Ο εξευτελισμός τους να γίνει τέλειος…

Η ελληνική κοινωνία πιόνι στο παιχνίδι της «συμμορίας του ευρώ» που εκθέτει μέχρι διασυρμού τους εταίρους της κυβέρνησης – Αναζητείται σημείο ισορροπίας μεταξύ γερμανικού κυνισμού και ευρωπαϊκού «ρεαλισμού.

Οι επιτηρητές της χώρας θα χρησιμοποιήσουν, πιθανότατα, και αυτά τα συμβολικά γεγονότα ως επιπλέον αποδείξεις για την ανάγκη επίσπευσης των «μεταρρυθμίσεων» στην Ελλάδα. Και θα αποσιωπήσουν τη μόνη βεβαιότητα: πως το σοκ της πρωτοφανούς λιτότητας που επιβάλλουν διαλύει στοιχειώδεις λειτουργίες του κράτους. Σε λίγο καιρό το προτεκτοράτο Ελλάδα δεν θα μπορεί να εγγυηθεί στους υπηκόους του ούτε την ασφαλή κυκλοφορία στους οδικούς άξονες των πόλεων που θα μένουν με χαλασμένα φανάρια...

Πολιτική δυσπιστία
Οι «διασώστες» της ελληνικής οικονομίας προσπάθησαν την τελευταία εβδομάδα, μετά την επεισοδιακή υπερψήφιση του νέου Μνημονίου από τη Βουλή, να παίξουν το χαρτί της δυσπιστίας έναντι του εγχώριου πολιτικού συστήματος. Οι προσβλητικές αναφορές του Γερμανού υπουργού Οικονομικού Βόλφγκαγκ Σόιμπλε, οι ιταμές απαιτήσεις του για μετεκλογικές εγγυήσεις εφαρμογής του νέου Μνημονίου, οι απειλές του Ολλανδού ομολόγου του ντε Γιάγκερ ότι εξετάζεται το ενδεχόμενο μετάθεσης του νέου δανεισμού μετά τις εκλογές στην Ελλάδα, οι πληροφορίες για το «μέτωπο των ΑΑΑ» (των χωρών με άριστη πιστοληπτική αξιολόγηση) στη γραμμή της εξευτελιστικής πίεσης στη συγκυβέρνηση Παπαδήμου, προκάλεσαν αμηχανία και κάποιους δειλούς λεονταρισμούς από τα κόμματα της συγκυβέρνησης και τους δορυφόρους τους. Ωστόσο, στην πράξη τα δειλά «κιχ» που ψέλλισαν στελέχη της κυβέρνησης αντισταθμίζονται από την πειθήνια συμμόρφωση προς τα υποδείξεις, όπως καταδεικνύει ο πρώτος εφαρμοστικός νόμος εξπρές για συντάξεις και επιδόματα.

Οι πιέσεις αυτές έχουν διπλή στόχευση: πρώτον, η γερμανική ηγεσία και οι βασικότεροι σύμμαχοί της, υλοποιούν με τον τρόπο αυτό τον αδήλωτο στόχο των Μνημονίων, να επιτύχουν και να επιταχύνουν τη «μεταρρύθμιση» του ελληνικού κομματικού συστήματος, εκβιάζοντας μια γρήγορη ανασύνθεσή του μέχρι τις εκλογές, έτσι ώστε να διαθέτουν τουλάχιστον έναν αξιόπιστο συνομιλητή και εκπρόσωπο στο υπό ολική τήξη πολιτικό προσκήνιο. Δεύτερον, μετατοπίσουν τον πολιτικό εκβιασμό που μέχρι τώρα ασκούσαν στα κόμματα- ανδρείκελα της συγκυβέρνησης στην ίδια την ελληνική κοινωνία, στην οποία καταγράφονται πρωτοφανείς τάσεις αυτονόμησης από τα συνήθη κόμματα εξουσίας.

Ο μετριοπαθής πόλος
Φυσικά, αυτές οι πιέσεις έχουν κι ένα ρίσκο. Το ρίσκο οι εκλογές, όποτε γίνουν, να βγάλουν… παπάδες. Ένα μέρος της γερμανικής πολιτικής ελίτ και στενών συμμάχων της (Ολλανδία και Φινλανδία) φαίνεται να αναλαμβάνει το ρίσκο αυτό, έχοντας αποφασίσει ότι το ενδεχόμενο μιας ελληνικής χρεοκοπίας και φυγής από το ευρώ έχει ήδη προεξοφληθεί από τις αγορές και είναι κάτι που το αντέχει πλέον η Ευρωζώνη. Για την ακρίβεια, το αντέχουν η Γερμανία και μερικές ακόμη κεντρικές χώρες. Στον αντίποδα αυτού του υπολογισμού βρίσκονται οι ηγεσίες του ευρωπαϊκού Νότου, αλλά η εκτός ευρώ Βρετανία, ακόμη και η αμερικανική πολιτική ηγεσία που παρακολουθεί εξ αποστάσεως το παιχνίδι με πιόνι την Ελλάδα. Από την περασμένη Δευτέρα άρχισε να βγαίνει στο προσκήνιο ένας σιωπηρός μέχρι πρότινος πόλος στην ευρωπαϊκή σκακιέρα που αμφισβητεί τους γερμανικούς κανόνες. Πρώτα ο Ιταλός «τεχνοκράτης» πρωθυπουργός Μάριο Μόντι, από την Ουάσιγκτον μάλιστα, αμφισβήτησε ανοικτά ότι «μια ελληνική χρεοκοπία οδηγεί εκτός ευρώ». Έπειτα, οι επελαύνοντες προς την εξουσία Γάλλοι σοσιαλιστές, εκπρόσωποι των Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών, μέρος των Φιλελεύθερων (Γκυ Φέρχοσταντ) ζήτησαν να μπει φρένο στη λιτότητα και να σταματήσουν οι «εξωφρενικές απαιτήσεις από την Ελλάδα που οδηγούν σε ύφεση και δεν μειώνουν το χρέος». Και τέλος, ήταν ο ταλαντούχος κ. Μόντι που με την πρωτοβουλία της τηλεδιάσκεψης με Μέρκελ και Παπαδήμο (την Παρασκευή) φαίνεται να εξασφάλισε ένα σημείο ισορροπίας ανάμεσα στις γερμανικές πιέσεις και στις «κεντροαριστερές» αντιδράσεις, ώστε στο Eurogroup της Δευτέρας να υπάρξει τελική συμφωνία για το νέο δάνειο προς την Ελλάδα.

Ο κρίκος Μόντι
Ο ρόλος του Μάριο Μόντι δεν είναι τυχαίος. Δεν είναι απλώς ο «τεχνοκράτης πρωθυπουργός»- μοντέλο και για την Ελλάδα, όπως υποστηρίζει με κάθε ευκαιρία ο Β. Σόιμπλε. Είναι κι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ της ετερόκλητης ευρωπαϊκής πολιτικής ελίτ και των κολοσσών του διεθνούς χρηματοπιστωτικού τομέα (κι όχι μόνο λόγω της θητείας του στη Goldman Sachs, στη Λέσχη Μπίλντεμπεργκ ή στη Τριμελή Επιτροπή του ιδρύματος Ροκφέλερ και της κοινής του πορείας στα ίδια ιδρύματα με το νυν αφεντικό της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι). Είναι ακόμη ο συνδετικός κρίκος και με την αμερικανική ελίτ που, όπως φάνηκε και από τη συνάντησή του με τον Ομπάμα, πριμοδοτεί μια διαφοροποίηση στη συνταγή για την ανασυγκρότηση της Ευρωζώνης, ώστε να περιλαμβάνει και μια «μερίδα» ανάπτυξη. Κι αυτό απηχεί, άλλωστε, και ανάγκες των ευρωπαϊκών και άλλων τραπεζών από τις οποίες εξαρτάται η επιτυχής υλοποίηση του περίφημου PSI, του κουρέματος των ελληνικών ομολόγων σε ονομαστικό ποσοστό 50% που στην πραγματικότητα θα υπερβεί το 70%. Η «Διεθνής» της τοκογλυφίας, εν ολίγοις, επιθυμεί να αντισταθμιστεί η δική της «θυσία» στην ελληνική διάσωση με μεγαλύτερη γενναιοδωρία από τις κυβερνήσεις της Ε.Ε., έτσι ώστε το ελληνικό χρέος να φτάσει στα επιθυμητά επίπεδα «βιωσιμότητας» 120% του ΑΕΠ μέχρι το 2020. Κι επειδή αυτό αμφισβητείται σοβαρά από το ΔΝΤ, πιέζει για την ενίσχυση του ελληνικού πακέτου από τα προβλεπόμενα 130 δισ. ευρώ, στα 145 δισ. Ποιος θα πληρώσει τα κερατιάτικα; Πάντα στη λογική της «κοινωνικοποίησης των ζημιών και της ιδιωτικοποίησης των κερδών», φαίνεται πως βρέθηκε φόρμουλα για να μπουν στην ανταλλαγή των ομολόγων αυτά που κατέχει η ΕΚΤ και οι άλλες κεντρικές τράπεζες- μέτοχοί της. Τα ελληνικά ομόλογα ονομαστικής 55 δισ. που η ΕΚΤ απέκτησε σε τιμές αγοράς 40 δισ. ευρώ θα εξαιρεθούν από το κούρεμα και το κέρδος 10-15 δισ. ευρώ η ΕΚΤ θα το επιστρέψει στις κεντρικές τράπεζες- μετόχους της, ώστε αυτές με τη σειρά τους να το παράσχουν στις κυβερνήσεις και την αύξηση της συμμετοχής τους στο ελληνικό πακέτο. Αν το σενάριο αυτό υλοποιηθεί θα πρόκειται για κραχτή περίπτωση κερδοσκοπίας από τους ίδιους τους «διασώστες».

Ο ειδικός λογαριασμός
Αυτό, άλλωστε, φαίνεται να εξυπηρετεί και η δρομολογούμενη δημιουργία ειδικού λογαριασμού στον οποίο όχι μόνο θα δεσμευτούν κονδύλια από το νέο δάνειο για την πληρωμή των τόκων των δανειστών για τους επόμενους 12 μήνες, αλλά και στην περίπτωση που δεν επαρκούν θα συμπληρώνονται από δαπάνες που θα αρπάζονται απευθείας από το ελληνικό κρατικό θησαυροφυλάκιο, εις βάρος δαπανών του κράτους. Παρά τις διαψεύσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου, η επιτήρηση των κρατικών εσόδων από τους πιστωτές προκύπτει από τις ίδιες τις δεσμεύσεις του νέου Μνημονίου και τις ρήτρες αναπλήρωσης με νέα μέτρα κάθε απόκλισης στους στόχους για ελλείμματα και χρέος.

Το «χάπι έντ» του ελληνικού θρίλερ, σύμφωνα με τους ευρωκράτες σεναριογράφους του, θα παιχτεί πιθανότατα μεταξύ Δευτέρας, οπότε συνεδριάζει το Eurogroup για την έγκριση του νέου δανείου, και Τετάρτης, οπότε ανακοινώνονται οι όροι και η δημόσια πρόσκληση για την ανταλλαγή των ομολόγων, το PSI που πρέπει να ολοκληρωθεί το αργότερο μέχρι τις 9 Μάρτη. Είναι άγνωστο αν μέχρι τότε θα προστεθούν νέοι όροι εξευτελισμού της συγκυβέρνησης Παπαδήμου και των εταίρων της και νέοι όροι εξουθένωσης της ελληνικής κοινωνίας. Καθώς, πάντως, αποκαλύπτεται η δαιμόνια μηχανή της «διάσωσης» που εξασφαλίζει ακόμη και κέρδη για τους «διασώστες», όπως η ΕΚΤ, καθώς αποσαφηνίζεται ότι βασικοί χρηματοδότες της ευρωπαϊκής «γενναιοδωρίας» δεν είναι άλλοι από τους Έλληνες μισθωτούς, συνταξιούχους και φτωχούς φορολογούμενους, οι υστερικές κραυγές των αυτοεξευτελιζόμενων εθνοσωτήρων κατά της «συμμορίας της δραχμής» είναι δύσκολο να καλύψουν το ερώτημα της κοινής γνώμης: και από τη «συμμορία του ευρώ» ποιος θα μας σώσει;
γράφει ο Γιάννης Κιμπουρόπουλος
Από το «Δρόμο» 18/2/2012

από το youpayyourcrisis