α) Με λιτότητα, που σημαίνει μείωση των δαπανών για... την δημιουργία πλεονάσματος το οποίο θα μειώνει το χρέος.
β) Πλήρη μονομερή διαγραφή, μέσω κήρυξης χρεοκοπίας.
γ) Αναδιαπραγμάτευση με «κούρεμα» και επιμήκυνση σε συνεννόηση με τους πιστωτές, στα πλαίσια της απειλής χρεοκοπίας.
δ) Με διάβρωση του χρέους, μέσω της πρόκλησης αυξημένου πληθωρισμού.
ε) Με οικονομική ανάπτυξη με ρυθμό μεγαλύτερο του ρυθμού που αυξάνεται το χρέος, ο οποίος ορίζεται από τα επιτόκια.
Οι τρόποι αυτοί μπορεί να λειτουργήσουν και συνδυαστικά.
Τι διδάσκει η οικονομική ιστορία
Σε 32 κρίσεις χρεοκοπίας που έχουν μελετηθεί ανά τον κόσμο τις τελευταίες δεκαετίες, οι 16 αντιμετωπίστηκαν επιτυχώς με λιτότητα και δημοσιονομική προσαρμογή. Ήτοι σφίξιμο στο «ζωνάρι».
Οι 8 ξεπεράστηκαν με υψηλότερο πληθωρισμό. Οι 7 με στάση πληρωμών και χρεοκοπία και μόνο μια με ανάπτυξη μεγαλύτερη από το ρυθμό αύξησης του χρέους.
Τα στοιχεία αυτά είναι από μελέτη της Mc Kinsey Global Institute με τίτλο: «Debt and Deleveraging» του Ιανουαρίου του 2010.
Το παράδοξο του καταιγισμού των απόψεων ειδικών και μη που δεχόμαστε είναι πως εμείς πρέπει να επιμείνουμε στον τρόπο με τον οποίο ξεπεράστηκε μόνο 1 από τις 32 κρίσεις χρέους που είναι γνωστές στην οικονομική ιστορία...
γράφει ο Κ. Στούπας
από το capital
0 μας είπαν την γνώμη τους, εσύ;:
Δημοσίευση σχολίου