Αγυρτεία…

Οι δικαστές, λένε κάποιοι, πρέπει να μισθοδοτούνται προνομιακά, για να αποφασίζουν δίκαια και σωστά.

Και ο ηθικά παράδοξος και οξύμωρος αυτός ισχυρισμός, μας οδηγεί στον προβληματισμό: Μπορούν, άραγε, να δικαιώνουν τους πολίτες δικανικά, αυτοί, που εν ονόματι του νόμου, a priori, τους αδικούν οικονομικά;
Και η πραγματικότητα, με στεντόρεια φωνή κραυγάζει: Όχι! Αφού στις, εκάστοτε, αναμετρήσεις ανάμεσα στο λαό και την ολιγαρχία, κερδισμένη βγαίνει, κατά κανόνα, η άρχουσα αναρχία.
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αμφισβητούμε την ακεραιότητα και εντιμότητα πάμπολλων δικαστικών. Οι οποίοι, παρά τις...
«χρυσές χειροπέδες» της προνομιακής μισθοδοσίας και την ασφυκτική πολιορκία της, κατά κανόνα, άδικης, νομοθεσίας, κρατούν ελεύθερη τη συνείδησή τους. Και παλεύουν για την απονομή της δικαιοσύνης.

Το ιδιαίτερα εξοργιστικό όμως, σ’ αυτή την περίπτωση, είναι ότι, πάνω στην προνομιακή μισθοδοσία των δικαστών θεμελιώθηκε η αγυρτεία των εθνοπατέρων. Οι οποίοι μεθόδευσαν το συνδυασμό της βουλευτικής μισθοδοσίας με εκείνη των δικαστικών.
Και να πώς το κατάφεραν: Όρισαν με το Σύνταγμα και το νόμο ο ανώτερος μισθός, που χορηγείται από το κράτος να είναι αυτός του Προέδρου του Αρείου Πάγου. Σύμφωνα, όμως, με τον οποίο να ρυθμίζεται και ο μισθός…των βουλευτών!

Οι οποίοι, όταν θέλουν να πάρουν αυξήσεις, δεν έχουν παρά να χορηγούν σε κάποιους ημέτερους γαλαζοαίματους μισθούς ανώτερους από εκείνους των δικαστικών. Για να παρανομούν, έτσι και να παραβιάζουν, όσο μπορούν προκλητικότερα, το Σύνταγμα.
Με αποτέλεσμα οι προκαλούμενοι δικαστικοί να παραπέμπουν, ως αδικούμενοι, την υπόθεση στο μισθοδικείο. Και να παίρνουν τις αυξήσεις, που γεφυρώνουν την απόσταση, που τους χωρίζει απ’ τους γαλαζοαίματους της ημετεροκρατίας. Και να εισπράττουν και τα ανάλογα καθυστερούμενα.

Για να σπεύδουν, όμως ευθύς αμέσως, για να επωφεληθούν και οι ενορχηστρωτές της αγυρτείας. Δηλαδή, οι «σεμνοί και ταπεινοί» εθνοπατέρες. Και να εισπράττουν και αυτοί τις τερατώδεις, συχνά, αυξήσεις και τα δυσεξαρίθμητα αναδρομικά.
Γεγονός, που ισχύει, όχι μόνο για τους εν ενεργεία, αλλά και για τους τέως. Οι οποίοι-όπως εμβρόντητοι ακούσαμε αυτές τις μέρες- αγωνίζονται να πάρουν τις αυξήσεις τους και αυτοί και να εισπράξουν τα «αναδρομικά τους».

Πάντα, ασφαλώς, για τις εξαίρετες υπηρεσίες, που πρόσφεραν στην πατρίδα και το λαό.
Με πιο εξαίρετη, βεβαίως, στην προκειμένη περίπτωση, την εξευτελιστική υποχρέωση της Ελλάδας και του λαού της να περάσουν κάτω απ’ τα Καυδιανά δίκρανα του δουλοκτητικού καθεστώτος του ΔΝΤ και της λοιπής τοκογλυφικής μαφίας.

Και, ασφαλώς, η περίπτωση αυτή δεν είναι η μοναδική. Καθώς, στις μέρες μας, βλέπουμε να ξετυλίγεται ,ενώπιον μας, πέραν των αναρίθμητων σκανδάλων το κουβάρι και των τόσων άλλων κλεφτονόμων και ληστονόμων ( ασυλίες-παραγραφές, κλπ).
Και, για να μη μπορεί ο λαός να διαμαρτύρεται φροντίζουν, παράλληλα με τους ληστονόμους, να εφευρίσκουν, ανάλογα με τις περιπτώσεις, και τους απαραίτητους τρομονόμους-φίμωτρα:
Όπως, για παράδειγμα, τους νόμους «περί αγωγών» και «προσωπικών…λερωμένων». Εν ονόματι των οποίων η ντόπια και η διεθνής ολιγαρχία μπορεί να δίνει ρεσιτάλ αλητείας, σε βάρος του, νομικά και οικονομικά, ανήμπορου να αντιδράσει, λαού.

Και, επειδή το νομικό τους καθεστώς εξελίσσεται επί το ληστρικότερον, φροντίζουν παράλληλα να φρεσκάρουν, ανάλογα και το τρομοκρατικό νομικό τους οπλοστάσιο.
Όπως συμβαίνει, τώρα δα, με τον εκκολαπτόμενο, διαβόητο, «περί εχθροπάθειας» νόμο. Με τον οποίο στοχεύουν να φιμώσουν τις ιδιαίτερα ενοχλητικές, γι’ αυτούς και τους πάτρωνές τους, ελεύθερες φωνές. Και μάλιστα, ιδιαίτερα, των μπλογκς…

Έτσι ώστε να μπορούν να τρίβουν ολοένα και σαδιστικότερα στ’ απαυδισμένα μάτια του λαού τα ολοένα οδυνηρότερα τρομολάγνα δακρυγόνα των ληστονόμων και κλεφτονόμων τους….

γράφει ο Παπα-Ηλίας

από το Υπέρβαση