Όταν κανένας δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη...

Η ελληνική αντιπολίτευση έχει περάσει το μήνυμα στον Ελληνικό λαό ότι οι Ευρωπαίοι μας εκβιάζουν, ότι καμία συμφωνία με την Ευρώπη δεν μας συμφέρει, ότι μας αδικούν, θέλουν να μας πουλήσουν στα σκλαβοπάζαρα, θέλουν να μας πάρουν τα πετρέλαια, θέλουν να μας πάρουν την περιουσία, θέλουν να μας αποτελειώσουν και πολλά άλλα τα οποία δεν έχει νόημα να απαριθμήσω.

Από την άλλη, υπάρχει μια κυβέρνηση που δεν...έχει κάνει τίποτα το σωστό, δεν έχει ποτέ ενδώσει σε τίποτα προς την αντιπολίτευση (έτσι ώστε να έχουμε κάποιο συμβιβασμό σε οτιδήποτε), έχει πέσει παντελώς έξω σε όλες τις εκτιμήσεις της, έχει πει πολλά ψέματα και πάνω από όλα, μας έλεγε εδώ και δυο χρόνια ότι μια αναδιάρθρωση (κούρεμα) είναι του διαβόλου (ενώ δεν θα έπρεπε) και τώρα ξαφνικά είναι δώρο (που είναι δηλαδή) εξ΄ ουρανού.

Έχουμε δηλαδή μια κατάσταση όπου το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας λαϊκίζει, δεν έχει προτάσεις και το αποτέλεσμα είναι η σημερινή κατάσταση.

Οι Ευρωπαίοι από την άλλη μας λένε κάτι πολύ απλό: θα αναλάβουμε εμείς (οι Ευρωπαίοι) την εξυπηρέτηση του χρέους σας και εσείς θα πρέπει να μειώσετε τα ελλείμματα. Και προκείμενου να μειώσουμε τα ελλείμματα, μας κάνουν τη χάρη να μας κάνουν ένα κούρεμα, για να μας μειωθεί το συνολικό χρέος καθώς και το κόστος εξυπηρέτησης του υπολοίπου ποσού. Τέλος, αναλαμβάνουν αυτοί να χρηματοδοτήσουν τις ανάγκες της οικονομίας μας μέχρι να ορθοποδήσουμε.

Στη μέση σε όλα αυτά είναι λοιπόν ο ελληνικός λαός.

Αυτός ο λαός όμως, δυστυχώς επηρεάζεται από την ελληνική τηλεόραση, όπου μια βόλτα να κάνει κανείς στις πρωινές εκπομπές, θα τραβάει τα μαλλιά του με αυτά που ακούει. Το βράδυ στα κεντρικά δελτία ειδήσεων θα πρέπει να έχει προμηθευτεί ηρεμιστικά για να αντέξει και μέχρι τα μεσάνυχτα, θα πρέπει να πάρει παραισθησιογόνα για να μην τρελαθεί.

Δεν φτάνει δηλαδή η ανεπάρκεια των πολιτικών και του συστήματος όλου, έχουμε και την ανεπάρκεια των ενημερωτικών μέσων, διότι οι καλεσμένοι (με ελάχιστες εξαιρέσεις) είναι οι ίδιοι και οι ίδιοι και δεν επιτρέπουν σε κανέναν να περάσει μια πιο ορθολογική άποψη, μακριά από τις φαμφάρες και τις θεωρίες συνωμοσίας που ακούμε.
Αποτέλεσμα είναι ότι ο ελληνικός λαός έχει μπερδευτεί πάρα πολύ. Τόσο πολύ μάλιστα, που ενώ κάποιοι μας χαρίζουν λεφτά, οι πολιτικοί και τα μέσα ενημέρωσης θέλουν να τον πείσουν ότι κάτι τέτοιο δεν είναι προς το συμφέρον μας.

Το ενθαρρυντικό της όλης υπόθεσης είναι ότι ενώ το 60% των πολιτών είναι ενάντια σε μια νέα δρακόντεια δανειακή σύμβαση, το 70% θέλει να μείνουμε στο ευρώ. Αυτό είναι πολύ θετικό διότι δείχνει ότι η πλύση εγκεφάλου από τους πολιτικούς και τα μέσα ενημέρωσης δεν είναι 100%.

Όταν άκουσα προχτές για το ενδεχόμενο δημοψηφίσματος, η πρώτη μου σκέψη ήταν θετική. Επιτέλους κάποιος θα μας ρωτήσει την άποψη μας, είπα μέσα μου. Είμαι on the record έχοντας πει ότι η κύρια αίτια όλων των δεινών της Ελλάδος (και γενικότερα της Ευρώπης) είναι η έλλειψη δημοκρατικών θεσμών (έλλειμμα δημοκρατίας). Έλλειμμα δημοκρατίας μεταξύ άλλων σημαίνει και μη υπακοή στους νόμους της αγοράς.

Το κοινοβουλευτικό σύστημα εξ΄ ορισμού είναι φτιαγμένο για να ρίχνει τις ευθύνες σε ένα πρόσωπο... στον εκάστοτε πρωθυπουργό. Σε αντίθεση, ένα προεδρικό σύστημα βάζει προ των ευθυνών του το κοινοβούλιο, όχι την εκτελεστική εξουσία. Αυτό σημαίνει ότι οι βουλευτές έχουν την ευθύνη των αποφάσεων τους και όχι ο πρόεδρος.

Στην Ελλάδα, η αντιπολίτευση (αξιωματική και μη) πάντα ψηφίζει αρνητικά στα πάντα και πάντα λέει τα αντίθετα από ό,τι η όποια κυβέρνηση. Όχι διότι αναγκαστικά είναι λάθος η όποια κυβέρνηση, άλλα διότι έτσι πρέπει να κάνει η αντιπολίτευση (κατά τα ελληνικά ήθη και έθιμα).

Με λίγα λόγια, όλοι βγάζουν την ουρά τους απ΄ έξω και στη συνέχεια λένε δεν το κάναμε εμείς.

Υπάρχουν δυο τρόποι ώστε να αναγκαστούν αυτοί που έχουν την ευθύνη των αποφάσεων τους να τις πάρουν χωρίς να λένε ότι δεν φταίμε εμείς.

Ο ένας τρόπος είναι την πρωτοβουλία των αποφάσεων να την αναλαμβάνει το κοινοβούλιο (ο πρωθυπουργός ή ο πρόεδρος να παίζει δευτερεύοντα ρόλο) και ο δεύτερος τρόπος είναι το δημοψήφισμα.

Σε άλλες δυτικές χώρες, όπου οι θεσμοί λειτουργούν καλύτερα από την Ελλάδα και τα επίπεδα δημοκρατίας είναι υψηλότερα, είναι συνηθισμένο φαινόμενο, όταν το κοινοβούλιο δεν μπορεί να αποφασίσει για ένα θέμα, να το θέσει σε δημοψήφισμα. Στην Ελβετία τα δημοψηφίσματα είναι συχνό φαινόμενο και στις ΗΠΑ διενεργήθηκαν πέρσι περίπου 180 δημοψηφίσματα σε όλα τα επίπεδα.

Αυτό που βλέπω με όλες τις αντιδράσεις από τους πάντες, είναι ότι κανένας δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη των λεγομένων του, υποστηρίζοντας τις θέσεις του μέσω ενός δημοψηφίσματος.

Κανένας δεν θέλει να πάρει την πρωτοβουλία και να ψηφίσει ναι ή όχι, είτε για τη δανειακή σύμβαση είτε για κάτι άλλο, προτιμώντας να ρίξει το βάρος της ευθύνης κάπου αλλού, λέγοντας στη συνέχεια ότι δεν φταίω εγώ αλλά ο άλλος.

Σημειώστε δεν παίρνω θέση στο αν η κυβέρνηση πράττει σωστά διενεργώντας δημοψήφισμα για το θέμα της δανειακής σύμβασης. Απλά παρατηρώ ότι όταν κάποιος ξαφνικά μας δίνει την ευκαιρία να αποφασίσουμε για κάτι, εμείς δεν θέλουμε να αποφασίσουμε, προτιμώντας να έχουμε καθαρή τη φωλιά μας και στρουθοκαμηλίζοντας.

Όσον αφορά τον εαυτό μου, χωρίς να ξέρω τι θέμα θα τεθεί προς ψήφιση και αν, δεν έχω κανένα πρόβλημα να πάω στις κάλπες και να αποφασίσω. Και για να είμαι ειλικρινής, είναι κάτι που έπρεπε να έχει γίνει πριν πολλά χρόνια και όχι τώρα. Το αν είναι η κατάλληλη ώρα και αν θα πρέπει η κυβέρνηση να θέσει θέμα δημοψηφίσματος αυτή τη στιγμή είναι άλλο ερώτημα, αλλά ποτέ δεν θα αρνηθώ την πρόκληση του να αποφασίσω αν μου δοθεί.

Σημείωση: Είχα άλλο θέμα να σας γράψω σήμερα, αλλά λόγω του ότι δεν ήξερα αν θα υπήρχε κυβέρνηση μέχρι αργά το βράδυ, αποφάσισα να το καθυστερήσω για μια μέρα.

Στο αυριανό άρθρο λοιπόν θα αναλύσω του τι νομίζω ότι σημαίνει η ενέργεια της κυβέρνησης, ποιος ο αποδέκτης και αν έχουμε να κερδίσουμε κάτι ή όχι από μια τέτοια απόφαση.
γράφει ο Γιώργος Καισάριος

από το capital