Οξείες τρελοκαβλίτιδες

Η καμαριέρα βραχυκύκλωσε το παγκόσμιο σύστημα. Φράκαραν τα Μνημόνια από Μολδαβία μέχρι Ουλάν Μπατόρ. Κόκκαλο και οι νέοι υποψήφιοι. Η φουκαριάρα η Γαλλία έπαθε την πλάκα της. Άντε τώρα να βλέπεις ένα Γάλλο αριστοκράτη να τον περιφέρουν οι Γιάνκηδες σαν νάναι κάνα κλεφτρόνι από την Αλαμπάμα. Φρακάραμε και εμείς ανάμεσα στα Μνημόνια.

Δεν είμαι βέβαια σε θέση να γνωρίζω τι ακριβώς έκανε ο Δομίνικος στο δωμάτιό του, αλλά αν όλα όσα καταμαρτυρούνται είναι αλήθεια, μένω έκθαμβος από τη βλακεία του ανδρός. Ακόμα και αν η όλη φάση είναι σκευωρία, ο κοσμοπολίτης κύριος Ντομινίκ θα έπρεπε να γνωρίζει πολύ καλά πως δουλεύει η Αμερική. Ειδικά στα θέματα σεξουαλικής παρενόχλησης (εδώ μιλάμε για απόπειρα βιασμού!), ο δρόμος είναι πολύ ανηφορικός. Είναι ένας λαβύρινθος στον οποίον έχουν πέσει χιλιάδες μάνατζερς για πολύ μικρότερες αφορμές. Η Αμερική έχει κάποιες "ιδιαιτερότητες". Επαγγελματική και προσωπική ζωή είναι πλήρως διαχωρισμένες. Και όπου τέμνονται, υπάρχουν κανόνες.

Η ιστορία δεν "παίζει" και πολύ στην Αμερική. Οι Αμερικανοί δεν...ξέρουν τον Στρος Καν και προτιμούν δικά τους σκάνδαλα. Την εποχή που τσιλιμπούρδιζε ο Βασιλάκης ο Κλίντον, φτιάχτηκε ειδική επιτροπή (από τους Ρεπουμπλικάνους βέβαια), για να ερευνήσει πώς ο πρόεδρος πήδαγε τη Μόνικα. Ξοδεύτηκαν και 55 εκατομμύρια δολάρια για ένα πιπεράτο πόρισμα του Κογκρέσου που περιέγραφε σεξουαλικές περιπτύξεις, εκσπερματώσεις και άλλα γραφικά. Ήταν πριν βουλιάξουμε οικονομικά. Όταν όλα πάνε καλά, υπάρχει χρόνος και χρήμα για χαβαλέ.

Υπάρχουν τρεις σχολές σεξουαλικής σκέψης και συμπεριφοράς. Η ευρωπαϊκή, η αμερικανική και η γιαπωνέζικη. Στην ευρωπαϊκή σχολή οι εργαζόμενοι φλερτάρουν μεταξύ τους ανοιχτά, κρατιούνται κάποια στοιχειώδη προσχήματα και κανείς δεν κάνει πολλές δηλώσεις και καταγγελίες. Δούλευα κάποτε στη Δανία, και το μοντέλο αυτό ήταν κυρίαρχο. Κοιμόνταν σχεδόν όλοι με όλους, και κανείς δεν έβλεπε τίποτα. Υποπτευόμουν πως ο πρόεδρος της εταιρίας φυστίκωνε πάνω από πέντε άτομα. Αλλά όλοι ήταν στο παιχνίδι. Ήταν ένα υπέροχο μοντέλο.

Η αμερικανική σχολή σεξουαλικής συμπεριφοράς είναι πολιτικά ορθή, συμπεριλαμβάνει συγκεκριμένο κώδικα εργασιακής δεοντολογίας, διαπνέεται από στρατιωτική νοοτροπία διοίκησης και μια σαφέστατα πουριτανική ηθική. Γι αυτό και τα προσωπικά πάθη περιορίζονται και ζουν μέσα σε ένα νομικίστικο περιβάλλον σχέσεων. Συχνά οι άνθρωποι υπερβαίνουν και αυτά τα όρια, αλλά στην Αμερική αυτό περιέχει ένα τεράστιο ρίσκο. Αρκεί μια καταγγελία στο Human Resources και η ζωή κάποιου αυτομάτως καταστρέφεται. Έχω δει πολλούς ανθρώπους στην Αμερική να καταστρέφονται για ασήμαντες καταγγελίες. Οι μόνοι που κερδίζουν από αυτές τις υποθέσεις είναι οι δικηγόροι. Αν δεν έχεις καλή νομική εκπροσώπηση (που ο μέσος άνθρωπος δεν έχει ούτε στοιχειωδώς), είσαι πράγματι καμένος από χέρι.

Στη γιαπωνέζικη σχολή σκέψης κανένας δεν κυνηγάει κανέναν. Τα κορίτσια έρχονται κατόπιν συνεννόησης στο ξενοδοχείο. Είναι ένα μοντέλο ευρέως διαδεδομένο στη Ασία, με διάφορα Escort Services να "συνεργάζονται" με τις εταιρίες. Στη γιαπωνέζικη περίπτωση (όπου γίνονται καταπληκτικά όργια), όλα παραμένουν κρυφά. Είναι ένα μοντέλο στο οποίο κάποιες σεξουαλικές υπηρεσίες παρέχονται στους μάνατζερς ανάλογα με την θέση τους. Ένα ιστορικό κατάλοιπο της Φεουδαρχικής Ιαπωνίας, που μεταφυτεύτηκε στις σύγχρονες γιαπωνέζικες εταιρίες. Είναι ένα μοντέλο που επικρατεί πολύ ευρέως και στην Κίνα. Μόνον που το γιαπωνέζικο μοντέλο είναι κλειστό στους έξω. Ενώ το κινέζικο είναι πιο "ανοιχτό" σε όλους.

Λόγω φόβου, τo Corporate America ακολουθεί (αόρατα και σιωπηλά) το γιαπωνέζικο μοντέλο σεξουαλικής συμπεριφοράς. Είναι μια πρακτική που κρατάει μακριά τα σκάνδαλα και τους δικηγόρους. Γι αυτό με την καθ' εαυτού υπόθεση του Δομίνικου, είμαι πολύ επιφυλακτικός. Είναι δυνατόν ο κοσμοπολίτης Ντομινίκ να μην τα γνώριζε όλα αυτά; Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος με τόση πολιτική πείρα και κοσμοπολισμό, να κυνηγάει να πηδήξει μια άσχετη καμαριέρα;

Η Αμερική είναι σαν την αρχαία Σπάρτη. Μια βαθιά πουριτανική κοινωνία. Μπορείς να ρισκάρεις όποια παρανομία θέλεις. Όσο τα καταφέρνεις κανείς δεν σε βλέπει. Μονάχα μη σε πιάσουν. Γιατί τότε θα σε σουβλίσουν σαν τον Αθανάσιο Διάκο. Και πάντα μακριά από τους δικηγόρους.

από το Locus Publicus - Editorium