Κι όμως, η Ελλάδα θα μπορούσε…

Το τελευταίο διάστημα , ολοένα και περισσότερο έρχομαι αντιμέτωπη με καταστάσεις που δεν πίστευα ότι θα βίωνα σε τέτοια έκταση και με τέτοια ένταση. Ο ανθρώπινος πόνος και η απελπισία που προκαλείται από ανάλγητες , ανεύθυνες ελλιπείς και κακοσχεδιασμένες πολιτικές διαχέονται σε όλον τον οριζόντιο άξονα της κοινωνίας μας.

Χθες βρέθηκε νεκρός ένας άστεγος ηλικιωμένος, άτομο με ειδικές ανάγκες, έξω από το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Πάτρας. Ενώ μόλις προχθές ένας μεγάλος αριθμός αστέγων – μεταξύ αυτών και μία έγκυος – αναγκάστηκαν να απομακρυνθούν από...το κλειστό γυμναστήριο στην περιοχή Ρουφ - όπου και φιλοξενούνταν – από άνδρες της Δημοτικής Αστυνομίας, οι οποίοι είχαν αναλάβει το έργο της «εκκαθάρισης» με το πρόσχημα ότι βελτιώθηκαν οι καιρικές συνθήκες.

Ο αριθμός των αστέγων στα κυριότερα αστικά κέντρα έχει αυξηθεί δραματικά, ο αριθμός των συμπολιτών μας που επισκέπτονται καθημερινώς τα συσσίτια των δήμων και των ενοριών έχει εκτοξευθεί, ενώ αρκετοί γονείς, αδυνατώντας να ανταπεξέλθουν των βασικών καθημερινών αναγκών, στρέφονται σε οργανωμένες ιδιωτικές μονάδες κοινωνικής πρόνοιας, προκειμένου να εξασφαλίσουν στέγη και τροφή στα παιδιά τους.

Ζούμε έναν ιδιότυπο πόλεμο. Είμαστε όλοι στα χαρακώματα και οι απώλειες είναι μεγάλες.

Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Eurostat, η φτώχεια έχει αγγίξει το 27,7% των Ελλήνων.

Ο κόμπος μπορεί ακόμα να μην έχει φτάσει στο χτένι αλλά είναι οριακά.

Η κρίση είναι πλέον κρίση όλων μας. Αγγίζει τον καθένα μας ξεχωριστά και όλους μαζί.

Δεν αντιλαμβάνομαι πως μπορεί ένας κράτος να ορθοποδήσει όταν οι πολίτες του είναι εξαθλιωμένοι.

Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί θα πρέπει η Ελλάδα η οποία αντιπροσωπεύει μόλις το 2,5% του κοινοτικού Α.Ε.Π, να ακολουθήσει αυτό το μείγμα αποτυχημένης πολιτικής.

Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί δεν μπορούμε να κηρύξουμε μονομερώς ένα μεγάλο μέρος του χρέους μας, ως επαχθές ή απεχθές και το οποίο δεν αποτελεί προϊόν συναίνεσής του ελληνικού λαού, δεν ήταν προς όφελός του και ταυτόχρονα ήταν εις γνώση των πιστωτών του ότι η πιστοληπτική ικανότητά της χώρας μας δεν επέτρεπε τη χορήγηση του.

Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί δεν κάνουμε χρήση του δικαιώματος μας να αρνηθούμε την πληρωμή χρέους επικαλούμενοι την “κατάσταση ανάγκης” (state of necessity), η οποία υιοθετείται από την Επιτροπή Διεθνούς Δικαίου του ΟΗΕ και αναφέρει ότι «ένα κράτος δεν μπορεί να κλείσει τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία και τα δικαστήρια, να διαλύσει την αστυνομία, να παραμελήσει τις δημόσιες υπηρεσίες και να εκθέσει το λαό του σε συνθήκες χάους και αναρχίας, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τους δανειστές του, αλλοδαπούς ή ημεδαπούς .

Το είχε πράξει επί Μεταξά η Ελληνική Κυβέρνηση το 1936 η οποία, αρνούμενη να εξυπηρετήσει το χρέος της έναντι των αξιώσεων της Βελγικής Τράπεζας Societe Commercial de Belgique και επικαλούμενη «κατάσταση ανάγκης», δικαιώθηκε από το Διαρκές Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου, βάσει του υπομνήματος που κατέθεσε και στο οποίο ανέλυσε διεξοδικώς ότι τα συμφέροντα του ελληνικού λαού ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής της.

Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί δεν υπάρχει σήμερα το «ΟΧΙ» στα χείλη αυτών που ομιλούν για λογαριασμό μας στους Δανειστές Εταίρους μας

Και η ιστορία μας έχει αποδείξει ότι τα «ΟΧΙ»που έχουν λεχθεί μας έχουν σώσει από πολλά δεινά…

Οι κόκκινες γραμμές για την ελληνική κοινωνία έχουν προ πολλού ξεπεραστεί, και όπως πολύ εύστοχα άκουσα για τη λεγόμενη «κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη…» μόνο που έτσι όπως άρχιζε το παραμύθι των παιδικών μας χρόνων έχει εξελιχθεί σε σύγχρονο εφιάλτη.
Κι όμως, η Ελλάδα θα μπορούσε… αν δεν είχε αυτούς.
γράφει η ΑΝΔΡΟΝΙΚΗ ΘΕΟΦΙΛΑΤΟΥ

από το statesmen η φωτό από το Γρέκι