Στην Ελλάδα το κέρδος είναι ένα από τα μεγάλα θανάσιμα αμαρτήματα. Το να είναι κανείς πλούσιος είναι κάτι σαν να ηγείται μιας μαφιόζικης σικελικής φαμίλιας. Ο Έλληνας, γενικώς, δεν συμπαθεί τους άλλους, όταν αυτοί οι άλλοι είναι πιο εύποροι, πιο έξυπνοι και πιο όμορφοι από τον ίδιον. Το μένος του για τα αγαθά των άλλων είναι τέτοιο που έχει γίνει μέχρι και ανέκδοτο στις Βρυξέλλες. Η σκληρή αυτή διαπάλη μεταξύ Ελλήνων και Ελλήνων έχει ως αποτέλεσμα να έχουν έχουμε παρεξηγηθεί μεταξύ μας...Έχετε απέναντί σας έναν γιατρό. Τι θα σκεφτείτε; Πέστε το, μην ντρέπεστε! Εγώ, πάντως, κάθε φορά που βλέπω απέναντί μου γιατρό δεν λέω από μέσα μου «καλώς τον δόκτορα». Λέω,... «πόσα φακελάκια πήρες άραγε γιατρέ μου; Ε, ρε να 'μουνα το ΣΔΟΕ και να δεις πώς θα σε έπιανα».
Δεν ξέρω για ποιόν λόγο, αλλά πάντοτε έχουμε να πούμε κάτι για τον άλλον. Κάτι να του προσάψουμε.
Σε δικηγόρο: «Πόσους εμπόρους ναρκωτικών έβγαλες από τη φυλακή; Πόσους απατεώνες αθώωσες; Έτσι βγάζω κι εγώ λεφτά»...
Σε μηχανικό: «Κατέστρεψες, κάθαρμα, όλη την Ελλάδα με τα αυθαίρετα και τις παραβάσεις».
Σε αγρότη: «Μιλάς εσύ, που έθαβες τα πορτοκάλια για να παίρνεις τις επιδοτήσεις; Εσύ, που δήλωσες για χωράφι σου όλη την περιφέρεια Πελοποννήσου; Εσύ που έφαγες τον ιδρώτα του τίμιου Ευρωπαίου στα μπουζούκια και στο Καζίνο»;
Σε εφοπλιστή: «Σε ξέρουμε κι εσένα. Ποιος ξέρει πόσα καράβια βούλιαξες και πόσο κόσμο έπνιξες. Και τι έκανες; Αγόρασες ακίνητα και μάλιστα δεν τα δήλωσες καν. Ε, ρε Βενιζέλος που σας χρειάζεται να σας πλακώσει στα χαράτσια...».
Σε βιομήχανο: «Τι πάει να πει δεν έχεις να πληρώσεις; Εσύ που έκανες καταθέσεις στην Ελβετία το αίμα των εργατών σου; Εσύ που οδηγούσες μία αστραφτερή Mercedes; Ου να μου χαθείς, να χάνεσαι, σκουπίδι της ιστορίας».
Σε καθηγητή: «Άσε ρε που θα μιλήσεις κι εσύ που τα έπαιρνες από τα ιδιαίτερα»...
Σε δημοσιογράφο: «Πουλημένε, παπαγαλάκι, ποιος ξέρει πόσα πήρες για να μας αραδιάσεις τόσα ψέματα»...
Για όλους έχουμε να πούμε. Μοιάζει σαν να έχουμε οχυρωθεί στο σπίτι μας και να πυροβολούμε οτιδήποτε κινείται έξω από αυτό. Όλη η χώρα είναι ένα απέραντο θέατρο επιχειρήσεων. Όχι τώρα, αλλά εδώ και δεκαετίες. Και το αστείο είναι ότι σε πολλά από αυτά που λέμε για τους άλλους έχουμε δίκιο. Όπως δίκιο έχουν κι εκείνοι όταν μιλάμε για μας. Μόνο που ο ένας δεν ακούει τον άλλον. Και το τελικό αποτέλεσμα είναι αυτό που βιώνουμε όλοι καθημερινά: Ένα απέραντο φρενοκομείο...
γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
από το capital
Αναρτήσεις
1 μας είπαν την γνώμη τους, εσύ;:
Λυπούμαι που θα το πω αλλά το άρθρο είναι πολύ επιφανειακό έως τα όρια του λαϊκισμού. Αγαπητέ, πραγματικά οι γιατροί τα παίρνουν, πραγματικά οι μηχανικοί είναι η μεγάλη κατάρα του μπετόν και της αυθαιρεσίας, πραγματικά το νομικό σύστημα της χώρας είναι ένα από τα πιο διεφθαρμένα στον κόσμο, πραγματικά οι δημόσιοι λειτουργοί εν γένη είναι ο καθένας στους ένα μικρό κράτος εν κράτη, ο καθένας στους μία μικρή ιδιωτική επιχείρηση που θα αρμέξει το δημόσιο χρήμα. Το κάνουν όλοι; Όχι. Το κάνουν όμως οι περισσότεροι. Για την ακρίβεια, η συντριπτική πλειοψηφία. Στην ίδια χώρα ζούμε, τα βλέπουμε καθημερινά μπροστά στα μάτια μας. Για άλλη χώρα εσύ μιλάς;
Δημοσίευση σχολίου