Δεν υπάρχει περίπτωση... μας ψεκάζουν!

Μας ψεκάζουν! Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα; Ο κόσμος γκρεμίζεται, η χώρα βουλιάζει, η ζωή μας όπως την ξέραμε καταρρέει και … ημείς άδωμεν! Άρα μας ψεκάζουν!

Αυτό που ήταν μυστικό, αυτό που μέχρι και πριν λίγο καιρό, όποιος το ανέφερε χαρακτηρίζονταν αμέσως ως Κασσάνδρα, το λένε πια και το γράφουν όλοι: Η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να ξεπληρώσει το χρέος της. Κι εμείς παρακολουθούμε απαθείς, να ψηφίζεται ένας προϋπολογισμός που όλοι ξέρουμε ότι δεν θα εφαρμοστεί ποτέ, με στόχους που δεν θα υλοποιηθούν ποτέ και το 52% αυτού του προϋπολογισμού να πηγαίνει στους τοκογλύφους!

Αυτοί που έλεγαν ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου, όχι από... ανικανότητα, αλλά με δόλο και σχέδιο, έφερε τη χώρα σε κατάσταση ανάγκης, έφερε το ΔΝΤ στην Ελλάδα και την Ευρώπη, ήταν μέχρι τώρα λίγοι που τους κολλούσαν τη ρετσινιά του γραφικού ή του συνομωσιολόγου και οι φωνές τους πνίγονταν από τα συστημικά μέσα. Τώρα επαληθεύονται από τα γεγονότα. Κι όμως. Ο ΓΑΠ είναι ακόμα πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, μπορεί και ταξιδεύει και μιλάει και υπερασπίζεται ανερυθρίαστα το «έργο» του, ενώ οι υπουργοί της κυβέρνησής του, αυτοί που συμμετείχαν ενεργά στην καταστροφή, συνεχίζουν να είναι υπουργοί και να μη λογοδοτούν. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ερίζουν και για τη διαδοχή, τολμούν και μιλούν για ιδεολογία, για ανανέωση, για αλλαγή σελίδας, οι αποτυχημένοι, οι λίγοι, αυτοί που δεν ξέρουν αν θα είναι βουλευτές μετά τις εκλογές.

Η χώρα έχει για πρωθυπουργό, τον ως τώρα σύμβουλο του Παπανδρέου, με ουσιαστική συμμετοχή στις εκσυγχρονιστικές λογιστικές αλχημείες, με μοναδική ως τώρα διαφωνία το κούρεμα, το οποίο τώρα καλείται να διαχειριστεί! Έχει υπουργούς τον Άδωνι και το Βορίδη, νομιμοποιώντας έτσι τη συμμετοχή της ακροδεξιάς στην κυβέρνηση, τον καιροσκοπισμό και τη φαιδρότητα. Έχει κυβέρνηση που προήλθε από μια βουλή η οποία δεν αντανακλά σε καμιά περίπτωση τη βούληση του λαού. Όλοι ξέρουν ότι αν γινόταν εκλογές, η σύνθεση της βουλής θα ήταν τελείως διαφορετική. Αλλά όχι μόνο δεν γίνονται εκλογές, αλλά με κάθε ευκαιρία, διαρρέουν και προπαγανδίζουν τη μετάθεση της, κατά τα λοιπά, συμφωνημένης ημερομηνίας!

Ο στρατός και ο στόλος δεν έχουν πυρομαχικά και καύσιμα. Κι αντί να ασχολούμαστε μ αυτό, ανακαλύψαμε ακροδεξιά σταγονίδια, ανακαλύψαμε σχέδια πραξικοπήματος, ξηλώσαμε την ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων.

Αυτά κι άλλα πολλά παρόμοια συμβαίνουν. Κι ο κόσμος τα βλέπει. Κι όλοι λένε ότι πρέπει να γίνει κάτι, πρέπει να ξεσηκωθούμε, πρέπει να βγούμε στους δρόμους. Κι όμως δεν γίνεται τίποτα. Ως τώρα υπήρχαν πολλές δικαιολογίες. Δεν ξέραμε τι ακριβώς συμβαίνει, καλλιεργούνταν διάφορες ελπίδες ότι οι θυσίες θα πιάσουν τόπο, ότι οι εταίροι μας θα δείξουν αλληλεγγύη ή θα αναγκαστούν σε συλλογική αντιμετώπιση του προβλήματος. Τώρα όμως, ξέρουμε την αλήθεια και οι ελπίδες μας έχουν διαψευσθεί μία- μία. Τι μας κρατάει λοιπόν σε κοινωνικό αυτισμό; Η χρόνια υποβάθμιση της παιδείας, η βραχύβια και δάνεια ευμάρεια, το life style της σημιτικής εποχής, η ηθική νομιμοποίηση της λαμογιάς, η σταδιακή αποιδεολογικοποίηση της πολιτικής δράσης και λειτουργίας, η πολτοποίηση της σκέψης από την κρεατομηχανή της τηλε-Δημοκρατίας, μόλυναν το κοινωνικό σώμα …

Φαίνεται ωστόσο πως τα αντισώματα υπάρχουν. Το καλοκαίρι οι αγανακτισμένοι, το φθινόπωρο οι παρελάσεις, έδειξαν ότι η ανοχή του κόσμου εξαντλείται … Έδειξαν όμως κυρίως ότι ο λαός, μπορεί να υπομείνει την οικονομική αφαίμαξη, αλλά την ταπείνωση και τον εξευτελισμό όχι. Και παρά την αφασία του, το πολιτικό και μιντιακό σύστημα θορυβήθηκε. Κι αντέδρασε με τον μοναδικό τρόπο που ξέρει. Διεμβολίζοντας και υποβαθμίζοντας τις αντιδράσεις, αποπροσανατολίζοντας την κοινή γνώμη, τρομοκρατώντας με εσχατολογικά σενάρια, πόνταρε στη διαχείριση του φόβου, παίζοντας έτσι το τελευταίο χαρτί (κυβέρνηση Παπαδήμου), σε μια ύστατη προσπάθεια να κερδίσει χρόνο. Και φαίνεται να τον κέρδισε…

Αλλά για λίγο. Αν δεν δοθεί στο λαό η δυνατότητα να επιδοκιμάσει, να αποδοκιμάσει, να διαμαρτυρηθεί, να εκτονώσει την οργή του μέσω της κάλπης, θα το κάνει στο δρόμο.
Και τότε όσο και να μας «ψεκάζουν» δεν θα τους σώζει τίποτα…
γράφει ο Δημήτρης Κόλτσης

από το antinews