Μας οδηγούν σε νέα εθνική τραγωδία...

«Το εκτυλισσόμενο σενάριο ΓΑΠ προωθεί εθνικές αρμοδιότητες στους "ξένους που γνωρίζουν καλύτερα" όπως γινόταν κατά τις μεγαλύτερες περιόδους της νεώτερης ιστορίας.
Το σενάριο επικράτησης του Σαμαρά μυρίζει έντονα καταστροφή τύπου 1897, 1922, 1974...
Το σενάριο της Αριστεράς μυρίζει εκτροπή τύπου 1946 και 1965.
Το σενάριο που λείπει θα ανήγαγε τους Έλληνες σε πρωταγωνιστές από κομπάρσους της ίδιας της Ιστορίας τους...»

Τι εννοεί...
Όσο εμείς ήμασταν απασχολημένοι με...τους εσωτερικούς εμφύλιους, ο Ιμπραήμ προχωρούσε και αν δεν είχε προκύψει η Ναυμαχία του Ναβαρίνου, θα φοράγαμε ακόμη φέσια και ίσως θα διδασκόμαστε τα αντικαπιταλιστικά και φιλοοθωμανικά πονήματα του κ. Κιτσίκη στα σχολεία μας.

Καθώς όμως μας ελευθέρωσαν και η εξουσία πέρασε στους κοτζαμπάσηδες, μας έστειλαν πρώτα τον Καποδίστρια, τον Όθωνα, τον Εδουάρδο Λω για να φτιάξουν κράτος κλπ. Εις μάτην όμως ο κοτζαμπασισμός ζει και βασιλεύει στον ιδιωτικό και κυρίως το δημόσιο τομέα σε βάρος της κοινωνίας των πολιτών.

Η αναδρομή...
Το 1897 μετά τη χρεοκοπία, ο Δηλιγιάννης που χρησιμοποιούσε το λαϊκίστικο λόγο με εθνικές και πατριωτικές κορώνες, οδήγησε στην κήρυξη του πολέμου στην Τουρκία. Χάσαμε, και αν δεν είχαν παρέμβει οι ξένες δυνάμεις, το ελληνικό ανεξάρτητο κράτος θα γινόταν παρελθόν. Οι ξένοι φυσικά επέβαλαν καθεστώς μειωμένης εθνικής κυριαρχίας με αυστηρό έλεγχο στα οικονομικά.

Το 1922 με σύνθημα το τέλος του πολέμου, η φιλοβασιλική συντηρητική παράταξη κέρδισε τις εκλογές και οι δυτικοί σύμμαχοι βρήκαν αφορμή να μας εγκαταλείψουν. Αντί να σταματήσει ο πόλεμος, το μέτωπο επεκτάθηκε μέχρι το Σαγγάριο και ακολούθησε η κατάρρευση με την μικρασιατική καταστροφή.

Το 1974 οι τριβές της Χούντας με τους δυτικούς συμμάχους νωρίτερα, κατά την περίοδο της έντασης στη Μέση Ανατολή, το πραξικόπημα του Σαμψών στα πλαίσια μιας «πατριωτικής» προσάρτησης οδήγησε στην κατοχή της Βόρειας Κύπρου.

Το δίδαγμα είναι πως οι κούφιες εξάρσεις δεν έχουν πάντα καλό τέλος...

Η αριστερά με την προδιάθεση να μην σέβεται δημοκρατικούς κανόνες βάσει του λενινιστικού μοντέλο της κατάληψης της εξουσίας με τη βία μας οδήγησε το ’46 στον αιματηρό εμφύλιο και το ’65 στην Χούντα...

Φαίνεται πως κατά το "κάθε λαός είχε την κυβέρνηση που του αξίζει", ισχύει και το "έχει την αριστερά που του αξίζει".

Η ιστορία της χώρας μοιάζει με θεατρική παράσταση που κάθε εποχή ανεβάζει το ίδιο έργο με διαφορετικούς πρωταγωνιστές...

Πότε επιτέλους θα αλλάξουμε παράσταση...
Απλά οι ενδείξεις συγκλίνουν πως αυξάνονται οι πιθανότητες για μια νέα εθνική τραγωδία. Μπροστά στην οποία αυτά που σήμερα θεωρούμε δικαίως ή αδίκως κεκτημένα και αδιαπραγμάτευτα, θα μοιάζουν με «ψίχουλα».

από το capital