"Δημοκρατία" και αποχή

Τώρα που η σκόνη έκρυψε τις κάλπες και πλανάται το ερώτημα στον ορίζοντα αν και πότε θα μας τις ξεσκονίσουν, τα πράγματα είναι πιο ήρεμα και η ατμόσφαιρα λιγότερο φορτισμένη, ώστε να αποτυπωθούν δύο τρεις σκέψεις για την αποχή.

Η καραμέλα που πιπιλιέται στα στόματα όλως, είναι πως η ψήφος είναι η σημαντικότερη στιγμή της "δημοκρατίας" μας και το ύψιστο δικαίωμα και υποχρέωσή μας.

Στη "δημοκρατία" όπως μας την λένε και... την λειτουργούν θα μου επιτρέψετε να βάζω εισαγωγικά.
Έχουμε λοιπόν μια "δημοκρατία", παραδομένη στα χέρια κάποιων εν λευκώ. Άσχετα από τι έχει υποσχεθεί ο καθένας απ' αυτούς, το περίφημο καράβι, τρένο ή όπως αλλιώς θα αποφασίσουν να ονομάζουν τον έρμο τούτο τόπο θα πάει σε προδιαγεγραμμένο προορισμό.

Από το "έξω οι βάσεις του θανάτου" και "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο" που θυμάμαι τον εαυτό μου, μέχρι το "λεφτά υπάρχουν", τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια ονόματα, η ίδια σταθερή γραμμή πορείας, πέρα και πάνω από τα συνθήματα.
Και το υπέρτατο δικαίωμα η ψήφος. Πως καταλήγει πάντα εκεί που πρέπει. Ας ξαναθυμηθούμε τη διαδρομή.

Η περίφημη "αλλαγή" του Ανδρέα, έφτιαξε νέα τζάκια, επίπλωσε νέα σπίτια, έφερε καινούργια(;) ήθη, για να καταλήξουμε σε "ιστορικές" συγκυβερνήσεις και στο Μητσοτάκη.
Ποιος έφαγε τον Ανδρέα. Οι μεγαλοεκδότες δεν ήταν αυτοί που ενώ πήγαν και καταθέσαν εναντίον του με τεράστιους τίτλους στα πρωτοσέλιδα και μετά τα ξεχάσαν όλα και το '89 έγινε βρώμικο. Από ποιους αλήθεια;

Κι αφού οι συγκυβερνήσεις μοίρασαν συχνότητες, ψηφιακά ΟΤΕ και χάρισαν τη Μακεδονία, ανέλαβε ο Μητσοτάκης για να ξεχρεωθεί το γραμμάτιο. Δαμανάκη και Τσίμας, καλοφτιάχτηκαν, άρα όλα καλά.

Και ξαφνικά ο Ανδρέας ξανάγινε ηγέτης, οι εκδότες είδαν την αλήθεια, ο Κόκκινος έκανε το καθήκον του στην παράταση, Κανελλόπουλος, Έβερτ και Δήμας φάγαν το Μητσοτάκη κι αυτός έκανε πως έβλεπε μόνο το Σαμαρά.
Ότι ανεβαίνει κατεβαίνει λοιπόν και πάλι ο Ανδρέας για να προλειάνει το έδαφος στον άχαστο.

Ευρώ από τον Ευρωπαϊστή, η μεγάλη ιδέα του 2004 κι ακόμα πληρώνουμε τη σταθερότητα του ευρώ και το γαμπρό του Σάμαραγκ.
Και κάπου εκεί ένας "μπουνταλάς" αφού την πρώτη φορά χειροκρότησε τα "ταχυδακτυλουργικά" του Λαλιώτη (θυμάστε τις δύο ώρες 7 με 9) γιατί ο Σημίτης είχε να προσφέρει κι άλλα στη χώρα(;), έγινε με τη σειρά του ο καταλληλότερος (από ποιους;) και από Κωστάκης, Κώστας.

Έλα που ο σοβαρός και μετρημένος Κώστας, ξαφνικά αποκτά εθισμό στο φαγητό και στο playstation, ενώ αποφάσισε να χαρίσει και τη μισή Ελλάδα στο Βατοπαίδι.
Ευτυχώς κάποιο καλό παιδί που το λέγαν Γιωργάκη και δεν μπορούσε να κάνει ούτε ποδήλατο, κυριολεκτικά σε μία νύκτα έγινε Γιώργος, καταλληλότερος και με 10 μονάδες διαφορά.

Κοινός παρονομαστής;
Εκδότες, καναλάρχες, κατασκευαστές, προμηθευτές πάντα οι ίδιοι.
Υπουργοί, βουλευτές και παρατρεχάμενοι πάντα πιο πλούσιοι και πιο θρασείς.
Ποιος τους ψήφισε όλους αυτούς; Ποιος από λαοπλάνους, αποστάτες, μπουνταλάδες, ηλίθιους μεταμόρφωνε σε μια στιγμή όλους αυτούς σε καταλληλότερους και σωτήρες;

Υπάρχει άραγε, για να έρθουμε στα πιο πρόσφατα, άνθρωπος που να πιστεύει στ΄αλήθεια πως ο ΓΑΠ έφερε το σοσιαλισμό κόντρα στη βαρβαρότητα και πως αποκάλυψε τα λεφτά που υπήρχαν;
Υπάρχει άραγε άνθρωπος που να πιστεύει πως κάποιος που στις μετρήσεις που μας παρουσίαζαν κόντευε να είναι πίσω κι απ΄τον Τσίπρα, σε μία νύχτα έγινε η ελπίδα της χώρας και με τέτοια αποδοχή.

Η ψήφος σου λοιπόν είναι ΠΡΟΔΙΑΓΕΓΡΑΜΕΝΗ. Όσο κι αν φωνάξεις, από το κουτί θα βγαίνει αυτό που πρέπει και στο τέλος θα αμφιβάλλεις για τον ίδιο σου τον εαυτό. Η πολιτική δεν θα αλλάξει. Η τροχιά τους δε θα παρεκκλίνει.
Μόνο όπλο στα χέρια του καθενός είναι η μη νομιμοποίησή τους.
Δεν σε ψηφίζω. Δεν σε αναγνωρίζω. Μπορεί να μην αλλάζει πολιτική, αλλά ανησυχεί. Βλέπει πως αυτούς που δεν παίζουν το παιχνίδι της "δημοκρατίας" του δεν μπορεί και να τους ελέγξει.
Και το κυριότερο, εσύ που το κάνεις συνειδητοποιείς τη δύναμή σου.
Αν είναι να' σε ένα αναλώσιμο στα σχέδιά τους, μην βάζεις και την υπογραφή σου σ' αυτό.
ΑΠΟΧΗ
Στη "δημοκρατία" δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Είναι όλα προμελετημένα.

από το Προσλαλιά