Λίγο πριν την ολική κατάρρευση...

Τραπεζοκόμος στα Ελληνικά Πετρέλαια με 73.000 ευρώ το χρόνο, ή κλητήρας με 63.000 ευρώ; Μήπως μηχανικός στην ΕΘΕΛ με 60.000 ευρώ... Μην πάμε στους μισθούς που μοίραζε ο ΟΛΠ μέχρι πρότινος...

Δεν έχει τέλος η σπατάλη των πελατειακών προνομίων... Όποια πέτρα και να σηκώσει κάποιος θα βρει προνόμια, σαν το επίδομα καντίνας στα ΕΛΠΕ, την ώρα που η καντίνα δεν χρεώνει για αυτά που προσφέρει.

Ας μην κοροϊδευόμαστε όταν έχει φτάσει ένα τραπεζοκόμος, ο χειριστής γερανού ή κλητήρας να διασπαθίζει τέτοια ποσά, μπορεί ο καθένας να φανταστεί τι πρέπει να γίνεται παραπάνω, σε πόστα που έχουν ευχέρεια επιλογής προμηθευτών, κ.λ.π.

Οι απεργίες των προνομιούχων του ΟΛΠ τα...προηγούμενα χρόνια στάθηκαν αφορμή για πολλά λουκέτα στην αγορά, καθώς πολλές επιχειρήσεις επιβαρύνθηκαν με το κόστος να μεταφέρουν σε άλλα λιμάνια (ακόμη και εκτός Ελλάδας...) τις εξαγωγές ή τις εισαγωγές τους... Για αυτούς δεν έκλαψε ούτε απήργησε κανείς, ήταν από τους εκτός "δικών" μας παιδιών...

Όταν το κυβερνών κόμμα ήταν στην αντιπολίτευση επικροτούσε κάθε απεργία και τα στελέχη του ήταν στην πρώτη γραμμή των αγώνων της τάξης των προνομιούχων της χρεοκοπημένης «κοιλάδας»...

Τα ίδια κάνει τώρα η μείζονα αντιπολίτευση (η ελάσσονα το κάνει μόνιμα), ευελπιστώντας σε μια γρήγορη επιστροφή στη διαχείριση της «κουτάλας» με την οποία η εκάστοτε κυβέρνηση, ανακατεύει και διανέμει τη «σούπα» του δημοσίου χρήματος...

Τι κι αν το ταμείον είναι μείον κι αν ουσιαστικά έχουμε χρεοκοπήσει από πέρυσι. Η γενιά των πολιτικών που δεν έχει δουλέψει ποτέ, πιστεύει στα «θαύματα» (στο «κούρεμα» στα ευρωομόλογα), γιατί ποτέ δεν βρέθηκε στην ανάγκη να μετρήσει και να καταλάβει εμπράκτως, πως στο σύμπαν αυτό δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα... Πάντα πλήρωναν οι άλλοι.

Πέρυσι που είχα βρεθεί στην Κούβα, η ξεναγός της ομάδας, μας έλεγε σε κάποια στιγμή για το πρόβλημα που αντιμετωπίζει στο να πείσει τις έφηβες κόρες της να επικεντρώσουν τις προσπάθειες στις σπουδές...

Το δίλημμα της πραγματικότητας που αντιμετώπιζε στην Αβάνα ήταν αμείλικτο καθώς ο μισθός του γιατρού ή του μηχανικού είναι κοντά στα 15 δικά μας ευρώ το μήνα και η «συντροφιά» στους τουρίστες αποτιμάται σε 15 ευρώ την ώρα ή το δίωρο...
Με αυτές τις προϋποθέσεις, μας έλεγε η ξεναγός χαμηλόφωνα, άντε να πείσεις τα παιδιά σου πως η προκοπή βρίσκεται στις σπουδές και την εργασία...

Στην καθ’ ημάς «σοβιετία»... Το πρόβλημα δεν είναι το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα της «συντροφιάς», (ακόμη τουλάχιστον...) αλλά οι παρασιτικές θέσεις στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Πώς να πείσεις κάποιον να σπουδάσει ή να δουλέψει στον παραγωγικό ιδιωτικό τομέα όταν σαν τραπεζοκόμος ή κλητήρας σε κάποια ΔΕΚΟ μπορεί να βγάζει τα διπλάσια, τα τριπλάσια ή πολλαπλάσια, ανάλογα το «δόντι»...

Σε άλλη μια περίπτωση βρέθηκα με τη σύζυγο να περπατάμε στην παλιά Αβάνα. Όταν σχόλασε ένα σχολείο πιο πέρα, μας πλησίασαν δυο πιτσιρικάδες ζητώντας τσίχλες...

Προετοιμασμένη όπως πάντα η σύζυγος, έβγαλε το σακουλάκι με τις καραμέλες που είχε κουβαλήσει μαζί από την Αθήνα και τους έδωσε από λίγες καραμέλες... Δέκα λεπτά αργότερα στην προσπάθεια να απαγκιστρωθούμε, βρεθήκαμε να τρέχουμε σε ένα στενό με ένα σχολείο από πίσω να αλαλάζει «μπον-μπον, μπον-μπον σενιορίτα»...

Όλα αυτά σε μια χώρα που κυριολεκτικά βουλιάζει στη ζάχαρη και τα τροπικά φρούτα. Η καραμέλα ως γνωστόν γίνεται βράζοντας νερό με ζάχαρη... Αν στύψεις μέσα και φρούτα δίνεις και ό,τι άρωμα θέλεις.

Ανέφερα, αυτή τη δεύτερη ιστορία για να καταδείξω την πεποίθηση που έχω διαμορφώσει και είναι σύμφωνη με αυτό που έλεγε κάποιος του οποίου έχω ξεχάσει το όνομα αυτή τη στιγμή: «Δώσε στο κράτος την διαχείριση της Σαχάρας και σε λίγα χρόνια θα ξεκινήσει τις εισαγωγές άμμου...».

Μισθοί Γερμανίας λοιπόν με παραγωγικότητα Ουγκάντας. Μπορεί να συμβαδίσουν για πολύ; Η άποψή μου είναι, όχι... αποτελούν ύβρη στην κοινή λογική της οικονομίας.

Το τραγικό είναι πως κάθε ύβρη ακολουθεί η κάθαρση. Φοβάμαι πως στην περίπτωσή μας η κάθαρση θα είναι μια πολυετής καθήλωση σε καθεστώς (σχηματικώς και τηρουμένων των αναλογιών...) παραγωγικότητας Γερμανίας και μισθών Ουγκάντας, μέχρι το επάρατο διεθνές και ντόπιο κεφάλαιο να μας πάρει στα σοβαρά και να επενδύσει πάλι στην Ελλάδα...
γράφει ο Κ. Στούπας

από το capital