Εκλογές 2012: Και τώρα, τι;

Αν περιμένετε να διαβάσετε για “το τέλος της μεταπολίτευσης”, τη “διάλυση του δικομματισμού” και διάφορες άλλες βαρύγδουπες ονειρώξεις αριστερόστροφου τύπου, πηγαίνετε παρακάτω. Mόνο σκόρπιες σκέψεις για τις πρώτες ώρες μετά την ολοκλήρωση των πιο τραβεστί εκλογών από το 1974 και δώθε, αλλά και τις πρώτες ώρες της επόμενης -ουσιαστικής- προεκλογικής περιόδου που μόλις άνοιξε…

Η κυβερνοπαλαβή Αριστερά
Το (προσωπικό;) στοίχημα του Τσίπρα για την ώρα φαίνεται να βγαίνει. Ο “μικρός” έπαιξε γερή παρτίδα σκάκι προεκλογικά και του έκατσαν όλες οι ριψοκίνδυνες κινήσεις. Και βγήκε -εν μέσω χλεύης- να μιλήσει για “κυβερνώσα αριστερά”, και τις υπόλοιπες “παλαβές δυνάμεις” του επαναστατικού μαρξισμού τρέλανε και μεγάλο μέρος της πνιγμένης κοινωνικής βάσης έπεισε. Και τώρα; Τώρα, φοβάμαι ότι εξάντλησε τον μπούσουλα που ακολουθούσε ως την κάλπη και θα πάει ψάχνοντας. Το ότι οι -κατά περιόδους- επαναστατικές κορώνες του Σύριζα σίγασαν λίγο πριν τις εκλογές, πρέπει να μας βάλουν σε κάποιες υποψίες. Η καταγγελία του μνημονίου, δεν σημαίνει ακύρωση του μνημονίου, που με τη σειρά της δεν σημαίνει αλλαγή του μοντέλου. Το ευρωφλερτάκι καλά κρατεί και οι κόνξες του παρελθόντος μάλλον σε αυτό ακριβώς οφείλονται: στο αιώνιο φλερτ με έναν μεταφυσικό ευρωπαϊσμό.
Ίδωμεν τα επόμενα εικοσιτετράωρα, αλλά τον αιμοραγούντα λογαριασμό μου στην τράπεζα δεν θα τον πόνταρα στο πολιτικό δυναμικό της Κουμουνδούρου και σίγουρα όχι στον Αλέξη προσωπικά.

Η κυβερνοσοβαρή Αριστερά
Ή αλλιώς οι πρώην εκσυγχρονιστικές δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, όσοι απέμειναν από τους πρώην ανανεωτές του Συνασπισμού και ο Γρηγόρης-πρωτοκλάστης-πρωτομυριστής-Ψαριανός. Άγνωσται αι βουλαί του Φώτιου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν οι “υπεύθυνοι αριστεροί” παρέμεναν στις δυνάμεις του “μυωπικού αριστερισμού”, σήμερα θα έκλαιγε το δίδυμο Σκανδαλίδη-Παυλόπουλου για το εκλογικό τους έκτρωμα, που είναι τόσο σχετικό με την αντιπροσώπευση όσο ο Σημίτης με το κικ μπόξινγκ. Αυτή η μία κάποια ροζ, χλιαρή, ή όπως αλλιώς θέλετε να την πείτε, Αριστερά θα είχε την πρώτη της μεγάλη ιστορική ευκαιρία από την εποχή της ΕΔΑ να αναλάβει τις πραγματικές ευθύνες της στην εξουσία – έστω στα πλαίσια του κοινοβουλευτισμού, αν μου επιτρέπει η επαναστατική πτέρυγα, που δυστυχώς, για μία ακόμη φορά, δεν έπεισε παρά το 1,5% του εκλογικού σώματος.

Ορθοί ακούσωμεν του Αγίου Μαρξιστολογίου
Το ότι το ΚΚΕ θα πάει στον παράδεισο είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός. Το ότι νομίζει ότι θα συναντήσει εκεί το Μαρξ είναι επίσης αδιαμφισβήτητο, αλλά φευ. Θεός δεν υπάρχει.

Ο μεταμπανκιμουνικός κομμουνισμός, ζυγίστηκε, μετρήθηκε και βρέθηκε απαράλλακτος (με τον προμπανκιμουνικό). Η επί 20ετία (σ.σ. να τα εκατοστήσει) πανομοιότυπη ηγεσία του απεφάνθη ότι δεν είναι ακόμη ο καιρός για την επανάσταση κι ότι «αλίμονο αν βρεθεί η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ στην αντιπολίτευση». Η εργατική τάξη είναι ταγμένη στις μάχες οπισθοφυλακών. Ο μόνος δρόμος είναι ο… δρόμος και η συστοίχιση με τις εργατικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ, στους τόπους δουλειάς, το εργοστάσιο, το πηλοφόρι, το μυστρί, μπλα, μπλα, μπλα. Ο Παράδεισος μπορεί να περιμένει και φέτος. Άλλωστε για μία ακόμη φορά η ηγεσία του Κόμματος επαληθεύτηκε. 90 χρόνια σου λέει ότι θα πεθάνεις. Ε, κάποια στιγμή θα πεθάνεις. Τι διάολο;

H εθνικιστική στροφή (όχι ναζιστική, μη βιάζεσαι)
Υπάρχει κι από αυτή και είναι απολύτως φυσιολογική. Λέγεται εθνικοφασουλής υπ’ αριθ. 2, Πάνος Καμμένος, τώρα που ο Καρατζαφέρης ολοκλήρωσε την περιοδεία του. Απολύτως φυσιολογική διότι, όσο κι αν δεν αρέσει σε κάποιους, η εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής κρύβει ένα βουνό διακρατικών καπιταλιστικών ανταγωνισμών. Κι αν αυτό είναι στην πραγματικότητα ο έλεγχος του τραπεζικού συστήματος και των υποδομών από το ημεδαπό ή το αλλοδαπό κεφάλαιο, για τον ψηφοφόρο μικροαστό του Καμμένου μεταφράζεται σε εθνική υποταγή. Και μη γελιόμαστε. Πράγματι είναι και αυτό. Άσχετα από τα ουσιαστικά του χαρακτηριστικά.

Τώρα, αν διάλεξε τη γριά του Λαζόπουλου για να σηκώσει το λάβαρο της απελευθέρωσης… ε, δεν διακρίθηκε ποτέ για την διορατικότητά του. Έχει χιούμορ πάντως…

Ο Ναζισμός που έδιωξε τα ροζ σύννεφα
Αν η εθνικιστική στροφή είναι φυσιολογική, η ναζιστική είναι αναμενόμενη μεν, παρά φύση δε. Έτσι λοιπόν, εκεί που ο Καμμένος πήρε μαζί του τον προδομένο νεοδημοκράτη, ο Μιχαλολιάκος μάζεψε τον προδομένο καρατζαφερικό. Αλλά δεν έμεινε μόνο σε αυτόν. Και εδώ έρχεται το ροζ συννεφάκι που ζούσε η ελληνική κοινωνία. Εκεί που περίμενε τη γιαγιά από τον Αγ. Παντελεήμονα να ψηφίζει Φύρερ, για να την πηγαίνει στράτα-στρατούλα να πάρει τη σύνταξή της, τη λαδιά την έκανε η νεολαία. Η Χρυσή Αυγή χτύπησε επίχρυσα νούμερα στις ηλικίες 18-24, και στην επαρχία. Ειδικά μάλιστα σε εκείνες τις περιοχές όπου ανθεί η αγροτική παραγωγή με τη στυγνή εκμετάλλευση μεταναστών. Όσο αγράμματα κι αν είναι, τα ναζιστάκια είχαν διαβάσει το μάθημά τους κι έκαναν συστηματική δουλειά όχι μόνο στο κέντρο της πόλης, αλλά επίσης στην επαρχία και τα σχολεία. Όσο πιο πνευματικά απαίδευτη κοινωνία, τόσο καλύτερα. Με υπαρκτή λοιπόν την εθνική υποταγή και ταυτόχρονα απολύτως νομιμοποιημένο το ναζιστικό λόγο, από μίντια, “διανοούμενους” και την επίσημη πολιτική -σε επίπεδο κορυφής-, το 7% θα έπρεπε να είναι αναμενόμενο στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Δεν ήταν. Τώρα πέφτουν από τα σύννεφα ομαδικώς.

Δεν πειράζει αδέρφια. Αρκετά διασκεδάσατε με τους τσαρλατάνους του Καρατζαφέρη. Καιρός να γνωρίσετε και τους ορίτζιναλ μπαμπουίνους του νεοναζισμού. Το “σας τα’ λεγα” δεν έχει κανένα νόημα. Τώρα απλώς… εγέρθητι!

Φιλελεύθερος σεχταρισμός
Οι χθεσινές εκλογές αποδείχτηκαν το κρύο πιάτο της εκδίκησης για τον αιωνίως περιχαρακωμένο Αριστερό. Για πρώτη φορά οι πούρες (νεο)φιλελεύθερες δυνάμεις, με σφραγίδα και πιστοποιητικό γνησιότητας, είχαν την ευκαιρία να διεκδικήσουν κάτι έξω από τα παραδοσιακά βλαχομπαρόκ σχήματα του πρωτογονικού καπιταλισμού, και έγιναν από πέντε Κολωνάκια, Παλαιοψυχικιώτες. Ντόρες, Μάνοι, Τζίμεροι και κάτι φαιδρά παραφερνάλια της μικροτσουτσουνικής επικοινωνίας, χάθησαν σε έναν αχταρμά χασισοκαλλιεργητών βαφτιστιριών του Μητσοτάκη κι έγκλειστων στα γκέτο της Φιλοθέης και του Άνω Τουιτερίου, και τα έκαναν Ceasar’s Salad. Δεν πειράζει παίδες. Ξυδάκι. Ας χαμογελάσει για μία φορά το χειλάκι του αιωνίως μίζερου μαρξιστολενινιστοεγελιανού.
Ο 4ος, 5ος, 6ος δρόμος προς τη Σοσιαλδημοκρατία

Και κλείνουμε με το ΠΑΣΟΚ.

Αυτό… Θες κι άλλο;
γράφει ο Γαλαξιάρχης

από το galaxyarchis