Ασελγούν επί πτώματος

Το μακάβριο σκηνικό έχει ήδη στηθεί. Σε πρώτο πλάνο η ημιθανής ελληνική οικονομία και οι «ιατροί συνταγογράφοι» Ευρώπης και Αμερικής να μελετούν, με τους λοιπούς συγγενείς... αν οι δαπάνες ταφής θα είναι σε ευρώ ή σε δραχμές. Στο βάθος τα πρώτα «κοράκια» με μορφή επενδυτών που μας κάνουν μάλιστα μεγάλη χάρη αφού οι κληρονόμοι-ιθαγενείς είναι ανίκανοι να τα καταφέρουν.

Αυτήν την Ελλάδα παραδίδουν σε όλους εμάς τους νόμιμους κληρονόμους της οι «λοιποί συγγενείς – πολιτικοί» της μεταπολίτευσης οι οποίοι την ίδια στιγμή υποκλίνονται με... τον πλέον γελοίο και ραγιαδίστικο τρόπο σε οποιονδήποτε εμφανίζεται στη χώρα για να κάνει τσάμπα μπίζνες ή να ανασύρει πολιτικές και τακτικές αποικιοκρατίας.

Είναι νωπές ακόμη οι εμετικές υποκλίσεις στον Καντάφι για να βάλει τα παράνομα λεφτά του στην Ελλάδα (μέχρι τον Αστέρα ήθελε να αγοράσει ο ένας από τους υιούς Καντάφι) όπως και οι αποκαλύψεις για την επενδυτική προχειρότητα του ενεργειακού έργου στον Αστακό.

Και είναι κατώτερες κάθε σχολιασμού οι δουλικές παρουσίες της μισής κυβέρνησης στους νέους Γερμανούς και άλλους επενδυτές οι περισσότεροι από τους οποίους ήλθαν στην Αθήνα να διευθετήσουν επιχειρηματικές εκκρεμότητες με δουλειές που έκαναν στην Ελλάδα. Όπως εγκυρότατα μαθαίνω, τα προβλήματα του ναυπηγείου Σκαραμαγκά, η συντήρηση των σηματοδοτών του κυκλοφοριακού και κάποια τεχνικά και ενεργειακά έργα ήταν μέσα στην ατζέντα των συζητήσεων.

Είμαι ο τελευταίος στην Ελλάδα που θα αρνηθεί την πρόσκληση επενδυτών, πολυεθνικών και κεφαλαιούχων για να ζωντανέψουν το πτώμα της οικονομίας και να λύσουν (όσο γίνεται) το ογκωδέστατο και πολύμορφο οικονομικό και κοινωνικό πρόβλημα της ανεργίας που καλπάζει.

Δεκαετίες τώρα, είτε με ρεπορτάζ και αναλύσεις είτε με αρθρογραφία, υποστηρίζω ότι η λύση του οικονομικού προβλήματος της χώρας είναι μόνο πολιτική.

Να αποσυρθεί εντελώς το κράτος από την οικονομία και να ασχοληθεί μόνο με τον σχεδιασμό της και την δημιουργία μακροπρόθεσμων κινήτρων (φορολογικών κυρίως) και αναπτυξιακών νόμων που θα εφαρμόζονται με αυστηρότητα από τους ιδιώτες επιχειρηματίες. Ύψιστο κρατικό χρέος στην οικονομία είναι η είσπραξη των κανονικών φόρων χωρίς ελαστικότητα και πελατειακά χατίρια.

Γιατί το ελληνικό κράτος της μεταπολίτευσης απέτυχε παταγωδώς ως επιχειρηματίας. Ακόμη και μέσα στις γνωστές μονοπωλιακές συνθήκες αφού τα ελληνικά μονοπώλια είναι μόνο κρατικά.

Όλοι θυμόμαστε πόσο πληρώσαμε την Ολυμπιακή και τον ΟΤΕ του κρατικού μονοπωλίου.

Και δεν νομίζω να υπάρχει φορολογούμενος που να μην έχει βάλει το χέρι στην τσέπη του, για να πληρωθούν ζημιές, η ΔΕΗ, ο ΟΣΕ, τα κρατικά λεωφορεία, η ΕΥΔΑΠ , τα ΕΛΤΑ και όλες οι αποτυχημένες κρατικές επιχειρήσεις τους χθες και τους σήμερα.

Είναι όμως κατάντια για τη χώρα ότι φθάσαμε στο σημείο να εκλιπαρούμε ξένους επενδυτές γνωστής αλλά και άγνωστης προέλευσης... να έλθουν να επενδύσουν σε ενεργειακές και άλλες μπίζνες που εδώ και 25 χρόνια τουλάχιστον είχαν προτείνει ελληνικοί επιχειρηματικοί και εφοπλιστικοί όμιλοι μαζί με ξένους ομίλους διεθνούς κύρους.

Είναι κατάντια για τη χώρα να ξεχνάμε ότι το ελληνικό επενδυτικό ενδιαφέρον (σε μεγάλη κλίμακα) ατόνησε όταν τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η Νέα Δημοκρατία της 35ετίας ανταγωνιζόμενοι μεταξύ τους για το ποιος είναι περισσότερο σοσιαλιστής... διέλυαν υπουργεία με αντικείμενο την ιδιωτική πρωτοβουλία και απέρριπταν προτάσεις για προσέλκυση επενδύσεων για να μην δείξουν επηρεασμό από τις επιχειρηματικές τάξεις.

Είναι κατάντια για τη χώρα να συνεχίζει με τη «λύση» της αδιαφανούς κρατικοδίαιτης τακτικής για το βόλεμα επιχειρηματιών πολύμορφων ενδιαφερόντων και συμφερόντων ως αντικατάσταση μιας πραγματικά ανοικτής επενδυτικής πολιτικής για την αξιοποίηση δράσεων και προτάσεων του εγχώριου επιχειρηματικού δυναμικού.

Είναι κατάντια για την χώρα να συντηρούν τα κόμματα και οι πολιτικοί τα μεταπολεμικά παλαιομοδίτικα αριστερά συνθήματα για τα κεφάλαια των επιχειρηματιών στην Ελβετία, αναγνωρίζοντας έτσι την ανικανότητα πολιτικών και κράτους να συλλάβει 50-100 πραγματικούς απατεώνες μιας μικρής και ασήμαντης Ελλάδας μέσα στο διεθνές επιχειρηματικό στερέωμα.

Τι έχει αλλάξει λοιπόν στους επαγγελματίες Έλληνες πολιτικούς που υποκλίνονται τώρα στους επενδυτές της Γερμανίας , του Κατάρ και των άλλων Αράβων;

Έχει αλλάξει η νοοτροπία τους ότι οι επενδυτές είναι κάτι σας τους κατακτητές;
Έχει αλλάξει η άποψη ότι θα κάνετε δουλειές μόνο αν σας αφήσουν οι συντεχνίες ;
Έχει αλλάξει η τακτική του λαδώματος για να βγούνε οι άδειες με τις 200 υπογραφές αντί σε 5 χρόνια σε ένα ή δύο;
Έχει αλλάξει η φοροεισπρακτική λογική σε θέματα ανάπτυξης και η ανικανότητα πρώην ανέργων πολιτικών που χειρίζονται σήμερα τις τύχες μας και την πορεία της οικονομίας.

Να λοιπόν γιατί οι Γερμανοί ασέλγησαν επί του πτώματος της οικονομίας μας με ειρωνική διάθεση για την αδράνεια των Ελλήνων επιχειρηματιών μπροστά στους «σωτήρες» εισαγόμενους επενδυτές για μπίζνες σε τομείς (ασήμαντης απασχόλησης) που αν υπήρχε άλλο κλίμα στην πολιτική σκηνή του τόπου θα κατάφερναν και οι Έλληνες βιοτέχνες.

Το πρόβλημα στην χώρα δεν είναι η έλλειψη επενδυτών. Είναι η πολιτική νοοτροπία ότι αν υποστηρίξουμε επενδυτές και επιχειρηματίες δεν θα δείχνουμε αριστεροί και άρα θα έχουμε πολιτικό κόστος . Και με αυτό το πρόβλημα θα έλθουν αντιμέτωποι και οι όποιοι νέοι επενδυτές.
γράφει ο Γιώργος Κράλογλου

από το capital