Εις τον αιώνα...

Ένας κόσμος που προσχεδιασμένα αλλάζει…

Ένα ποτάμι αδηφάγας λάβας που ξεχύνεται και κατακαίει λαίμαργα τα πάντα…
Μια θάλασσα πνιγμένη στο πεθαμένο νερό της ενδοτικότητας και του συμβιβασμού, ένας ναός ελπίδων ετοιμόρροπος, στοιχειωμένος…

…Και οι άνθρωποι, μορφές απόμακρες, νεφελώδεις, με μάτια κατακόκκινα, να περιπλανώνται, άυλες μορφές του παρελθόντος, σε κήπους άνυδρους με δέντρα νεκρά, σε λεωφόρους πενθηφορούσες.

Δεν παίζουν πλέον στους δρόμους τα παιδιά. Δεν... έχει φωνές στα προαύλια των σχολείων, μονάχα η αποκρουστική φωνή του «εθνικού δημεγέρτη» που επιμένει να κομπάζει και να προκαλεί μέσα από τις κάθιδρες τηλεοπτικές οθόνες του μέλλοντός μας.
Κι ένα πλήθος εθνικών αντιπροσώπων να τσαλαβουτά στο τέλμα μιας απολεσθείσας συνείδησης, μαζί με ότι γλοιώδες και χαμερπές απέμεινε από τη μεγάλη ιδεολογική συνάθροιση των κρατούντων.

Να και ο γελωτοποιός με τα κουδούνια, ο υπέρμαχος υποστηρικτής του «μεγάλου αυτοκράτορα» που σαπίζει στη λάρνακα της περιφρόνησης και ο νεωκόρος που καταγράφει με επιμέλεια τους εναπομείναντες προσκυνητές, που βουβοί έρχονται και απέρχονται τους κοσμημένους χώρους των απολεσθέντων «μεγαλείων»…

Σήμερα παραδίδονται τα κλειδιά και υποστέλλονται οι σημαίες…

Γρήγορα, γρήγορα κατεβάζουν τα ρολά οι μαγαζάτορες, οι λογιστές με σπουδή μαζεύουν τα βιβλία τους και οι στρατιώτες παραδίδουν δακρυσμένοι τα όπλα τους.
Δεν έχει απομείνει τίποτα να υπερασπιστούν, όλα τα παρέδωσε ο «μεγάλος στοχαστής». Όλα τα τεμάχισε ο «πωλητής των ονείρων» μας, όλα τα πολτοποίησε ο «αναγεννητής της εθνικής μας αξιοπιστίας»

Στα ράφια του υπέρλαμπρου υπερπαντοπωλείου εκτίθενται τώρα προς πώληση οι προγονικές πανοπλίες, τα εμβλήματά μας, οι πάπυροι της γνώσης μας, τα άρματα και τα εθνικά ενθυμήματα της μεγάλης εξέγερσης.
Θριαμβολογούν οι «επαγγελματίες υπερασπιστές» των εφημερίδων, οι τηλεοπτικοί αστέρες αποπατούν μπρος στα έκπληκτα μάτια των λοβοτομημένων, οι ιεροί χώροι που καταλαμβάνονται, μετατρέπονται σε οίκους χυδαιότητας και στις διδασκαλικές έδρες θρονιάζονται θριαμβολογούντες οι υποτακτικοί και οι απάτριδες.

Για μας, όμως, που παραμένουμε εισέτι ορθοί στη μεγάλη μπόρα των καιρών, το όραμα παραμένει ακέραιο.
Η ιερή πυρά δεν υπέκυψε, φουντώνει!
Στη μεγάλη πορείας μας προς το φώς, προστρέχουν να μας συμπαρασταθούν οι δροσουλίτες των παραδόσεών μας, οι ανυπότακτες ψυχές των μαρτύρων της Ελευθερίας, οι στρατιές των επαναστατών και των ασυμβίβαστων.

Η ώρα της δικαιοσύνης δεν αργεί.
Η μεγάλη βροχή θα πετρώσει το ποτάμι της λάβας. Και ο άγιος άνεμος του λαού θα ξεχυθεί από τον ιερό ασκό της αγανάκτησης.

Σαν τα ποντίκια θα τρέχουν να κρυφτούν οι στιγματισμένοι της ντροπής και του αναθέματος και το σκιάχτρο του «μεγάλου στοχαστή» θα μένει να απαιωρείται, ως έμβλημα εσχάτης προδοσίας και απονομής αγίας δικαιοσύνης, εις τον αιώνα…

γράφει ο Χάρρυ Κλυνν

από το στο μυαλό του Χάρρυ Κλυνν