Η βουλευτική έδρα είναι ιδιοκτησία του αρχηγού

Το χθεσινό γεγονός της διαγραφής του βουλευτή Πρέβεζας του ΠΑΣΟΚ κ. Ευάγγελου Παπαχρήστου, με απόφαση του αρχηγού του κόμματος κ. Παπανδρέου, καθώς και οι άλλες προηγούμενες διαγραφές, φέρνουν ξανά στην επικαιρότητα τα δύο καίρια ερωτήματα που ταλανίζουν το πολιτειακό μας σύστημα:

Α) Έχει ή δεν έχει ελευθερία ο βουλευτής να ψηφίσει κατά συνείδηση; Και
Β) Σε ποιόν ανήκει η βουλευτική έδρα; Στον βουλευτή ή στο κόμμα;....

Γνωρίζετε όλοι ότι αυτό εδώ το... blog επιδιώκει την αλλαγή του ισχύοντος Συντάγματος και ιδιαίτερα την αλλαγή της μορφής του πολιτεύματος με ένα διαφορετικό πιο δημοκρατικό πολίτευμα. Όμως όσο ισχύει το παρόν Σύνταγμα, το σεβόμαστε και είμαστε υποχρεωμένοι να αναφερόμαστε σ’ αυτό. Δυστυχώς όμως οι ίδιοι οι πολιτικοί χρησιμοποιούν το Σύνταγμα αλλά κάρτ και όχι οι πολίτες.

Σύμφωνα λοιπόν με το άρθρο 60 παρ. 1 του Συντάγματος «Οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση». Τι έπραξε λοιπόν ο κ. Παπαχρήστος και οι προηγούμενοι διαγραφέντες; Απλά ψήφισαν κατά συνείδηση. Τι υπέστησαν; Διαγράφηκαν.

Σύμφωνα με το άρθρο 61 παρ. 1 του Συντάγματος «Ο βουλευτής δεν καταδιώκεται ούτε εξετάζεται με οποιονδήποτε τρόπο για γνώμη ή ψήφο που έδωσε κατά την άσκηση των βουλευτικών του καθηκόντων». Αφού λοιπόν προστατεύεται από το Σύνταγμα η ελευθερία γνώμης και ψήφου του βουλευτή, γιατί τότε υπέστησαν ο κ. Παπαχρήστος και οι υπόλοιποι την πειθαρχική ποινή της διαγραφής;

Επομένως ποιο είναι πιο ισχυρό; Το Σύνταγμα ή η βούληση του αρχηγού;

Η απάντηση λοιπόν στο πρώτο ερώτημα είναι πως εμμέσως τα άρθρα 60 παρ. 1 και 61 παρ. 1 του Συντάγματος παραβιάζονται από τις ίδιες τις κομματικές ηγεσίες οι οποίες θέτουν τη δική τους βούληση, από όπου και αν κατευθύνεται αυτή, πάνω από τη συνείδηση του λαϊκού αντιπροσώπου.

Ας έλθουμε τώρα στο δεύτερο ερώτημα. Σύμφωνα με το άρθρο 60 παρ. 2 του Συντάγματος, «Η παραίτηση από το βουλευτικό αξίωμα είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ του βουλευτή….». Επομένως, από τη διάταξη αυτή και από το συνδυασμό της με τις δύο προηγούμενες διατάξεις, προκύπτει ότι κανείς δεν μπορεί να αξιώσει από τον βουλευτή (διαγραφέντα ή αποχωρήσαντα) να παραιτηθεί από το βουλευτικό του αξίωμα, καθόσον η παραίτησή του είναι δικαίωμα και όχι υποχρέωση. Εδώ δηλαδή ο βουλευτής έχει το δικαίωμα να εγκαλέσει τον αρχηγό, που τον διέγραψε, κατά παραβίαση του Συντάγματος και όχι να έχει και τύψεις για την ψήφο του.

Όπως λοιπόν έχει δείξει η μέχρι τώρα κοινοβουλευτική ιστορία της χώρας μας και σύμφωνα με το ισχύον πολιτικό σύστημα της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, ο εκάστοτε αρχηγός είναι ο απόλυτος ιδιοκτήτης των βουλευτικών εδρών που διαθέτει το κόμμα του. Αν μάλιστα δεν υπήρχε και η πιο πάνω διάταξη του άρθρου 60 παρ. 2 του Συντάγματος, τότε ο κάθε κομματικός αρχηγός, όχι μόνο θα διέγραφε τον ψηφίσαντα κατά συνείδηση βουλευτή, αλλά θα του "έπαιρνε και το κεφάλι" αφαιρώντας δηλαδή την βουλευτική του έδρα.

Όλα αυτά και άλλα χειρότερα γίνονται δυστυχώς, γιατί τα κόμματα λειτουργούν εξωθεσμικά, χωρίς κανόνες, πάνω από Σύνταγμα και νόμους, με πλήρη αδιαφάνεια και με μόνο κριτήριο την εξυπηρέτηση των εκάστοτε συγκρουόμενων εξωθεσμικών συμφερόντων που στηρίζουν τις κομματικές ηγεσίες.

Αυτό λοιπόν πρέπει να αλλάξει, διαφορετικά ούτε πάτο δεν θα βρούμε ποτέ στην τρύπα που έχουμε πέσει.