“Μπαταχτσισμός” το τελευταίο στάδιο του λαϊκισμού...

Οι άνθρωποι σε περιόδους κρίσης θυμίζουν ένα σύννεφο μέλισσες που μόλις τους αναποδογύρισαν τις κυψέλες. Μπορεί να επιτεθούν σε ό,τι βρεθεί εκεί γύρω...

Ή ακόμη μπορεί να πάρουν στο κατόπι ένα αφηνιασμένο άλογο και να το κυνηγήσουν μέχρι να πεθάνουν από εξάντληση.
Μπορούν ακόμη να «σκοτώσουν» το άλογο αν προλάβουν, και να στήσουν στην κουφάλα κάποιου δένδρου μια νέα κυψέλη χωρίς την παρουσία και την ανθρώπινη εκμετάλλευση. Αλήθεια υπάρχουν στατιστικές αν τα άγρια μελίσσια ζουν περισσότερο ή έχουν καλύτερη ποιότητα ζωής από τα εξημερωμένα;

Η σωτηρία εξ ουρανών...
Ακούω και διαβάζω καθημερινά καθ΄ όλα ενημερωμένους και οξυδερκείς ανθρώπους να έχουν εναποθέσει τη σωτηρία μας στην απόφαση που αργά ή γρήγορα και εξ ανάγκης, θα πάρει η ευρωζώνη χωρίς εμείς να χρειαστεί να κουνήσουμε ούτε το δαχτυλάκι μας...

Αυτό μπορεί να συμβεί στην περίπτωση της Ιρλανδίας κατά τη γνώμη μου, αλλά όχι της Ελλάδας που δεν διαθέτει παραγωγικό ιστό και ούτε καν περιβάλλον που να ευνοεί την δημιουργία του...

Καθώς σ’ αυτό το σύμπαν δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα και η περίοδος που το φαστ-φουντ της γωνίας έβγαζε περισσότερες μερίδες και για να μην βρωμίσουν τις πούλαγε με δανεικά μέσω της κάρτας που το ίδιο μας είχε δώσει, έχει παρέλθει...

Δεν έχω λόγο να διαφωνήσω πως σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, όταν έχουμε κεφάλαιο από τη μια πλευρά και εργατική δύναμη από την άλλη σε αργία, οι ενέσεις ρευστότητας δημιουργούν ζήτηση και κάνουν την μηχανή να πάρει εμπρός...

Το έχουμε δει άλλωστε να συμβαίνει. Στην ιστορία υπάρχουν και παραδείγματα που μια κρίση αντιμετωπίστηκε επιτυχώς και με το «φάρμακο» που συνιστά η μία οικονομική σχολή και με το «φάρμακο» που συνιστά ή άλλη. Αλλά και άλλα τόσα παραδείγματα που και τα δυο «φάρμακα» απέτυχαν...

Σε γενικές γραμμές όμως στην οικονομική ιστορία εύκολα κάποιος μπορεί να εξάγει το συμπέρασμα πως συχνά οι «γιατροί» τα κάνουν όλα εναλλάξ και κάποια στιγμή που συνέρχεται ο ασθενής, κανείς δεν είναι σε θέση να αποδείξει αν ήταν κάποιο από τα «φάρμακα» ή απλά ήρθε η ώρα της ανάρρωσης αφού η ίωση έκανε τον κύκλο της...

Αν περιδιαβάσει κάποιος την ιστορία αυτής της χώρας τα τελευταία 200 περίπου χρόνια, θα δει πως οποιαδήποτε βοήθεια ή έσοδο, είτε με δάνεια είτε με επιδοτήσεις και κοινοτικά προγράμματα προέκυψε από το εξωτερικό, αναλώθηκε πριν φτάσει στο στόχο δημιουργίας παραγωγικής υποδομής... (Αν όχι οποιοδήποτε, η μερίδα του λέοντος...).

Ένα σημαντικό μέρος της ελληνικής οικονομικής ιστορίας και πολιτείας θυμίζει τα ρεπορτάζ που διαβάζουμε με φρίκη για τον τρίτο κόσμο, όπου η βοήθεια σε τρόφιμα και φάρμακα από τη διεθνή κοινότητα, δεν φτάνει ποτέ δωρεάν εκεί που πρέπει να φτάσει, αλλά πωλείται από τις συμμορίες οπλαρχηγών...

Πέρυσι σοκαριστήκαμε όταν μάθαμε πως χρεοκοπήσαμε, όπως συνηθίζεται στην ψυχιατρική, στην αρχή ο ασθενής περνάει τη φάση της ολικής άρνησης να παραδεχτεί πως του συμβαίνει αυτό.

Στη φάση αυτή γίνεται δεκτικός σε διάφορα σενάρια ανώδυνης εξόδου από τέλμα, με διάφορες θαυματουργές συνταγές. Πόσο μάλλον αν στην αρχή δεν έχει πετύχει το σχήμα της «χημείο-θεραπείας» που υποβάλλεται.

Στη συνέχεια αντιλαμβάνεται πως θαύματα δεν υπάρχουν και αρχίζει να αδιαφορεί για τους θαυματοποιούς και την πραμάτεια τους...

Είναι η πραγματικότητα που τον αναγκάζει να κάνει ό,τι πρέπει να κάνει και να επιλέξει να ακολουθήσει αυτούς που υπόσχονται έξοδο μέσω της σκληρής εργασίας και της οικονομίας...

Αρκεί όπως είπαμε στην αρχή... το μελίσσι να ψοφήσει από εξάντληση ή να μην στήσει φωλιά στο δάσος και εκπέσει σε αγριομέλισσο...
γράφει ο Κ. Στούπας

από το capital