Ας το πούμε όσο πιο απλά γίνεται. Όλα εξαρτώνται από τα... έξοδα και τα έσοδα του κράτους. Αν τα έξοδα είναι περισσότερα έχουμε έλλειμμα, αν αντίθετα τα έσοδα είναι περισσότερα, έχουμε πλεόνασμα. Όταν τα έξοδα είναι περισσότερα, τότε το έλλειμμα που δημιουργείται πρέπει να καλυφθεί υποχρεωτικά με δανεικά. Επομένως το χρέος γεννιέται από τα δημόσια ελλείμματα.
Εδώ ακριβώς έρχεται το κρατικοδίαιτο καθεστώς και επίτηδες συσκοτίζει τα πράγματα. Επειδή λοιπόν το καθεστώς είναι το ίδιο κρατικοδίαιτο, δηλαδή υπάρχει και ζει από τα κρατικά έξοδα, δεν θέλει με τίποτα να περιορίσει αυτά τα έξοδα. Αλλά για να καλυφθούν τα έξοδα, απαιτούνται έσοδα και επειδή δεν υπάρχουν δανεικά δεν μένει τίποτε άλλο από το να αρπάζει το καθεστώς τις περιουσίες των ιδιωτών (μέσω φορολογίας, χαρατσιών, μειώσεις μισθών κ.λ.π.), προκειμένου να επιβιώσει. Αυτή όμως η αρπαγή των ατομικών περιουσιών οδηγεί μοιραία στην πτώση της κατανάλωσης και ως εκ τούτου της παραγωγής και επομένως στην οικονομική ύφεση. Τόσο απλά.
Εμείς δεν θα πούμε τι πρέπει να γίνει, δηλαδή, αν θα πρέπει να μειωθούν οι δημόσιες δαπάνες ή αν θα πρέπει να συνεχιστεί η αρπαγή των ατομικών περιουσιών και των εισοδημάτων. Αυτό μπορεί τώρα πλέον ο καθένας να το απαντήσει μόνος του.
Ένα πράγμα μόνο πρέπει εμείς να επισημάνουμε. Μέσα στα δημόσια έξοδα είναι τα τοκοχρεολύσια. Θα πρέπει λοιπόν να δούμε, τι ακριβώς θα μας προσφέρει το όποιο "κούρεμα" του χρέους που ακούγεται. Θα μειώσει άραγε αυτό σημαντικά το δημόσιο έλλειμμα ή όχι;;
Γιατί αν δεν το μειώνει, τότε κάποιο λάκκο έχει η φάβα...
από το προεδρική δημοκρατία
0 μας είπαν την γνώμη τους, εσύ;:
Δημοσίευση σχολίου