Επιστροφή ολοταχώς στο '50-'60

Οριστικό τέλος για την βιομηχανική Ελλάδα του 1950-1980. Η Ευρώπη την αφαιρεί από το βιομηχανικό της χάρτη και η ελληνική μεταποίηση επιστρέφει ολοταχώς στο μοντέλο της μικρομεσαίας οικογενειακής επιχείρησης. Με μια διαφορά από τότε. Στους 100 εργαζόμενους, οι 30-40 θα είναι μετανάστες ή λαθρομετανάστες.

Στο ίδιο μοντέλο, των οικογενειακών επιχειρήσεων, επιστρέφουν (με ταχύτερο ρυθμό) το εμπόριο, οι υπηρεσίες και τα τεχνικά έργα. Επίσης με μια διαφορά. Οι μεγάλες εμπορικές αλυσίδες (που τότε δεν υπήρχαν) θα συμπιέζουν τις μικρές και μεσαίες μέχρι να τις σβήσουν.

Όλα τα άλλα που ξέραμε για ανάπτυξη στελεχών και... μορφές μάνατζμεντ ας τα ξεχάσουμε. Άλλωστε και οι επιχειρηματίες ξεχνούν κάθε σχέδιο για ανάπτυξη και «επιστρατεύουν» τα παιδιά και τους συγγενείς τους, για να μπορούν να πετύχουν περικοπές και μικρές αμοιβές .

Απέναντι στην παλιομοδίτικη μορφή αυτή που θα παίρνει η ιδιωτική οικονομία από το 2012 θα ορθώνεται το κράτος-«επιχειρηματίας» με επιδοτούμενους ανέργους (αυριανούς πολιτικούς πελάτες) και σχέδια για αποκρατικοποίηση που συνεχώς θα καταρτίζονται...

Η δε Ελλάδα σε οικονομική υποτέλεια και οι πρωθυπουργοί-Νομάρχες θα προεδρεύουν και θα δέχονται εντολές προς εκτέλεση...

Αναστροφή από την πορεία αυτή αποκλείεται, κατά την άποψή μου, όσο την επιχειρηματική και ιδίως την βιομηχανική Ελλάδα συνεχίζει να μην την θέλει κανένας εντός και εκτός Ελλάδος.

Δεν την θέλει η Ευρώπη γιατί ενώ θα την ταΐζει θα χάσει και το ελληνικό κράτος που εξουσιάζει τις αναθέσεις στα μεγάλα οδικά έργα, στα μελλοντικά συγκοινωνιακά, στην άμυνα, στην ενέργεια και στις «χοντρές» προμήθειες.

Δεν την θέλει καμία (ανεξαιρέτως) πολιτική παράταξη γιατί πρέπει να κάνει κάτι γι΄ αυτήν, με συνέπεια να χάνει τα λαϊκίστικα συνθήματα και τους επαγγελματίες αριστερούς πελάτες που συντηρούν με διάφορους τρόπους τις αριστερές τάσεις.

Δεν την θέλουν οι συντεχνίες του δήθεν συνδικαλιστικού κινήματος και τα «τρωκτικά» των κομμάτων που εκλέγονται επικεφαλής γιατί πιστεύουν ότι ο ελληνικός κρατισμός «...μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς την δόξα τραβά...».

Δεν την θέλουν ούτε τα νέα «επιχειρηματικά τζάκια» που οργανώθηκαν από το 1980 και μετά και καλά κρατούν μέχρι σήμερα ως μεσάζοντες στο φαγοπότι της Ευρώπης, της Κίνας και της Ρωσίας (την τελευταία δεκαετία) και έτσι θα χάσουν την κρατικοδίαιτη ησυχία τους.

Βεβαίως το «τρένο» της ανάπτυξης δεν χάνεται σήμερα λόγω κρίσης. Άλλωστε η παγκοσμιοποίηση έχει μειώσει δραματικά τα περιθώρια ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας.

Το πρώτο τρένο ανάπτυξης χάθηκε την «σοσιαλιστική περίοδο» 1974-1980 Καραμανλή - Παπαληγούρα όταν κύριος πολιτικός στόχος ήταν να εξασφαλιστούν 30.000 προσλήψεις «των δικών τους παιδιών» στα τραπεζικά, ναυπηγικά, αεροπορικά, χημικά, συγκοινωνιακά, τουριστικά και βιομηχανικά συγκροτήματα που πέρασαν στα χέρια του κράτους για να «σωθούν» ως στρατηγικοί τομείς της οικονομίας...

Το επόμενο τρένο χάθηκε με την «Αλλαγή» Παπανδρέου - Αρσένη από το 1980-1995, όταν στήθηκε το κόλπο του Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων και προσέφερε σωτηρία στις τότε επιχειρηματικές Οικογένειες 40 περίπου βιομηχανιών που ασφαλώς έτριβαν τα χέρια τους (ορισμένοι επιχειρηματίες μάλιστα μπήκαν στον Οργανισμό και με μέσον...) αφού γλίτωναν από τα χρέη τους (αρχικά 300-500 εκατ. δρχ συνολικά) και από ότι τους περίμενε με την «Αλλαγή».

Ο ΟΑΕ ήταν «κόλπο» γιατί ποτέ δεν απαντήθηκε το ερώτημα (το είχα θέσει και τότε πολλές φορές) γιατί δεν τις κλείσανε τις 40 περίπου επιχειρήσεις αφού οι Τράπεζες δεν τις θέλανε και δεν μπορούσαν να εξυγιανθούν λόγω ανταγωνισμού.

Η απάντηση όμως δόθηκε στην πράξη.

Γιατί βολεύτηκαν άλλες 30.000 αφισοκολλητές και «δικά τους παιδιά» και γιατί κομματικοί άνεργοι διορίστηκαν «βιομήχανοι» και το ΠΑΣΟΚ τους προσέφερε την δυνατότητα να μπουν σε ιδιωτικό αυτοκίνητο με σοφέρ, να έχουν γραμματέα και να αποκτήσουν (μέσω προμηθειών) δικό τους σπίτι στα Βόρεια Προάστια.

Εάν τις είχαν κλείσει (όπως ασφαλώς και έπρεπε) θα είχαν μεν κοινωνικό πρόβλημα από τις απολύσεις 80-100.000 ατόμων που όμως σταδιακά θα απορροφούσε ο ανταγωνισμός.

Αντίθετα όμως προς αυτό οι προβληματικές του ΟΑΕ (λόγω κρατικών προτιμήσεων και επιδοτήσεων μέσω και κοινοτικών προγραμμάτων) ανταγωνίσθηκαν αθέμιτα (χωρίς να σωθούν βεβαίως) τις υγιείς επιχειρήσεις που τελικά έγιναν προβληματικές για να φθάσουν στον σημερινό αφανισμό ασφαλώς και λόγω συγκυρίας.

Μέχρι τότε όμως η ελληνική βιομηχανία (τσιμέντο, χάλυβας, ναυπηγεία, άμυνα, μεταλλουργία, χημική, πρώτες ύλες, οικοδομικά υλικά, ηλεκτρολογικά, ένδυση) υπήρχε στο βιομηχανικό χάρτη της Ευρώπης ενοχλούσε την Ευρώπη (τσιμέντο, χάλυβας, χημικά, λιπάσματα, νικέλιο, αλουμίνιο) ενώ οι τότε Οικογένειες παρέδιδαν ήδη τις διοικήσεις των επιχειρήσεών τους σε μάνατζερ.

Έτσι μπόρεσαν και οι Σύνδεσμοι Ελλήνων Βιομηχάνων (κέντρου και περιφέρειας) να μετονομασθούν σε Συνδέσμους Ελληνικών Βιομηχανιών.

Καλή ή κακή η εποχή 1950-1980, καλές ή κακές οι τότε βιομηχανίες που προσέφεραν πάνω από 1.000.000 θέσεις εργασίας γεγονός είναι ότι τώρα ξαναγυρίζουμε στο μοντέλο του 1950-1960 με τις ελληνικές μικροφάμπρικες που αν βρεις θέση να δουλέψεις καλό είναι να μάθεις και αλβανικά και πακιστανικά...
γράφει ο Γιώργος Κράλογλου

από το capital