Συμπεράσματα για το ελληνικό πρόβλημα

Αναζητώντας μια εξήγηση με αντικειμενικά κριτήρια χωρίς προκαταλήψεις και δογματικές αγκυλώσεις.

Πολλοί σοβαροί άνθρωποι έχουν πέσει στην μελέτη και στις αναλύσεις, προκειμένου να κατανοήσουν σε βάθος το ελληνικό πρόβλημα ή αλλιώς, το πρόβλημα που αρχίζει και διογκώνεται με αφετηρία την Ελλάδα. Η εύκολη αρχική διάγνωση της υποτιθέμενης ελληνικής αφερεγγυότητας και της διαφθοράς αρχίζει να αποδεικνύεται κάπως βιαστική και ίσως ακόμη και επιπόλαιη, διότι αντίστοιχες συνθήκες επικρατούν και σε άλλες χώρες. Η υπόθεση της Ελλάδας και οι αλυσιδωτές αρνητικές εξελίξεις εντός της Ευρωζώνης αλλά και διεθνώς, έχουν αναγκάσει διακεκριμένες προσωπικότητες να πάρουν θέση. Ποιο είναι το τελικό συμπέρασμα το οποίο αντικειμενικά εξάγεται;

Ας δούμε πρώτα επιγραμματικά τι γράφει ο διεθνής τύπος:

Financial Times: «Ελληνική διάσωση: Μια προσπάθεια σε κίνδυνο».

Wall Street Journal: «Οι προσπάθειες της Ελλάδας να καθησυχάσει αποτυγχάνουν»

Los AngelesTimes: «Η Ευρώπη φοβάται ότι η Ελλάδα οδηγείται σταθερά στη χρεοκοπία»

Reuters: «Η φορολόγηση ελληνικών ακινήτων είναι επίδεσμος και όχι μακροπρόθεσμη θεραπεία»

Bild: «Συζήτηση για την ελληνική χρεοκοπία . Η καγκελάριος επέπληξε τον Ρέτσλερ: Ο καθένας πρέπει να ζυγίζει τα λόγια του»

Spiegel on line: «Ελληνική κρίση: Κίνδυνος 350 δισ. ευρώ απειλεί να τινάξει την ευρωζώνη».

Irish Times: «Οι Ευρωπαίοι ηγέτες προσπαθούν να υποβαθμίσουν την απειλή της ελληνικής χρεοκοπίας».

Daily Mail: «Σε χάος οι αγορές καθώς η Ελλάδα παραπαίει κοντά στην άβυσσο».

Ακολουθούν κάποιες δηλώσεις προσωπικοτήτων:

Κ. Μίχαλος, πρόεδρος του ΕΒΕΑ: «Δυστυχώς η Ελλάδα ταλαιπωρείται από την ανεπάρκεια των πολιτικών που την κυβερνούν. Σύρεται με μια θηλιά στο λαιμό ένας ολόκληρος λαός και οδηγείται στα όρια της χρεοκοπίας… Ας καταλάβει επιτέλους η κυβέρνηση ότι απαιτείται η υιοθέτηση και προώθηση μιας διαφορετικής πολιτικής που θα στοχεύει στην ανάπτυξη σε περιόδους οικονομικής κρίσης η πολιτικές σκληρής λιτότητας οδηγούν σε ύφεση.»

Δ.Τσαμπούλας, καθηγητής του ΕΜΠ στον Τομέα Μεταφορών και Συγκοινωνιακής Υποδομής: «Τα μέτρα αυτά δεν οδηγούν πουθενά δεν έχουν αγγίξει, γυρίζουμε γύρω γύρω αλλά δεν έχουμε αγγίξει το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι όσες θυσίες και να υποστούμε, εμείς οι έλληνες θα βρεθούμε στην ίδια κατάσταση…. Η έκκληση μου ως ακαδημαϊκό είναι ότι θα πρέπει όλες οι δυνάμεις της χώρας να συσπειρωθούν, μυαλά η Ελλάδα έχει αλλά δεν τα χρησιμοποιεί».

Στρος Καν, πρώην πρόεδρος του ΔΝΤ: «Πρέπει να γίνει σημαντικό “κούρεμα” στο χρέος της Ελλάδος, το οποίο δεν είναι πλέον βιώσιμο και δεν υπάρχει άλλη λύση».

Άξελ Βέμπερ, πρώην μέλος του ΔΣ της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και πρώην επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας της Γερμανίας (Bundesbank): «30 χρόνια θα απαιτηθούν για να λυθεί το ελληνικό πρόβλημα χρέους…Η απάντηση της Ευρώπης στην ελληνική κρίση έχει μέχρι σήμερα εστιασθεί στις άμεσες ανάγκες χρηματοδότησης και δεν προσφέρει στη χώρα μια αξιόπιστη, μακροχρόνια λύση αντιμετώπισης του αυξανόμενου χρέους».

Μπαράκ Ομπάμα, Αμερικανός πρόεδρος: «Η Ελλάδα είναι προφανώς το μεγάλο άμεσο πρόβλημα. Οι Ευρωπαίοι κάνουν κάποια βήματα για να επιβραδύνουν την κρίση, αλλά όχι για να άρουν την κρίση. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι τι θα συμβεί με την Ισπανία και την Ιταλία εάν οι αγορές συνεχίσουν να ασκούν πιέσεις σε αυτές τις πολύ μεγάλες χώρες».

Με αυτά τα λίγα και ίσως με πολύ περισσότερα από αυτά που έχουν πέσει στην αντίληψη του καθενός που ασχολείται με τα δρώμενα, μπορεί κανείς να βγάλει το εξής συμπέρασμα:

Η Ελλάδα δεν είναι μια μοναδική περίπτωση από πλευράς διαφθοράς ή από πλευράς μη παραγωγικότητας. Εξάλλου και οι χώρες με πολύ υψηλό «λούστρο» -όπως η Ιρλανδία- ή φουτουριστικές περιοχές άγριας ανάπτυξης, όπως το Ντουμπάι, βρέθηκαν σε σημείο κατάρρευσης.

Υπό την έννοια άρα μιας συγκριτικής παρουσίασης, μπορούμε να στραφούμε στον εαυτό μας από κάθε άποψη. Δεν είμαστε μοναδικοί στην αυτοπροδοτικότητα, στην διαφθορά και στην αλληλοεξόντωση στο εσωτερικό μας. Δεν έχουμε ακριβώς ιδιαίτερα …προνόμια. Αυτό που μας φέρνει στην επιφάνεια μέσα από την κρίση, είναι ότι δεν έχουμε εφεδρείες για να μπορέσουμε να σηκώσουμε την πίεση αυτών των δύσκολων καιρών. Σε αυτήν την εποχή που είναι πια ανταγωνιστικές οι αγορές των κρατικών ομολόγων, που ακριβαίνει το χρήμα, που μεγαλώνουν τα επιτόκια, σε μας εύλογα εμφανίστηκαν πιο έντονα τα προβλήματά μας.

Θα ήταν βέβαια λάθος να υπερβάλλουμε στην αυτοκριτική μας καθώς και το να χάσουμε την αυτοκριτική μας και να προβάλουμε «εικόνες εχθρού» την ώρα που μερικά πράγματα έχουν μια φυσιολογική εξήγηση έστω και αν μια φυσιολογική εξήγηση αποκαλύπτει μια παραπλάνηση ενός λαού ή άλλων παραγόντων.

Σίγουρα ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος δημιουργείται από την ίδια την διεθνή οικονομική κερδοσκοπική διαφθορά και το αντίστοιχο των στρατηγικών της, όπου βέβαια για μερικούς η Ελλάδα είναι απλώς ένα επεισόδιο σε ένα ευρύτερο πόλεμο συμφερόντων.

Από την άλλη, θα πρέπει να είμαστε αντικειμενικά ενήμεροι για την απόλυτη ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Όταν ο Υπουργός μας των Οικονομικών, ο οποίος είναι ταυτόχρονα καθηγητής συνταγματικού δικαίου, που υποδεικνύει λογικά μια συγκροτημένη προσωπικότητα, τολμά να δηλώσει ενώπιον της Βουλής πως «αν δεν υπήρχε η τρόικα θα είχαμε και πάλι εξοκείλει δημοσιονομικά», αυτό φανερώνει ΑΚΥΒΕΡΝΗΣΙΑ.

Όσο και να ακούγεται αυτό ακραίο, εντούτοις όλα δείχνουν πως αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα: Η ΧΩΡΑ ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ που να διαχειρίζεται τα πράγματα με γνώμονα τα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Τα όσα είδαμε να συμβαίνουν τα τελευταία τουλάχιστον δύο χρόνια, έχουν αποκαλύψει, πως οι άνθρωποι που αποτελούν την κυβέρνηση δεν είναι παρά απλοί μάνατζερ, που διαχειρίζονται ξένα χαρτοφυλάκια.

Αυτό δεν είναι ένα συνομοσιωλογικό σενάριο, είναι μάλλον το γενικό συμπέρασμα που εξάγεται μέσα από όλα αυτά που έχουν στο μεταξύ αποκαλυφτεί.

Πως είναι όμως δυνατόν να συνεχίζει να βρίσκεται το πηδάλιο της χώρας σε τέτοια χέρια; Θα ρωτήσει κάποιος εύλογα.

Η απάντηση είναι αρκετά δυσάρεστη: Αυτό συμβαίνει διότι δεν φαίνεται στον ορίζοντα κάποια εναλλακτική λύση!

Τελικό συμπέρασμα: Η χώρα είναι παραδομένη στη διαχείριση ξένων συμφερόντων και αποτελεί πεδίο ξέφρενων ανταγωνισμών. Το μόνο που μας συγκρατεί ακόμα από την απόλυτη κατάρρευση είναι τα προσδοκώμενα οφέλη γι αυτά τα συγκρουόμενα συμφέροντα!

από το Alkimos archive