Η προπαγάνδα σχετικά με τις εμπράγματες εγγυήσεις του δανείου των 110 δις

Τα 110δις του μνημονίου διασφαλίζονται από εμπράγματες εγγυήσεις. Με λίγα λόγια εάν δεν τα πληρώσουμε θα αρχίσουν τις κατασχέσεις.

Πράγματι ο νόμος τον οποίο ονομάζουμε μνημόνιο (νόμος 3845/2010, όποιος έχει όρεξη εδώ) ορίζει (άρθρο 14 παράγραφος 5): “ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών του, στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος”.

Η παραπάνω παράγραφος είναι μία μπούρδα παρότι έχει ψηφιστεί από δεκάδες βουλευτές αποφοίτους της νομικής.

Διότι σε αντίθεση με τους ιδιώτες, όπου η τράπεζα σου... κατάσχει το σπίτι, τα κράτη δεν έχουν δεν έχουν τη δυνατότητα να πράξουν το ίδιο σε άλλα κράτη. Για την ακρίβεια την έχουν και το έχουν πράξει πολλές φορές στο παρελθόν, αλλά δεν το ονομάζουμε κατάσχεση. Το ονομάζουμε πόλεμο. Εκτός λοιπόν κι αν οι δανειστές, σου στείλουν τις κανονιοφόρους τους στον Πειραιά (το έχουν κάνει ουκ ολίγες φορές στο 19ο αιώνα αλλά μετά το τέλος της αποικιοκρατίας, παρόμοιες πρακτικές έχουν ατονίσει), δεν υπάρχει πρακτικός τρόπος να διαρρηχθεί η έννοια της κρατικής ασυλίας (ή αλλιώς sovereignty).

Μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο σε μια ένωση; Φυσικά, και μάλιστα συνέβη το 1861 στις ΗΠΑ. Στο σχολείο το μάθαμε ως αμερικάνικος εμφύλιος για τα δικαιώματα των νέγρων σκλάβων, αλλά όπως μπορείτε να φανταστείτε, η απελευθέρωση των νέγρων ήταν απλά μια υποσημείωση. Ο Λίνκονλν δε, θα άφριζε εάν του έλεγαν πως σε 150 χρόνια ένας απόγονός τους θα γινόταν πρόεδρος. Το 1861 οι πολιτείες του Νότου πρακτικά αποφάσισαν να αποχωρήσουν από την Ένωση όπως είχαν κάθε δικαίωμα, κάτι που δεν άρεσε στις πολιτείες του βορά που τις κατέκτησαν στρατιωτικά. Αλλά οι ομοιότητες σταματάνε εκεί.

Η ΕΕ δημιουργήθηκε προκειμένου οι Ευρωπαίοι (μια ιδιαιτέρως πολεμόχαρη ράτσα) να πάψουν να δαγκώνουν ο ένας τον λαιμό του άλλου. Δύσκολα βλέπω να πολεμάνε μεταξύ τους προκειμένου να κρατήσουν την ένωση.

Άρα ο συγκεκριμένος όρος της δανειακής σύμβασης υπάρχει μόνο για τα μάτια και τον φόβο των ιθαγενών. Για να μπορεί να λέει η κυβέρνηση, κάντε θυσίες αλλιώς θα έρθουν οι Γερμανοί να μας πάρουν κανένα νησί. Ή ακόμα καλύτερα: Αντί να μας τα πάρουν, τα πουλάμε μόνοι μας.

Η χώρα είναι χρεωκοπημένη. Αυτό είναι γνωστό, έχει γίνει αποδεκτό, οι τράπεζες το έχουν πάρει απόφαση χρόνια τώρα γιατί:

α) δεν είναι ηλίθιες, ξέρουν πολύ καλά σε ποιόν δανείζουνε. Καμία χώρα ΠΟΤΕ δεν έχει ξεπληρώσει όλο το χρέος της

β) έχουνε ήδη βγάλει τα λεφτά τους. Όταν ο έμπορας σου δίνει 50% έκπτωση, έχει κανείς αμφιβολία ότι και πάλι βγάζει κέρδος;

γ) Τον καλό τον πελάτη δεν τον στεναχωρείς, τον χρειάζεσαι για να έρθει και αύριο να ψωνίσει.

Tα παλιά χρόνια βέβαια πάλι σε ιδιώτες χρωστούσες, αλλά επειδή οι ιδιώτες αυτοί ήταν our boys (συμμαθητές ήταν, εραστές, συμπαίχτες στο μπρίτζ, και τα τρία μαζί), σου έστελναν τις κανονιοφόρους.

Η παλιά λοιπόν κλασική μέθοδος των κανονιοφόρων, έβαζε συνήθως έναν δερβέναγα (βλ διεθνή οικονομικό έλεγχο) στη χώρα που είχε το “πρόβλημα” και αυτός ο δερβέναγας αναλάμβανε τα κέρδη από διάφορα επικερδή μονοπώλια. Σπίρτα, αλκόολ καπνός, νερά, ρεύματα κλπ. Αλλά είπαμε οι Αμερικάνοι δεν έχουν το στομάχι για τέτοια πράγματα (προτιμούν να εισβάλουν υπερ της δημοκρατίας) και οι Ευρωπαίοι που το είχαν το στομάχι, δεν έχουν την ισχύ να το κάνουν. Ο τελευταίος τσαμπουκάς που έκαναν ήταν στην Αίγυπτο το 50 οι Αγγλογάλλοι, οι Αμερικάνοι σφύριζαν αδιάφορα και πήραν τον πούλο.

Tο παράδοξο λοιπόν με την Ελλάδα είναι πως τον ρόλο του εκπροσώπου των πιστωτών μας τον παίζει ο ΓΑΠ τον όποιο εμείς εκλέξαμε.

Σημειώσεις

1. Η δικαιοδοσία των αγγλικών δικαστηρίων για την ιστορία των δανείων ισχύει. κι είναι χειρότερη από τη δικαιοδοσία των ελληνικών δικαστηρίων για τα ομόλογα, αυτό δεν το συζητάμε.

Το ζήτημα είναι πως στο τέρμα της διαδικασίας, τα αγγλικά δικαστήρια δεν μπορούν να επιδικάσουν κατασχέσεις επί ελληνικού εδάφους, αλλά μόνο επί αγγλικού. Εάν θέλουν δηλαδή ας τα πάρουν από τους εφοπλιστάδες του city (fat chance).

Άρα η δικαιοδοσία των αγγλικών δικαστηρίων είναι απλά ένα παραπάνω διαπραγματευτικό χαρτί για τον δανειστή σου. Είναι άλλο να πρέπει να βγάλει άκρη με την Ελληνική δικαιοσύνη ο άλλος, κι άλλο με την αγγλική. πάντως εάν πρέπει να αρχίσουμε να κουρεύουμε από κάπου, αυτό δεν είναι από τα 110 του μνημονίου, αλλά από τα 250 των ομολόγων.

2. H έννοια του sovereignty είναι (πέραν του πολέμου) μια αδιαπραγμάτευτη έννοια των διεθνών σχέσεων. Η ασυλία ενός κράτους είναι απόλυτη. Γιαυτό και κάθε φορά που θέλουν να την καταλύσουν εξωτερικοί παίκτες (Αίγυπτος με τη διώρυγα του Σουέζ, Ιράκ, Γιουγκοσλαβία, Λιβύη σε λίγο ίσως) αυτό συνοδεύεται από πόλεμο.

3. Όταν πρόκειται για περιουσιακά στοιχεία ενός κυρίαρχου κράτους, αν αυτό το κράτος δεν θέλει να τα παραχωρήσει οικειοθελώς, τι ακριβώς θα κάνουν;; Εδώ βέβαια μπαίνει και το «τίνος είναι το κράτος». Δηλαδή, την εποχή που οι βασιλείς έλεγαν «το κράτος είμαι εγώ», ήταν απείρως πιο εύκολο να τους πιέσεις. Από τη στιγμή που μπήκαν στην Ιστορία οι μάζες, που το κράτος δηλαδή άρχισε να στηρίζει τη νομιμοποίησή του εντός κι εκτός συνόρων στην ύπαρξη ενός έθνους/λαού, τα πράγματα έγιναν πολύ πιο δύσκολα: ο κόσμος μπορεί να βγει στους δρόμους φωνάζοντας «είμαστε ο λαός» (το ανατολικογερμανικό wir sind das Volk) και άρα το κράτος μας ανήκει. Πράγμα που άρχισε δειλά να διαμορφώνεται πριν καν ο λαός αποκτήσει δικαίωμα ψήφου.

4. Είναι πιθανό σύντομα τα συμφέροντα διαφόρων Ελλήνων κατσαπλιάδων (συγνώμη συσσωρευτών κεφαλαίου εννοούσα) να μην συνάδουν πια με αυτά της ΕΚΤ και των εξωχώριων κατσαπλιάδων. Και τότε θα δεις που σιγά σιγά θα ψελλίζουν και οι τραπεζίτες για επιστροφή στη δραχμή.

5. Η ελληνική κοινωνία δείχνει να περνάει σιγά σιγά από όλα τα στάδια της θλίψης. Πρώτα από την άρνηση (δεν υπάρχει κρίση, η κρίση δεν θα μας αγγίξει), ύστερα από την οργή, και τώρα έχει αρχίσει τα παζαρέματα. Συγκεκριμένα ψάχνει να βρει έναν μαγικό τρόπο να επιστρέψει στην πρότερη κατάσταση. Κι αυτό η κυβέρνηση το εκμεταλλεύεται στο έπακρο. Είτε με μεμονωμένες ομάδες που ελπίζουν “να την γλυτώσουν” από τη σφαγή, είτε με την κοινωνία ως σύνολο.

Ένα τέτοιο γκραν παζάρεμα είναι και τα πετρέλαια. Η κυβέρνηση κλείνει το μάτι και λέει “υπάρχει πετρελαϊκό δυναμικό” θέλοντας λίγο πολύ να υπονοήσει πως τα προβλήματά μας θα λυθούν από το μαύρο χρυσό. Είτε για να κερδίσει χρόνο, είτε για να προσφέρει φιλετάκια στους ιδιώτες με τους οποίους διαπλέκεται, είτε για να τα χρησιμοποιήσει ως επικοινωνιακό χαρτί σε κάποιο μεγάλο στρατηγικό συμβιβασμό.

Ένα άλλο τέτοιο γκραν παζάρεμα είναι και οι μαμούθ αποκρατικοποιήσεις, ένα πολύ κλασικό θέμα που επαναλαμβάνεται με εντυπωσιακή ακρίβεια σε όλες τις χώρες του τρίτου κόσμου που πατάει το πόδι του το ΔΝΤ. Άλλωστε καλή είναι η οικονομική ορθοδοξία, αλλά εάν δεν βγάλουμε και κανένα φραγκάκι από το μοίρασμα των κρατικών μονοπωλίων τι νόημα έχει όλη η φασαρία;

Έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα και να μην έχετε καμία αμφιβολία. Δεν είμαστε πια στο 1913 όπου έστειλαν οι Ευρωπαίοι το ναυτικό τους να εισπράξουν τα χρωστούμενα.
Αυτά.

από το Market-talk