Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω... επιμένει η κυβέρνηση

Είναι περίεργο έως λυπηρό το φαινόμενο να ακούς σοβαρότατα στελέχη της κυβέρνησης να μιλάνε για «φως ελπίδας» στην οικονομία, από το καλοκαίρι του 2011, όταν την ίδια στιγμή το ελληνικό δημόσιο χρωστάει πάνω από 1 δισ. ευρώ σε επιχειρήσεις και ιδιώτες και κανείς δεν γνωρίζει αν και πότε θα εξοφλήσει τα χρέη του. Χρέη που αφορούν πληρωμές για επιδότηση εργασίας, επιστροφές φόρων, επιστροφές ΦΠΑ και αποζημιώσεις.

Όταν λοιπόν έχουμε... στάση πληρωμών από το ελληνικό δημόσιο, με άγνωστη την προοπτική κανονικής καταβολής των χρεών του, είναι λογικά αδύνατον να αναθερμανθεί η οικονομία και κυρίως να υπάρξει ρευστότητα για να ενισχυθεί η αγορά στον Γολγοθά της οικονομικής κρίσης που κορυφώνεται το 2011.

Με την επισήμανση αυτή ασφαλώς και δεν υποστηρίζω ότι θα δούμε αναστροφή της πορείας της οικονομίας αμέσως μόλις το κράτος πληρώσει αυτά που χρωστάει και η κυβέρνηση δείξει πρόθεση μόνιμης τακτοποίησης των χρεών και των υποχρεώσεων του δημοσίου.

Η στάση πληρωμών, όμως, δημιουργεί ένα κλίμα που δεν είναι καθόλου ευχάριστο στην οικονομία αλλά και στην κοινωνία. Γιατί μπορεί μεν να ενισχύεται ο επιχειρηματίας για τις εξαγωγές και την απασχόληση ανέργων αλλά η μείωση της ανεργίας είναι κυρίως κοινωνικό θέμα.

Και ας μην το χρεώνουμε στα επιχειρηματικά κίνητρα μόνο. Άλλωστε την ανεργία (σύμφωνα και με το Μνημόνιο) μόνο ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να την απορροφήσει.

Βεβαίως (όπως είναι φυσικό) κανείς στην κυβέρνηση δεν δέχεται ευθέως ότι έχουμε περιέλθει σε σοβαρότατη στάση πληρωμών. Σε σημείο μάλιστα που να προκαλείται θέμα διακοπής της λειτουργίας δεκάδων επιχειρήσεων που βρίσκονται τουλάχιστον μια διετία σε οικονομικό αδιέξοδο.

Απαντούν ότι πρόκειται για συγκυριακό φαινόμενο που έχει προκληθεί από προβλήματα δυσλειτουργίας...

Και εννοούν με την «εξήγηση» αυτή ότι (δήθεν) δεν έχουν γίνει ακόμη οριστικές εξακριβώσεις των οφειλών. Ότι δεν έχουν ελεγχθεί τα βιβλία όλων των επιχειρήσεων και άλλα παρόμοια.

Πρόκειται για φαιδρά επιχειρήματα αν σημειώσουμε ότι οι αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών θέλουν πάνω από ένα χρόνο για να ολοκληρώσουν τις διαδικασίες αυτές. Ωστόσο οι ενδιαφερόμενοι είναι έτοιμοι και τους περιμένουν στην ώρα τους.

Καθώς όταν έχεις να λαμβάνεις δεν είσαι βλαξ να καθυστερείς στις διαδικασίες.

Ποίος όμως μπορεί να πάρει στα σοβαρά αυτήν την απάντηση την στιγμή που μόνο οι επιχειρήσεις της Βορ. Ελλάδος και της ακριτικής Θράκης ,που υποτίθεται ότι πρέπει να περιβάλλονται από οικονομική πολιτική κινήτρων κατεβαίνουν στην Αθήνα για να διεκδικήσουν χρέη του κράτους πάνω από 450 εκατ. Ευρώ.

Χρέη από τα οποία πάνω από 100 εκατ. Ευρώ αφορούν επιστροφές ΦΠΑ και τα υπόλοιπα αφορούν πληρωμές από προμήθειες του δημοσίου, επιστροφές φόρων και κυρίως πληρωμή των προγραμμάτων επιδότησης εργασίας κατά 12%.

Κανείς ασφαλώς δεν πείθεται για την αξιοπιστία του ελληνικού κράτους όταν υπόσχεται επιδότηση της ανεργίας και τελικά δεν την πληρώνει. Κανείς δεν μπορεί να πάρει στα σοβαρά ένα κράτος όπου η κυβέρνησή του καλεί επενδυτές που πραγματοποιούν εξαγωγές και τελικά δεν τους επιστρέφει τον ΦΠΑ που κατέβαλαν.

Εάν λοιπόν πράγματι έχουμε στάση πληρωμών η κυβέρνηση οφείλει να το δεχθεί για να διαφυλάξει την αξιοπιστία της.

Δεν είναι δυνατόν να εξαγγέλλουν οι οικονομικοί υπουργοί σχέδια για προγράμματα επιδότησης θέσεων εργασίας για την αντιμετώπιση της ανεργίας όταν υπάρχει αντικειμενική οικονομική αδυναμία να καλυφθούν από το Δημόσιο οι παροχές αυτές.

Είναι ανεπίτρεπτο και για ένα πρόσθετο λόγο. Γιατί η κυβερνητική αναξιοπιστία εκθέτει και τους επιχειρηματίες ότι δεν προσαρμόζονται στις κυβερνητικές πολιτικές επιλογές παροχών και δεν προσλαμβάνουν ανέργους που δικαιούνται επιδότηση εργασίας.

Μα είναι εντελώς αδύνατον να γίνουν προσλήψεις την στιγμή που κανείς στο Δημόσιο δεν εγγυάται την κανονική ροή των πόρων για την επιδότηση των προγραμμάτων εργασίας.

Συνεπώς η κυβέρνηση είναι που οδηγεί τους επιχειρηματίες σε αναξιοπιστία και όχι η τυχόν απειθαρχία τους.

Και σε ό,τι αφορά το θέμα της επιδότησης εργασίας οι επιπτώσεις είναι μεν σοβαρές αλλά μόνο κοινωνικές. Η στάση πληρωμών όμως στις επιστροφές του ΦΠΑ έχει να κάνει με τις εξαγωγές και το ισοζύγιο. Και εδώ δεν επιτρέπεται να γίνονται παιχνίδια. Εάν θέλουμε εξαγωγές πρέπει να πληρώνουμε, ως κράτος, της υποχρεώσεις μας .Εάν δεν θέλουμε τότε πληρώνουμε, ως κυβέρνηση, τις επιπτώσεις και τις συνέπειες.

Συνεπώς η κυβέρνηση οφείλει να ξεκαθαρίσει την στάση και στο εξής θέμα.

Να ξεκαθαρίσει εάν με τον τρόπο αυτό υποχρεώνει τους (κατά την άποψή της) «έχοντας» να προσφέρουν στο ελληνικό δημόσιο χάνοντας αυτά που νόμιμα δικαιούνται. Εάν δηλαδή, στην ουσία, βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη τους μέσα από ένα δήθεν γραφειοκρατικό και δυσλειτουργικό σύστημα.

Γιατί εάν πράγματι πρόκειται για αφαίμαξη εκ του πονηρού τότε θα πρέπει να σταματήσουν οι πάντες να οραματίζονται φως στο τούνελ.
Το τούνελ αυτό έχει μόνο είσοδο...

του Γιώργου Κράλογλου capital