Παραμύθι με δράκο… αλλά χωρίς λευκούς ιππότες

Στέγνωσαν γρήγορα οι σαμπάνιες για την «επική» συμφωνία της 21ης Ιουλίου. Γιατί στο πρώτο στραβοπάτημα αποδείχτηκε ότι δεν επρόκειτο περί συμφωνίας. Ούτε καν περί συμβιβασμού που προέκυψε μέσα από διαπραγμάτευση.

Ένα αποσπασματικό ευχολόγιο ήταν που στόχο είχε να καθησυχάσει τις ανησυχίες της στιγμής. Με φληναφήματα και πομπώδεις οραματικές εξαγγελίες. Όπως το νέο «Σχέδιο Μάρσαλ» που χάθηκε κάπου στις γραμμές των σχεδίων συμπερασμάτων της Συνόδου των Βρυξελλών. Και το δήθεν... βελούδινο roll over των ελληνικών ομολόγων που αποδεικνύεται εφιάλτης στο δρόμο προς τη χρεοκοπία.

Τώρα που...έσφιξαν τα γάλατα, αποδεικνύεται ότι οι καλοί μας πιστωτές, οι «δάνειες δυνάμεις» σύμφωνα με την ορολογία του ταξιδευτή πρωθυπουργού, αρκέστηκαν σε ένα «ξεπέταγμα» της ελληνικής κρίσης χρέους, μήπως και σταματήσουν την εξάπλωση της αρρώστιας στους υπόλοιπους συγγενείς.

Δυστυχώς οι αγορές, που αποδεικνύεται ότι κυβερνούν πάνω και έξω από τις εκλεγμένες εκτελεστικές εξουσίες των ζαλισμένων διαχειριστών, τους μυρίστηκαν γρήγορα. Και έστειλαν το μήνυμα μέσα στον Αύγουστο. Το ελληνικό παραμύθι είχε γρήγορο τέλος.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου, ο Βενιζέλος δηλαδή που την εκπροσωπεί, θρέφει φρούδες ελπίδες ότι η γενίκευση της κρίσης θα μας καταστήσει όλους... ομοιοπαθείς. «Δεν είναι δικό μας το πρόβλημα, το ‘χουν κι οι μεγάλοι: Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, ακόμη κι η Αμερική έγινε υποχείριο των σατανικών οίκων αξιολόγησης. «Τώρα που προσβλήθηκαν κι οι άλλοι, θα σωθούμε όλοι μαζί», ανακράζουν τα ξεπουπουλιασμένα κυβερνητικά παπαγαλάκια.

Οποία αυταπάτη. Στο παραμύθι ο δράκος θεριεύει και καραδοκεί, αλλά οι λευκοί ιππότες κρύβονται. Περιμένοντας να καταβροχθίσει μερικά στρουμφάκια, μήπως και χορτάσει...

Η Αμερική βεβαίως δεν έχει τέτοια προβλήματα. Αυτή δημιούργησε το δράκο και ξέρει να τον τιθασεύει. Κόβει πρόσθετο χρήμα η Fed, ξεφυτρώνουν και κάνα-δυο ανακουφιστικές ειδήσεις για την αγορά εργασίας και να που οι αγορές έρχονται στα ίσια τους.

Στην Εσπερία, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Κανείς δεν φαίνεται διατεθειμένος να πληρώσει τα σπασμένα και ακόμη περισσότερο κανείς δεν διανοείται να ερεθίσει τις γερμανικές πληθωριστικές φοβίες. Το ευρωομόλογο μοιάζει ακόμη... τοπίο στην ομίχλη και η έκδοση νέου χρήματος σκοντάφτει στην αυλή της καγκελαρίας...

Η τρανότερη απόδειξη για το ότι οι Γερμανοί δεν σκοπεύουν να... «δώσουν και να σώσουν» ήρθε στην περιβόητη Σύνοδο της 21ης Ιουλίου, αλλά κάποιοι έκαναν ότι δεν κατάλαβαν. Γιατί στα λόγια μπορεί να δόθηκε παρεμβατική αρμοδιότητα στο Μηχανισμό Στήριξης, αλλά στην πράξη το ταμείον έμεινε... μείον.

Όλοι γνώριζαν ότι χωρίς δραματική ενίσχυση, ίσως και τριπλασιασμό των αποθεματικών του «ευρωπαϊκού κουμπαρά», διασώσεις δεν γίνονται. Και προς αυτή την κατεύθυνση έπρεπε να είχε εξαντληθεί η όποια διαπραγματευτική προσπάθεια του Έλληνα πρωθυπουργού.

Άλλωστε ο κ. Παπανδρέου, στη διάρκεια της θητείας του, δύο στιγμές είχε τη δυνατότητα να διαπραγματευτεί με αξιώσεις. Το φθινόπωρο του 2009, εκβιάζοντας τους απροετοίμαστους Ευρωπαίους με το ενδεχόμενο μιας άτακτης ελληνικής χρεοκοπίας, και στην πρόσφατη Σύνοδο όπου οι Γαλλογερμανοί καίγονταν να βρουν μια λύση για να σταματήσουν την έκρηξη στα Ιταλο-Ισπανικά spreads.

Τώρα δυστυχώς είναι αργά. Και επανέρχονται οι σκέψεις για καυτηριασμό του ελληνικού αποστήματος. Όπως εύστοχα ειπώθηκε, η βάρκα έχει γεμίσει νερά και κάποιοι από τους ναυαγούς πρέπει να πέσουν στη θάλασσα. Αρκεί να μην ξεβραστούν στις πεντακάθαρες ακτές της Σκιάθου και της Σερίφου, όπου ο... ακριβοθώρητος ονειροπαρμένος απολάμβανε τα μακροβούτια του.
γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς

από το e-typos