Ο δοσιλογισμός του μνημονίου

Πρόσφατα είδαν το φως της δημοσιότητας οι νέες εφευρέσεις της κυβέρνησης για το πως θα παίρνει λεφτά από τους Έλληνες ώστε να πληρώνει τους ξένους τοκογλύφους. Αδιάφορο αν τα μέτρα προέρχονται από το επιτελείο του Παπαδήμου ή του Βενιζέλου, η λογική είναι η ίδια.

Φόροι, τέλη εισφορές, περικοπές. Η ίδια πεπατημένη του ξεζουμίσματος των Ελλήνων πολιτών. Μια ολόκληρη γενιά πλέον καλείται να θυσιάσει τα όνειρα της στο βωμό της παραμονής της χώρας στο ευρώ. Μιλάμε για...απόλυτο παραλογισμό. Κατάργηση ουσιαστικά του αφορολόγητου, ανταλλαγή ακινήτων για εξόφληση χρεών στην εφορία (αυτός άλλωστε ήταν και ο σκοπός τους), νέες μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα, κατάργηση 13ου και 14ου μισθού και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί και να απαιτήσει η Τρόικα. Ο απόλυτος παραλογισμός.

Δύο χρόνια σχεδόν μετά το μνημόνιο και μετά από δεκάδες νέους φόρους, χαράτσια, έκτακτες εισφορές, και όμως η χρονιά θα κλείσει με έλλειμμα κοντά σε κείνο που άφησε η κυβέρνηση Καραμανλή! Δύο χρόνια θυσίες για το τίποτα!

Κυβέρνηση και Τρόικα επιμένουν παρ' όλα αυτά στην ίδια συνταγή, που -όπως τα νούμερα δείχνουν- δεν αποδίδει. Οι πολίτες έχουν εξαντληθεί πλέον και ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού ζει στα όρια της ανέχειας ή και κάτω από αυτά. Εδώ και δύο χρόνια και κάθε τρεις μήνες περίπου,όταν δηλαδή είναι να πάρουμε κάποια δόση από το μνημόνιο, κάνουμε την ίδια συζήτηση. Μας λένε ότι μια πιθανή χρεοκοπία και άρα επιστροφή στην δραχμή θα σημάνει επιστροφή στην δεκαετία του 50 για το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων. Όμως αυτά που μας λένε πως θα συμβούν με την δραχμή ήδη τα ζούμε και εντός ευρώ.

Γυρίσαμε στα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου, με παιδάκια να λιποθυμάνε στα σχολεία από ασιτία, γονείς να αφήνουν τα παιδιά τους σε ορφανοτροφεία επειδή δεν μπορούν να τα μεγαλώσουν, με την εκκλησία να μοιράζει καθημερινά 250.000 μερίδες φαγητό και με άστεγους ανθρώπους να πεθαίνουν στο δρόμο από το κρύο.

Το να εμμένει κανείς πεισματικά σε μια αποτυχημένη μέθοδο θα λέγαμε ότι δεν είναι δείγμα υψηλής ευφυΐας, αλλά εδώ δυστυχώς δεν έχουμε να κάνουμε με ηλιθίους. Το μνημόνιο αποτελεί συνειδητή πράξη παράδοσης της χώρας στην ΝΕΑ ΤΑΞΗ.

Τα μέτρα είναι εντελώς επιτυχημένα αν το δει κανείς από την σκοπιά των νεοταξιτών. Θέλανε από την αρχή την χρεοκοπία της χώρας ώστε να μπορούν να τα αγοράσουν όλα με την ησυχία τους. Δημόσιο και ιδιωτικό πλούτο. Αυτό συμβαίνει αυτή την στιγμή. Όσο για την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας με την οποία μας πιπιλάνε το μυαλό γι αυτούς είναι μισθοί Κίνας και στρατιές ανέργων ώστε οι λίγοι τυχεροί που θα έχουν μια δουλειά να τα δέχονται όλα.

Η χώρα υποθηκεύεται ολόκληρη στους δανειστές και οι πολίτες ξεπουλάνε ό,τι έχουν για να μπορέσουν να πληρώσουν τους φόρους και τα χαράτσια.
Αυτή είναι η αλήθεια...

Μόνο σε καιρό πολέμου συμβαίνει μια αντίστοιχη καταστροφή.
Εδώ συμβαίνει μια κανονική λεηλασία.
Οι πολίτες πωλούν πλέον σπίτια, αυτοκίνητα. κοσμήματα μετοχές, χρυσές λίρες, ασημικά…, τα πάντα... Ένα κανονικό πλιάτσικο, χωρίς να πέσει ούτε μια τουφεκιά. (πρέπει να το διαβάσετε... Αυτό είναι το Ελληνικό κράτος του 2012... ξεκίνησε να παίρνει σπίτια)

Το χειρότερο όμως είναι ότι οι πολίτες έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στα κόμματα και στους πολιτικούς αλλά και στους ίδιους τους θεσμούς. Το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα δείχνει ανίκανο να αρθρώσει έστω κ ένα όχι και παρ’ όλα αυτά κάποιοι επαναπαύονται στις δημοσκοπήσεις.

Η μόνη περίπτωση να διασωθεί το παρόν πολιτικό σύστημα και να ανακτήσει ο πολιτικός κόσμος την χαμένη του αξιοπρέπεια είναι να βρεθούν κάποιοι να πούνε επιτέλους ένα όχι και να καθίσουν στο σκαμνί όσους έβαλαν την χώρα σ αυτή την δίνη.
γράφει ο Γιώργος Σταφυλάς

από το Ας μιλήσουμε επιτέλους