Η Άνοδος (;) του Μπενύτο Ουί...

Αποκηρύσσουν ένθεν κι ένθεν οι ντελάληδες των δύο κομμάτων του απισχνασμένου μας δικομματισμού το ενδεχόμενο μετεκλογικής συγκυβέρνησης των κομμάτων τους, δεν υπάρχει ΠΑΣΟΚΟΝΟΥΔΟΥ διαβεβαιώνουν τα πλήθη (πλήθη είναι για αυτούς οι πολίτες) οι πλέον κυνικοί απ’ τους ιεροφάντες του δικομματικού μας μονοκομματισμού.

Όμως ακριβώς αυτός ο ιδιότυπος δικομματικός μονοκομματισμός κυβερνά (και βιάζει) την Ελλάδα, τουλάχιστον από το 1990 κι ύστερα, όταν υπό τη δορά του «εκσυγχρονισμού» οι μεν και υπό τη δορά των «μεταρρυθμίσεων» οι δε συνέκλιναν και... οι δύο στον κοινό παρονομαστή του νεοφιλελευθερισμού.

Έναν κοινό τόπο όπου αυτά τα δύο κόμματα της υποτέλειας στους Δυνατούς και της υποτέλειας στους Ξένους συναντήθηκαν και έκτοτε συγκατοικούν -σε αυτόν τον Αγρόν του Κεραμέως- ανοίγοντας τάφους, τάφους για την εργασία, τον καθημερινό πολιτισμό, την παιδεία, την υγεία, την ισονομία κι ό,τι άλλο ξεχώριζε τη ζωή των πολιτών απ’ των κολίγων.

Όχι μόνον υπάρχει ΠΑΣΟΚΟΝΟΥΔΟΥ όχι μόνον μας έφερε έως εδώ, αλλά επιδιώκει, και μετά τις εκλογές, πάλι ως ΠΑΣΟΚΟΝΟΥΔΟΥ να συνεχίσει το κυβερνάν, μόνη της ή με τις παραφυάδες της τύπου ΛΑ.Ο.Σ., Ντόρας και τα συναφή πάντα στον ίδιο δρόμο βαδίζοντας (αυτός είναι όντως μονόδρομος) της υποταγής του κράτους ακόμα περισσότερο στους Δυνατούς (είτε τους «νταβατζήδες», είτε τα λαμόγια, είτε τη Ζήμενς - το ίδιο είναι) και καθαιρώντας όλο και περισσότερο ό,τι έχει απομείνει απ’ την Δημοκρατία, την αστική Δημοκρατία.
Ναι, για τη Δημοκρατία μιλάμε!

Ήδη έχουμε μια κυβέρνηση χωρίς «δεδηλωμένη», ήδη ο Πρωθυπουργός είναι δοτός, ήδη το Κοινοβούλιο σχηματίζει πλειοψηφίες υπό τις Υπαγορεύσεις Ξένων Διευθυντηρίων!
Μόνον η λέξη «δικτατορία» δεν λέγεται - αλλά έως πότε;

Ήδη ο κ. Μισέλ Ροκάρ την αμόλησε μιλώντας σαν καλός σοσιαλιστής κι αυτός στη «Λιμπερασιόν»: «Κανείς δεν το λέει, αλλά δεν θα υπάρξει άλλη διέξοδος για την Ελλάδα παρά μόνον με τη στρατιωτική εξουσία».

Έχουμε παραφρονήσει; αναρωτιέμαι η Λιμπερασιόν! Ας μην κάνει την ανήξερη. Απ’ όταν τα σοσιαλιστικά και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη συναντήθηκαν με τα δεξιά κι ωσμώθηκαν σε υβρίδια τύπου ΠΑΣΟΚΟΝΟΥΔΟΥ οι δημοκρατίες σε όλη την Ήπειρο δέθηκαν σε προκρούστειες κλίνες για να τους αφαιρεθούν όλες οι κοινωνικές κατακτήσεις που οι λαοί, ιδιαιτέρως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με το αίμα τους επέβαλαν.

Σήμερα στην Ελλάδα για παράδειγμα απορώ γιατί όταν περνά ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος δεν ξελαρυγγιάζονται «οι χήνες του Καπιτωλίου».

Δεν χρειάζεται να ανατρέξει κανείς στο απώτερο ή το πρόσφατο παρελθόν και να θυμηθεί ότι ο υπερτιμημένος αυτός πολιτικός (ο Μπενύτο - Μπενίτο) έχει συνδέσει το όνομά του
είτε με αυταρχισμούς (νόμος περί Τύπου)
είτε με πονηρίες (νόμος περί Ευθύνης Υπουργών)
είτε με ανοησίες (διαφοροποίηση του ΦΠΑ στις μπουγάτσες)
αρκεί να προσέξει δυο - τρεις- τέσσερις- πέντε από τις τελευταίες του αγορεύσεις στη Βουλή. Όπου ξεχειλίζει από υπεροψία κι αυταρχισμό. Από βοναπαρτισμό. Πτωχοπροδρομικόν μεν, αλλά βοναπαρτισμό.

Όταν δεν δημαγωγεί (λέγοντας φερ’ ειπείν τα αντίθετα τώρα όσων έλεγε παλιότερα για το χαράτσι μέσω ΔΕΗ και τη νομιμότητά του) απειλεί.
Μιλά με ιταμό ύφος, προσπαθεί να τρομοκρατήσει, και, κυρίως, υπαγορεύει.

Φοβάμαι ότι αλλού τα κακαρίσματα (στην αυλή του Σαμαρά) κι αλλού γεννάνε οι κότες (στην αυλή του Βενιζέλου) - αλλά, τι αυγά γεννάνε;
Μήπως έχουν μέσα φιδάκια;

Η δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα σχετικό - ένα πολίτευμα συσχετισμών. Η ίδια μας η γλώσσα μας προειδοποιεί: ουδέν το απόλυτο πρέπει να άρχει - η Απολυταρχία βλάπτει σοβαρά την υγεία της δημοκρατίας - τη σκοτώνει.
Και τη σκοτώνει το ίδιο και το «απόλυτο κακό» όσον και το «απόλυτο καλό». Ο κ. Βενιζέλος όταν ομιλεί ανεβαίνει στον άμβωνα, όταν πράττει καβαλάει τανκς (όπως όταν εφαρμόζει το Μνημόνιο) ή το καλάμι (όπως όταν απευθύνεται στους άλλους, πολίτες και πολιτικούς).

Αν η ύβρις ενός σχήματος όπως η ΠΑΣΟΚΟΝΟΥΔΟΥ, αφού μας πέρασε απ’ τα Καυδιανά Δίκρανα μετρίων και κακών πρωθυπουργών, -πρωθυπουργών- ανδρεικέλων των Δυνατών (από τον κ. Σημίτη έως τον κ. Γεώργιο τον Β’ Παπανδρέου τον Γ’) - αν, λοιπόν, συνεχίζοντας την ίδια πορεία μας οδηγήσει μέσω Σαμαρά στον Μπενύτο, τότε ο κοινοβουλευτισμός στην Ελλάδα πιθανόν να πάθει ό,τι έπαθαν οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας...
γράφει ο Στάθης

από το enikos