Ουστ ρε λαμόγια...

Μερικές φορές κάνω ένα μεγάλο λάθος....
Πιστεύοντας πως τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν απ'τους πολιτικούς μας, κάθομαι και παρακολουθώ τις συζητήσεις τους από την τηλεόραση.

Βλέπω τον Πάγκαλο να μου ρίχνει ευθύνες για τα χάλια της Ελληνικής οικονομίας, (καταλαμβάνοντας όχι παράθυρο "που να χωρέσει" αλλά ολόκληρη την οθόνη) που με τους υπόλοιπους πολιτικούς την έφερε εδώ που την έφερε.

Βλέπω τον Παπακωνσταντίνου με... τον Λοβέρδο να δίνουν εξετάσεις για μια θέση στο ΔΝΤ η στην Παγκόσμια Τράπεζα.

Βλέπω την Βάσω να κάνει αγώνα υπέρ των εργαζόμενων (αφού πρώτα ψηφίζει όλους τους αντεργατικούς Νόμους) και τον Μίμη να την στηρίζει.

Βλέπω την Λούκα να κλαίει για τους μισθούς των εργαζομένων (ή μήπως για τα φιλοδωρήματα;).

Αλλά ελπίζω...
Υπάρχει ο λαοπρόβλητος Αντώνης που αφιερώνει όλον τον χρόνο του σε μένα, ο επαναστάτης Αλέξης που ξημεροβραδιάζεται για να μου λύσει τα προβλήματα, η Αλέκα που όπου νάνε θα διώξει τους Γερμανούς απ΄την Ελλάδα, ο Ελληναράς ο Γιώργος ο Καρατζαφέρης και εν τέλει η Ντόρα που αμόλυντη και άσπιλη αναλαμβάνει εργολαβικά την σωτηρία μου.
Λοιπόν μετά από όλα αυτά δεν αντέχω.

Ξεκουμπιστείτε ρε!!!
Δεν έχουμε ανάγκη από σωτήρες.
Αφήστε την Ελλάδα να αναπνεύσει.
Ουστ ρε λαμόγια!!!!

Όμως εσύ Έλληνα εργαζόμενε μην εφησυχάζεσαι. Αν δεν σηκωθείς απ΄ τον καναπέ, αν δεν βγεις στους δρόμους να παλέψεις για τα δικαιώματά σου, αν δεν σηκώσεις τη γροθιά σου ενάντια σε αυτούς που σε τσαλαπατάν, αν αφήσεις την μοίρα σου στους άλλους, αν πιστεύεις ότι κάποιοι είναι υποχρεωμένοι να αγωνίζονται για σένα...
Τότε γελιέσαι.
ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ ΑΞΙΟΣ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΣΟΥ.

από το SakTsak