλά τους εισβολείς. Πρέπει να πεισθείς ότι ακόμα έχεις Δημοκρατία όταν σέρνουν τον προεκλογικό χορό 100 κόμματα και δεν μπουκάρουν όλοι ανήμερα της συνεδρίασης του Ελληνογερμανικού κοινοβουλίου πετώντας από τα παράθυρα τους Ναζιστές.

Πρέπει να κρατηθείς από ένα βλέμμα τέτοιο για να ξεχάσεις τα βλέμματα παιδιών που κρατούσαν τις φωτογραφίες των αγνοουμένων πατεράδων τους 40 χρόνια πριν, σε ένα κομμάτι Ελλάδας που λέγονταν Κύπρος. Σε βάζουν σε μία διαδικασία ικεσίας στην Αμερική θέλοντας να σου αφαιρέσουν από τη μνήμη πόσα κόκαλα Ελλήνων είναι στοιβαγμένα σε κασέλες περιμένοντας να βγει από μπροστά η ταμπέλα “Αγνοούμενος”.

Πρέπει να πιεις σαν χάπι την αμνησία με το ζόρι για να πας παρακάτω, αλλά το παρακάτω δεν υπάρχει. Έχει αλλάξει έδρα και ταυτότητα η χώρα, και σαν μια ανώνυμη εταιρεία την σουλατσάρει σήμερα ο υπουργός Οικονομικών στην Φραγκφούρτη συζητώντας τα πανωτόκια δανεισμού με τις τράπεζες της Γερμανίας. Πόσα θα μάς δώσουν, πόσα θα πάρουν, έχοντας βάλει το επιτόκιο όχι σύμφωνα με αυτό που ορίζουν οι διεθνείς αγορές αλλά με αυτό που ορίζει η εθνική μας ξεφτίλα.

Στοιβαγμένοι στα αμπάρια της σχεδιασμένης ανεργίας στέλνουμε τον υπουργό Εργασίας σήμερα στις Βρυξέλλες να προεδρεύσει για το πόσο ανταποδοτικοί θα είναι οι νεοσκλάβοι από το 2014 μέχρι το 2020. Η αγωνία του αυριανού μεροκάματου, που ξέρεις ότι ποτέ δεν θα σε βρει ούτε τυχαία, για τους χαρτογιακάδες είναι ευκαιρία να γεμίσουν τα σακούλια επιδοτήσεων των σκλαβοπάζαρων. Στο λένε κατάμουτρα ότι θα κρατήσουν τα παζάρια εργασίας τουλάχιστον μέχρι το 2020. Κι εσύ δεν ξέρεις πώς θα σε βρει το τέλος του Φλεβάρη.

Να κρατηθείς από αυτό το πρόσωπο που ο ελληνικός χρόνος έγραψε πάνω του ρυτίδες αλλά το φως βγαίνει από το βλέμμα σαν αχτίδα από φεγγίτη που πάντα στα υπόγεια ζούσε. Αλλά τα υπόγεια ήταν κομμάτι της Ιστορίας του, αυτής της Ιστορίας που μπαζώθηκε μέσα σε μία στιγμή από ό,τι πιο άχρηστο υλικό συσσωρεύτηκε στα 200 χρόνια πολιτικής διάρκειας. Καταφέραμε να υπερβούμε της Ιστορίας και νικηθήκαμε αισχρά από αυτούς που στείλαμε Δημοκρατικά να διαχειριστούν την συνέχεια της.

Εκεί στα μεγάλα τραπέζια των συζητήσεων των σοβαρών, στα συνέδρια των μεγάλων μυαλών, στις Βουλές των δημοκρατικών χωρών, ας βάλουν αυτό το βλέμμα να δούμε πόσο θα πιάσει. Πόσο θα κοστολογηθεί η ρυτίδα, πόσο τα άσπρα μαλλιά, πόσο ο μώλωπας και πόσο η αισιοδοξία. Θα είναι ικανό το ποσό για να πάρει το οξυγόνο του μήνα, τα χάπια της εβδομάδας, το δώρο του εγγονού.
ΠΟΣΟ ΜΩΡΕ;!

Δεν καταφέραμε όλοι να γίνουμε πόρνες σε αυτή την ζωή. Δεν καταφέραμε να πουλήσουμε μία στιγμή αξιοπρέπειας με όλο τον πλούτο του κόσμου. Ζητούμε συγνώμη. Ακόμα μας καίνε αυτά τα βλέμματα, αυτά μάς θυμίζουν τι είμαστε. Μας επιβεβαιώνουν ότι τόση οργή και πόνος δεν είναι αναίτια. Μας πείθουν, την τελευταία στιγμή πριν την τελειωτική κατάθλιψη, ότι πρέπει να το παλέψουμε γιατί έχουμε να δώσουμε λόγο απέναντι στα βλέμματα που πέρασαν και σε αυτά που θα έρθουν. Κρατήστε αυτό το πρόσωπο. Είναι μια από τις χιλιάδες Καρυάτιδες που στέκουν από άκρου εις άκρον της Ελλάδας. Από την Κύπρο μέχρι τον Έβρο. Από την Ήπειρο μέχρι την Κρήτη. Κάθε φορά που θα χάνεται και μία, η μετόπη του ναού της Ιστορίας μας θα γέρνει διότι η κάθε μια για μας, τους χαζούς, τους ονειροπόλους, τους τρελούς, τους απείθαρχους, είναι αναντικατάστατη.
γράφει ο Γιάννης Λαζάρου
από το Στον τοίχο