Επεμβάσεις κατά το δοκούν

Όλοι τά ’χουμε βάλει με τον Καντάφι λες και είναι μόνος του και αποφασίζει ο ίδιος για το τι γίνεται στη Λιβύη. Φυσικά και δεν πρόκειται για αθώα «περιστερά».
Πίσω και πάνω απ’ τον Καντάφι βρίσκονται οι φύλαρχοι και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που στήριξαν τον Καντάφι και την συμμορία του. Όπως γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο υποτιθέμενος ηγέτης είναι ένας αχυράνθρωπος, που πίσω του κρύβεται το καθεστώς.

Η προσπάθεια των συμφερόντων είναι η...
δαιμονοποίηση του Καντάφι και η προετοιμασία της παγκόσμιας κοινής γνώμης έτσι ώστε να αποδεχτεί την επέμβαση των δυτικών που θα εξασφαλίσει την παραμονή των πετρελαϊκών εταιριών που λυμαίνονται τον πλούτο του Λιβυκού λαού.

Αφήνουν να εξελίσσεται μια απάνθρωπη σφαγή η οποία συγκλονίζει συναισθηματικά την διεθνή κοινή γνώμη προετοιμάζοντάς την να αποδεχτεί την επέμβαση των διεθνών «σωτήρων» με επικεφαλής τις ΗΠΑ σαν τη μόνη λύση.

Έντεχνα μπαίνει το δίλημμα, παραμονή στην εξουσία του σφαγέα Καντάφι ή επέμβαση των δυτικών και σταμάτημα της σφαγής;
Το ότι το καθεστώς Καντάφι είναι δικτατορικό δεν αποτελεί ανακάλυψη, όλοι ήξεραν και ταυτόχρονα στήριζαν, τώρα τι άλλαξε;
Η ιστορία επαναλαμβάνεται με μικροαλλαγές, ας θυμηθούμε το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν και την επέμβαση των Αμερικάνων.
Μήπως εκείνη η επέμβαση έγινε για το καλό των Ιρακινών;

Οι «λυτρωτές» των λαών Αμερικάνοι τι λένε για το καθεστώς στην Σαουδική Αραβία και τα υπόλοιπα κρατίδια του κόλπου;
Θα επέμβουν και εκεί; ή μήπως αυτά τα καθεστώτα είναι δημοκρατικά;
Δύο μέτρα και δύο σταθμά. Η πολιτική της δύσης κρίνει την ανάγκη επέμβασης κατά το δοκούν. Είναι φιλοδυτικό το καθεστώς και εξυπηρετεί τα συμφέροντα των πολυεθνικών; Δεν επεμβαίνουμε έστω και αν είναι στυγνή δικτατορία.

Δημιουργείται κίνημα εκδημοκρατισμού με κίνδυνο να πληγούν τα συμφέροντα; Δαιμονοποιούμε το καθεστώς και διαμορφώνουμε έτσι την κοινή γνώμη ώστε η επέμβασή μας να νομιμοποιείται με σκοπό την ποδηγέτηση του κινήματος και την εξασφάλιση της παραμονής των πολυεθνικών και τη διατήρηση της αρπαγής των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Απλά αλλάζουμε το καθεστώς με ένα άλλο που θα μας εξυπηρετεί και του κολλάμε τον τίτλο δημοκρατία, αρκεί αυτή η κατ’ επίφαση δημοκρατία να αποδέχεται την λεηλάτηση της χώρας απ’ τα δυτικά συμφέροντα και εγγυάται την μη τιμωρία των συνεργατών του καθεστώτος.

Η εξέλιξη στην Λιβύη θα εξαρτηθεί χρονικά απ’ το πότε θα βρουν το διάδοχο σχήμα που θα πρέπει φυσικά να είναι υποταγμένο στην Δύση.
Δεν ενδιαφέρονται για την μεγάλη καθυστέρηση που έχει σαν συνέπεια την σφαγή των Λίβυων, η επιλογή αυτών που θα αντικαταστήσουν το καθεστώς Καντάφι πρέπει να γίνει με μεγάλη προσοχή γιατί τα συμφέροντα είναι μεγάλα. Τι αξία έχει η ζωή μερικών χιλιάδων ανθρώπων μπροστά στα μεγάλα δυτικά συμφέροντα; Καμία!!!!

Η καθυστέρηση της απόφασης του ΣΑ του ΟΗΕ εντάσσεται σ’ αυτή τη λογική, αν υπήρχε έτοιμο διάδοχο σχήμα η απόφαση θα έβγαινε γρήγορα.
Δυστυχώς ο ΟΗΕ έχει χάσει και την αξιοπιστία του και λειτουργεί σαν παραμάγαζο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Υπάρχουν καταγγελίες για στρατολόγηση μισθοφόρων που ενισχύουν τις δυνάμεις του Καντάφι καθώς και για παροχή πολεμικού υλικού απ’ το Ισραήλ, κανένας όμως απ’ τον ΟΗΕ δεν καταδικάζει αυτές τις ενέργειες.

Η πιθανότητα για εξεύρεση λύσης του Λιβυκού προβλήματος απ’ τους ίδιους τους Λίβυους θεωρείται επικίνδυνη και γι’ αυτό έχει αποκλειστεί.
Υπάρχουν φυσικά και κάποιοι που υποστηρίζουν ότι η λύση πρέπει να δοθεί απ’ το Λιβυκό λαό αλλά ποιος τους ακούει; «Φωνές βοούσες εν τη ερήμω».
γράφει ο Κλεισθένης

από το Ιδεοπηγή