Η HSBC, το πετρέλαιο, και το πουλί του Καρατζαφέρη

Προχθες το βράδυ ταξίδευα (άσχετο: στο ίδιο αεροπλάνο ήταν η γυναικεία ομάδα βόλεϊ του Ρεθύμνου) από το Ηράκλειο της Κρήτης στο αεροδρόμιο Αθηνών.

Συνήθως δίπλα μου στα αεροπλάνα κάθονται ή παπάδες ή κάτι 50αρες που έχουν ξεσηκώσει τα Harrods και έχουν ξάσει το μαλλί τόσο που μετά τα 3 χιλιάδες πόδια αρχίζει να κάνει κρακ κρακ (το μαλλί).

Χτες όμως δεν έκατσε κανείς δίπλα μου. Η τελευταία πτήση συνήθως το χειμώνα δεν έχει πολύ κόσμο. Έχει όμως εκλεκτό. Σαν τους δύο τύπους που κάθισαν πίσω μου. Μιλούσαν για τι άλλο; Για την οικονομική κρίση. Και βέβαια σαν παντογνώστες είχαν βγάλει και το συμπέρασμα για το... ποιος φταίει.

«Ναι ρε φταίνε οι πολιτικοί αλλά και μεις δεν είμαστε λαός»
«Δεν είμαστε βέβαια. Οι δημόσιοι υπάλληλοι τα ξύνουν όλοι μέρα. Οι επιχειρηματίες φοροδιαφεύγουν. Οι συντεχνίες απεργούν. Κανείς δεν δουλεύει σε αυτή τη χώρα. Δεν κάνουμε τίποτα. Είμαστε άχρηστοι.»

Ο ένας δε ας τον πούμε Μάκη είχε τέτοιο πάθος που παραλίγο να με ψήσει, καθώς τον λαθράκουγα, ότι μπορεί εν πτήση να σκάσει καμιά απεργία από τους άχρηστους και να βρεθούμε μετέωροι στον αέρα μη έχοντες που το αεροπλάνο προσγειώσουμε.

Το ρεσουμέ με λίγα λόγια είναι πως είμαστε τεμπέληδες, άχρηστοι, και μόνο ένας Καρατζαφέρης θα μας γλυτώσει.
Εκεί τα είδα όλα.
«Το ξέρεις ρε πως το αιγαίο είναι γεμάτο πετρέλαιο; Το ξέρεις ρε πως ανάμεσα στην Κρήτη και την Κύπρο βρέθηκε το μεγαλύτερο κοίτασμα φυσικού αερίου; Το ξέρεις ρε πως δεν το βγάζουν γιατί μας θέλουν σκλάβους; Να δουλεύουμε με τρεις κι εξήντα μέχρι τα 80; Οι κερατάδες. Αν όμως ήταν ο Καρατζαφέρης θα το έβγαζε (το πετρέλαιο; το φυσικό αέριο; το πουλί του; και τα τρία; θα σας γελάσω) και θα τους γαμούσε όλους. Θα τρώγαμε με χρυσά κουτάλια. Όπως κάτω στο Κουβέιτ ρε. Το ξέρεις ρε ότι αν σου χαλάσει η Μερσεντές στο Κουβέιτ δεν την φτιάχνεις αλλά παίρνεις καινούρια; Ξέρεις ρε πόσο είναι το κατακεφαλή εισόδημα των Κουβετιανών; Μαλάκα κάθονται και δουλεύουν οι πετρελαιοπηγές.»

Εκεί κάπου ακούστηκε η φωνή του πιλότου και έχασα την συνέχεια. Έμεινα με την εικόνα του Λάμπρου Κωνσταντάρα στην γνωστή ταινία όπου κρατώντας μια μπουκάλα πετρέλαιο κάνει το γνωστό «Ντούπου Ντούπου, Ντούπου, Ντούπου»

Η αλήθεια είναι πως για τους δύο συνεπιβάτες μου σχημάτισα την ίδια εντύπωση που σχηματίσατε και εσείς. Σχιζοειδής προσωπικότητες με μια δόση από Ελληνικό μεγαλείο, και τρεις τζούρες κωλοέλληνες.

Ψιλοτσαντίστηκα μαζί τους και ίσως αν ήμουν σε άλλη φάση να τους την έλεγα. Αργότερα όμως τους συγχώρεσα. Τους συγχώρεσα μόλις είδα την αφίσα – διαφήμιση (φωτό) γνωστής τράπεζας στην έξοδο του αεροδρομίου.

«Ο χρυσός που βρίσκεται στα βάθη των ωκεανών θα έφτανε να μοιραστούμε όλοι στην γη από 100.000 ευρώ.»

Αφού μια ολόκληρη τράπεζα δεν μπορεί να σκεφτεί το αυτονόητο, ότι αν τελικά καταφέρναμε να εξορύξουμε όλο αυτόν το χρυσό η τιμή του θα έπεφτε τόσο όσο ένα κιλό στραγάλια (και πολλά λέω).

Αφού υποσυνείδητα μας λέει ότι μη μασάτε, ότι και να συμβεί όλα να καταρρεύσουν, το πολύ πολύ να εξορύξουμε όλο αυτόν τον χρυσό να σας χώσουμε από 100 χιλιάρικα στην τσέπη και όλα θα πάνε καλά.

Αφού λοιπόν συμβαίνουν όλα αυτά γιατί οι κύριοι συνεπιβάτες μου να μην έχουν τις ελπίδες τους στο πετρέλαιο, το φυσικό αέριο και το πουλί του Καρατζαφέρη.

από τον SykoFantiS Bastoyni