Πήρα τις προάλλες την Athens Voice, για την ακρίβεια σήκωσα 2-3 αντίτυπά της επειδή είχε τα γράμματα του Νίκου Νικολαΐδη προς τον Ραπτόπουλο. Ήθελα να τα διαβάσω και ήξερα ότι κάμποσοι θα μου την πέσουν για αντίτυπο, πήρα 2-3 λοιπόν για να έχω.
Εντάξει, όσοι διάβασαν το ξέρουν, τα γράμματα ήταν συγκλονιστικά. Χιούμορ πολύ μαύρο και υποχθόνιο, πας να γελάσεις κι ανακαλύπτεις ότι την ίδια στιγμή σού γδέρνεται το πετσί – κανονικός Νικολαΐδης.
Το κακό είναι βέβαια ότι μαζί με τα γράμματα έκατσα και διάβασα κι άλλα άρθρα από την Athens Voice. Κακό είπα; Το παίρνω πίσω. Επειδή μπορεί στην αρχή να εκνευρίστηκα με όσα διάβασα αλλά στη συνέχεια ανακάλυψα ότι ακόμα και οι πιο περιεκτικές κοινωνιολογικές μελέτες ωχριούν μπροστά στη γλαφυρότητα των περιπτώσεων.
Κάποιες τέτοιες περιπτώσεις αντιγράφω στη συνέχεια:
1η περίπτωση: Ο κλαψιάρης αλλήθωρος απατεώνας
Τα αποσπάσματα που ακολουθούν, ανήκουν στο άρθρο του Ευτύχη Παλληκάρη (κάποιο όνομα!) με τίτλο «Ιστορίες για...χέλια». Διάβασε να δεις:
«Σε μια περιοχή της χώρας που διψάει για ανάπτυξη, ένας επιστήμονας με θητεία σε ανώτατη σχολή και με μεράκι για τον τόπο του αποφάσισε πριν από τρία χρόνια να ανοίξει μια πρωτοποριακή επιχείρηση εκτροφής χελιών, έδεσμα που έχει μεγάλη ζήτηση στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στους βόρειους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η επιχείρηση ξεκίνησε δυναμικά, αλλά λογάριασε χωρίς το... γραφειοκράτη της περιοχής. Η Ε.Ε. ζητά για την εξαγωγή χελιών ένα είδος κρατικής πιστοποίησης. Εύκολο; Κάθε άλλο! Επί δυόμισι χρόνια ο επιχειρηματίας ζητούσε από τους αρμόδιους να εγκρίνουν τη διαδικασία πιστοποίησης, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Αδιέξοδο.
Σε αυτήν ακριβώς τη φάση απελπισίας, Ρώσοι επιχειρηματίες τον πλησιάζουν και του προτείνουν να παραλαμβάνουν αυτοί μέρος της παραγωγής χελιών, καθώς έχουν τη δυνατότητα πιστοποίησης προς χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Ο παραγωγός, βιώνοντας το αδιέξοδο, ενδίδει και πλέον τα χέλια φτάνουν στο πιάτο του Γερμανού ή Σκανδιναβού καταναλωτή μέσω... Ρωσίας.
Αυτή όμως η διαδικασία λύνει μόνο μέρος του προβλήματος. Κάπου εκεί εμφανίζονται και οι... Κινέζοι εκτροφείς χελιών, που του προτείνουν να προωθεί μέσω της «ρώσικης αρκούδας» στην Ευρώπη και τη δική τους παραγωγή.
Έτσι, ο φέρελπις καινοτόμος παραγωγός βρέθηκε, αντί να επιβραβευτεί για την επιχείρησή του και να ενθαρρυνθεί για αύξηση της παραγωγής του, να καταλήξει ένας απλός έμπορος χελιών, εξυπηρετώντας τους Κινέζους και «θυσιάζοντας» την επιχείρησή του στις «διευκολύνσεις» των Ρώσων εμπόρων. Εννοείται ότι τα κέρδη του δεν έχουν καμία σύγκριση με αυτά που προσδοκούσε από την επιχείρησή του. Ο ίδιος καλοτυχίζει τη μοίρα του, καθώς στην αρχική φάση του εγχειρήματός του δεν παραιτήθηκε από τη θέση του στο ανώτερο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Το Δημόσιο εξακολουθεί να του «κόβει» μισθό λίγο παραπάνω από 1.500 ευρώ το μήνα, σε ένα ίδρυμα που συντηρεί σε μισθοδοσία περίπου 70 καθηγητές, αν και τα τελευταία χρόνια ο αριθμός των σπουδαστών που το επιλέγουν μέσω των εξετάσεων είναι... μονοψήφιος!
«Ήθελα να γίνω επιχειρηματίας και τελικά κατάντησα μεταπράτης και δημόσιος υπάλληλος» είναι η πικρή εξομολόγηση του ανθρώπου, που ακόμα περιμένει να εγκριθεί από την κρατική μηχανή η διαδικασία πιστοποίησης για την εξαγωγή χελιών. Και απ’ ό,τι καταλάβαμε, θα περιμένει πολύ...»
Εντάξει, όσοι διάβασαν το ξέρουν, τα γράμματα ήταν συγκλονιστικά. Χιούμορ πολύ μαύρο και υποχθόνιο, πας να γελάσεις κι ανακαλύπτεις ότι την ίδια στιγμή σού γδέρνεται το πετσί – κανονικός Νικολαΐδης.
Το κακό είναι βέβαια ότι μαζί με τα γράμματα έκατσα και διάβασα κι άλλα άρθρα από την Athens Voice. Κακό είπα; Το παίρνω πίσω. Επειδή μπορεί στην αρχή να εκνευρίστηκα με όσα διάβασα αλλά στη συνέχεια ανακάλυψα ότι ακόμα και οι πιο περιεκτικές κοινωνιολογικές μελέτες ωχριούν μπροστά στη γλαφυρότητα των περιπτώσεων.
Κάποιες τέτοιες περιπτώσεις αντιγράφω στη συνέχεια:
1η περίπτωση: Ο κλαψιάρης αλλήθωρος απατεώνας
Τα αποσπάσματα που ακολουθούν, ανήκουν στο άρθρο του Ευτύχη Παλληκάρη (κάποιο όνομα!) με τίτλο «Ιστορίες για...χέλια». Διάβασε να δεις:
«Σε μια περιοχή της χώρας που διψάει για ανάπτυξη, ένας επιστήμονας με θητεία σε ανώτατη σχολή και με μεράκι για τον τόπο του αποφάσισε πριν από τρία χρόνια να ανοίξει μια πρωτοποριακή επιχείρηση εκτροφής χελιών, έδεσμα που έχει μεγάλη ζήτηση στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στους βόρειους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η επιχείρηση ξεκίνησε δυναμικά, αλλά λογάριασε χωρίς το... γραφειοκράτη της περιοχής. Η Ε.Ε. ζητά για την εξαγωγή χελιών ένα είδος κρατικής πιστοποίησης. Εύκολο; Κάθε άλλο! Επί δυόμισι χρόνια ο επιχειρηματίας ζητούσε από τους αρμόδιους να εγκρίνουν τη διαδικασία πιστοποίησης, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Αδιέξοδο.
Σε αυτήν ακριβώς τη φάση απελπισίας, Ρώσοι επιχειρηματίες τον πλησιάζουν και του προτείνουν να παραλαμβάνουν αυτοί μέρος της παραγωγής χελιών, καθώς έχουν τη δυνατότητα πιστοποίησης προς χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Ο παραγωγός, βιώνοντας το αδιέξοδο, ενδίδει και πλέον τα χέλια φτάνουν στο πιάτο του Γερμανού ή Σκανδιναβού καταναλωτή μέσω... Ρωσίας.
Αυτή όμως η διαδικασία λύνει μόνο μέρος του προβλήματος. Κάπου εκεί εμφανίζονται και οι... Κινέζοι εκτροφείς χελιών, που του προτείνουν να προωθεί μέσω της «ρώσικης αρκούδας» στην Ευρώπη και τη δική τους παραγωγή.
Έτσι, ο φέρελπις καινοτόμος παραγωγός βρέθηκε, αντί να επιβραβευτεί για την επιχείρησή του και να ενθαρρυνθεί για αύξηση της παραγωγής του, να καταλήξει ένας απλός έμπορος χελιών, εξυπηρετώντας τους Κινέζους και «θυσιάζοντας» την επιχείρησή του στις «διευκολύνσεις» των Ρώσων εμπόρων. Εννοείται ότι τα κέρδη του δεν έχουν καμία σύγκριση με αυτά που προσδοκούσε από την επιχείρησή του. Ο ίδιος καλοτυχίζει τη μοίρα του, καθώς στην αρχική φάση του εγχειρήματός του δεν παραιτήθηκε από τη θέση του στο ανώτερο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Το Δημόσιο εξακολουθεί να του «κόβει» μισθό λίγο παραπάνω από 1.500 ευρώ το μήνα, σε ένα ίδρυμα που συντηρεί σε μισθοδοσία περίπου 70 καθηγητές, αν και τα τελευταία χρόνια ο αριθμός των σπουδαστών που το επιλέγουν μέσω των εξετάσεων είναι... μονοψήφιος!
«Ήθελα να γίνω επιχειρηματίας και τελικά κατάντησα μεταπράτης και δημόσιος υπάλληλος» είναι η πικρή εξομολόγηση του ανθρώπου, που ακόμα περιμένει να εγκριθεί από την κρατική μηχανή η διαδικασία πιστοποίησης για την εξαγωγή χελιών. Και απ’ ό,τι καταλάβαμε, θα περιμένει πολύ...»
Και σα να μην έφταναν αυτές του οι παρανομίες, ο φέρελπις «καλοτυχίζει τη μοίρα του» που δεν παραιτήθηκε από την πανεπιστημιακή του θέση και εισπράττει μια αργομισθία σε πανεπιστήμιο που λειτουργεί αποκλειστικά για να κονομάνε φερέλπιδες ενώ εκείνος καλλιεργεί και εμπορεύεται χέλια!
Ηθικό δίδαγμα: Ποιος είναι χειρότερος του αμοραλιστή απατεώνα; Μα ο κλαψιάρης απατεώνας, αυτός που αμάρτησε για το παιδί του, κλέβει για την κακομοίρα τη μανούλα του και προπάντων κατηγορεί μονίμως τους άλλους αλληθωρίζοντας όταν το θέμα αφορά την πάρτη του. «Ήθελα να γίνω επιχειρηματίας και τελικά κατάντησα μεταπράτης και δημόσιος υπάλληλος», δακρύζει ο φέρελπις! Άτιμη κενωνία, τα καλύτερα παιδιά τα ρίγνεις στο βούρκο! (Ελπίζω πάντως να μη διάβασε κάνας ευσυνείδητος εισαγγελέας το κείμενο γιατί τότε τον έκαψε το φίλο του ο παληκάρης -θα έχει κι ο φέρελπις λόγο να κλαίει πίσω από το κάγκελο...)
2η περίπτωση: Η μαντάμ Σουσού
Το απόσπασμα που ακολουθεί έχει παρθεί από τη στήλη της Σώτης Τριανταφύλλου με τίτλο «Απορίες»:
«Γιατί, αντί να φυλακίζονται τόσοι άνθρωποι που παραβιάζουν τους νόμους, δεν διοχετεύονται σε κάποιο είδος κοινωνικής εργασίας; Θα μπορούσαν, λέω με το μυαλό μου, να καθαρίζουν κήπους και αρχαιολογικούς χώρους· να εργάζονται στα δημόσια έργα, να μαζεύουν ελιές, φρούτα...»
Ρεζουμέ: Αναρωτιέται η Σώτη, γιατί όταν καταδικάζεται κάποιος για αδίκημα (;) κακούργημα (;) να μην «διοχετεύεται» σε κοινωνική εργασία. Πρόσεξε το ρήμα, «διοχετεύεται» -λες κι ο άνθρωπος είναι βοθρολύματα, να τον διοχετεύσουμε κατά χαβούζα μεριά, να τον κομποστοποιήσουμε τέλος πάντων! Τι κοινωνικές εργασίες προτείνει η Σώτη; Ξεχέρσωμα κήπων, ξεχέρσωμα αρχαιολογικών χώρων (να προτείνω εδώ να απασχολούνται κατά προτεραιότητα οι αρχαιοκάπηλοι λόγω προϋπηρεσίας), δημόσια έργα και χωράφια! Θα υποθέσω, αυθαίρετα, ότι ανάλογα με την ποινή θα πηγαίνει και η καταναγκαστική εργασία (όπως Αμερική –έτσι;) άρα λοιπόν οι αδικηματίες θα ξεχορταριάζουν κήπους και θα σουφρώνουν κτερίσματα και οι κακουργηματίες θα σκάβουν δρόμους σαν τους σκλάβους του Φαραώ. Εκείνες τις ρημάδες τις ελιές και τα φρούτα ποιος θα τα μαζεύει; Ρωτάω επειδή δε ζούμε στον υπαρκτό, όπου τα χωράφια είναι κρατικά, εδώ τα χωράφια ανήκουν σε ιδιώτες. Οι οποίοι –τι; Θα νοικιάζουν προσωπικό από τις φυλακές και τα δικαστήρια για να τους μαζέψει τη σοδιά;
Ηθικό δίδαγμα: «Μεγαλειοτάτη οι άνθρωποι είναι εξαγριωμένοι, πεινάνε, δεν έχουν ψωμί να φάνε!» «Δεν έχουν ψωμί; Και γιατί δεν τρώνε παντεσπάνι;» Οι σύγχρονοι ιστορικοί αμφισβητούν οτι η Μαρία Αντουανέτα ήτανε τόσο ούφο ώστε να ξεστομίσει τη συγκεκριμένη φράση, οι ιστορικοί του μέλλοντος όμως δεν θα έχουν τέτοιου είδους αμφιβολίες σχετικά με την Σώτη Τριανταφύλλου. Η επιστήμη λοιπόν καταλήγει σε όλο και περισσότερες βεβαιότητες με το πέρασμα των χρόνων.
Τα παρακάτω σχόλια εμφανίστηκαν κάτω από το κείμενο με τίτλο «Μια ανοιχτή επιστολή της Αφροδίτης Αλ Σαλέχ», στην οποία η Αφροδίτη εξηγεί γιατί αρνήθηκε τη θέση της παρουσιάστριας εκπομπής της ΕΡΤ. Ας μεταφέρω και το απόσπασμα από το κείμενό της στο οποίο αναφέρεται στην ημίγυμνη φωτογράφισή της προ 10ετίας: «Εδώ και έντεκα ολόκληρους μήνες υφίσταμαι μια συστηματική και επίμονη επίθεση από ορισμένα ηλεκτρονικά και έντυπα ΜΜΕ και blogs για ένα και μόνο (φαινομενικό) λόγο: γιατί προ δέκα ετών και οπωσδήποτε στο πλαίσιο των επαγγελματικών μου κινήσεων ως ηθοποιός έκανα μια φωτογράφηση, αντίστοιχη με φωτογραφήσεις που κάνουν και άλλες γυναίκες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, και όχι μόνο από το χώρο του θεάματος.» Και περνάω σε δυο απόψεις –η πρώτη ανήκει σε άντρα, η δεύτερη σε γυναίκα, το κοινό τους σημείο είναι οτι πρόκειται περί κανονικού εμετού:
«Δεν καταλαβαίνω κυρίες και κύριοι τις αντιδράσεις σας. Υπάρχει ένα κομμάτι της κοινωνίας που διατηρεί κάποια σοβαρότητα και κάποιες αξίες. Η κυρία που συζητάμε ότι φωτογραφήθηκε γυμνή εφόσον το έκανε θα έπρεπε όταν έβγαζε τα ρούχα της μπροστά στον φωτογραφικό φακό να ξέρει ότι δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζεται με σοβαρότητα. Οι φωτογραφίες είναι πορνό με σαφή σεξουάλικά υπονοούμενα με όπλα και όλα τα μέλη του σώματός της εκτεθειμένα στον φωτογραφικό φακό. Προσωπικά ούτε ερωτικά δεν μπορεί να με εξιτάρει το θέαμα γιατί μου φάνηκε πολύ φτηνιάρικο όταν το είδα. Αν το μετάνιωσε ας το πει. Αλλά άτομο το οποίο θα κοσμούσε όταν βγήκαν οι φωτογραφίες τοίχους βουλκανιζατέρ και βενζινάδικων στα οποία εργαζόμενοι φτιάχνονταν όταν την έβλεπαν δεν ταιριάζει με το προφίλ ενός υπουργείου. Ηρεμία!»
Ρεζουμέ 1: Αν βγάλεις ημίγυμνες φωτογραφίες (γυμνές ονομάζονται αυτές στις οποίες φαίνονται και τα γεννητικά όργανα) χάνεις ΔΙΑ ΒΙΟΥ το δικαίωμά σου να αντιμετωπίζεσαι με σοβαρότητα –τέλος! Πας στο περίπτερο, ζητάς ας πούμε μια εφημερίδα και ξεκαρδίζεται ο περιπτεράς καθότι είσαι φαιδρό άτομο. Συμφωνώ και επαυξάνω! Και μάλιστα εφόσον ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου κι ο Σαμαράς έχουν φωτογραφηθεί σε παραλίες ημίγυμνοι προτείνω να επεκτείνουμε την άρση σοβαρότητας και σε αυτούς! Τι σχέση έχει που δεν χαριεντίστηκαν με τον φακό; Εγώ αν είχα τις πατσές του Κωστάκη για παράδειγμα θα απαγόρευα να κυκλοφορήσει φωτογραφία μου πέραν του στενά στενού οικογενειακού περιβάλλοντος –όταν το επιτρέπω είμαι πολύ πιο «φτηνιάρης» από το περιοδικό που φιλοξενούσε τις φωτογραφίες της Αλ Σάλεχ.
Αμ το άλλο; Άμα σε έχουν, λέει, σε βουλκανιζατέρ κολλημένο και φτιάγνονται τα μαστόρια δεν μπορείς να μπεις σε υπουργείο! Ξεπερνάω την κοινή αντίληψη ότι τα υπουργεία είναι μπουρδέλα – υποθέτω ότι πλέον όλοι τα σεβόμαστε. Και ρωτάω, όταν τα μαστόρια ξεροχύνουν κάτω από τη φωτογραφία του Φασούλα με τη λεζάντα «τους διακόρευσε!» όταν λιβανίζουν τη φωτό του Ανατολάκη που έχει καβαλήσει κάποιον βάζελο με τη λεζάντα «έτσι αγαπάει ο Πειραιάς!» σκέφτηκε κανένας να αποκλείσει, γι' αυτόν και μόνο τον λόγο, τους συγκεκριμένους βουλευτές από την προοπτική υπουργοποίησης;
Ηθικό δίδαγμα 1: «Της κοντής ψωλής οι τρίχες της φταίνε».
«Χάνουμε το νόημα νομίζω... Ο βασικότερος λόγος που ήταν ανεπίτρεπτο να πάρει εκπομπή η κυρία Αλ Σάλεχ είναι γιατί αυτή τη στιγμή απολύονται συμβασιούχοι στην ΕΡΤ και προσλαμβάονουν μία αμφιβόλου ηθικής κοπέλα για να κάνει μία αμιγώς δημοσιογραφική δουλειά. Που πήγε ο περιορισμός των δημόσιων δαπανών; Δεν μπορούσε αυτή την εκπομπή να την παρουσιάσει ένας από τους χιλιάδες μόνιμους υπαλλήλους της ΕΡΤ; Έπρεπε τα "δικά μας παιδιά" (βλέπε Αλ Σάλεχ) να βολευτούν και πάλι; Το ντροπή δεν πρέπει να το λέτε στην κυρία Αλ Σάλεχ, αλλά σε αυτούς που από την μία ακούμε το θρήνο τους για το δημόσιο που καταρρέει -και φτάνουν να μας κόψουν μισθούς συντάξεις και επιδόματα- και από την άλλη δίνουν σε μία άσχετη εντελώς με τον χώρο της δημοσιογραφίας να παρουσιάσει δημοσιογραφική εκπομπή. Καθόλου εμπιστοσύνη δεν έχουν στο προσωπικό της ΕΡΤ; Μόνο η κυρία των γνωστών φωτογραφιών μπορούσε να κάνει αυτή τη δουλειά; Τη στιγμή που τόσοι συμβασιούχοι πετάχτηκαν στο δρόμο και είναι άνεργοι; Οι πολλοί συμβασιούχοι διέλυσαν τα οικονομικά της ΕΡΤ ή ουρανοκατέβατα δικά μας παιδιά όπως η καλλίγραμμη ΄(σύμφωνα τουλάχιστον με τις φωτογραφίες) Αφροδίτη Αλ Σάλεχ; Ποτέ δεν θα εστιάσουμε στα σοβαρά σε αυτή την χώρα; Όταν πετιούνται άνθρωποι στο δρόμο δεν παίρνεις την επόμενη μέρα άλλους αν είσαι ένας σοβαρός κρατικός φορέας»
Ρεζουμέ 2: Η ημίγυμνη φωτογράφιση συνεπάγεται αμφιβολία για την ηθική της γυναίκας! Να θυμίσω ότι στο Playboy έχει φωτογραφηθεί ημίγυμνη η Δήμητρα Γαλάνη ας πούμε. Επίσης στην τελευταία σελίδα της Lifo υπήρχε μέχρι πρότινος μια στήλη που ονομαζόταν: «οι Αθηναίοι γδύνονται για καλό σκοπό». Όσες λοιπόν γυναίκες γδύθηκαν σε αυτή τη στήλη είναι το λιγότερο πουτάνες! Μετά την ιστορική αυτή διαπίστωση η συντάκτρια του σχολίου προχωράει σε πολιτικοοικονομική ανάλυση όπου διερωτάται πώς είναι δυνατό να απολύονται συμβασιούχοι και να προσλαμβάνεται η Αλ Σάλεχ!
Δηλαδή με απλά λόγια, πώς είναι δυνατό να διώχνεις υπαλλήλους γραφείου όταν ΛΗΞΕΙ Η ΣΥΜΒΑΣΗ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥΣ (όταν τελειώσει η δουλειά που έχουν να κάνουν) ή ΟΤΑΝ ΛΗΞΕΙ Η ΣΥΜΒΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΟΥΣ (όταν τελειώσει ο χρόνος της σύμβασης) για να μη δημιουργήσεις ΕΞΤΡΑ «μόνιμους» δημόσιους υπάλληλους ανανεώνοντας τις συμβάσεις τους! Διερωτάται σε δεύτερο επίπεδο η σχολιάστρια πώς είναι δυνατό να διώχνεις μια γραμματέα ή έναν φωτιστή ας πούμε για να προσλάβεις μια παρουσιάστρια! Αγανακτεί η γράφουσα για το «δικό μας παιδί» Αφροδίτη Αλ Σάλεχ το οποίο πάει να φάει τη θέση των «δικών παιδιών» της προηγούμενης κυβέρνησης! Και διερωτάται πώς «μια άσχετη εντελώς με τον χώρο της δημοσιογραφίας...» -μισό λεπτό! Εννοεί την Αλ Σάλεχ η οποία, εντάξει, δεν κάνει και πρωινό ρεπορτάζ στον Αυτιά (δεν είναι τόσο πολύ καταρτισμένη!!!) αλλά έχει σπουδάσει το αντικείμενο της εκπομπής –έτσι; Έτσι! Αυτό την πείραξε και όχι η Φλέσσα που παίρνει συνεντεύξεις από μοριακούς βιολόγους ή η Παναγιωταρέα γενικώς! Τέλος πάντων, «όταν πετιούνται άνθρωποι στον δρόμο δεν παίρνεις την επόμενη μέρα άλλους», καταλήγει. Υποθέτω ότι αν τύχει να φύγει με τη λήξη της σύμβασής του το πλεονάζον διοικητικό προσωπικό σε κάποιο νοσοκομείο δεν θα πρέπει το νοσοκομείο αυτό να πάρει γιατρούς σύμφωνα με την συγκεκριμένη κυρία!
Ηθικό δίδαγμα 2: «Τα αυτιά πολλοί εμίσησαν, τον Αυτιά ουδείς».
Κάτι έχει σαπίσει εδώ πέρα κι αντί να διαμαρτυρόμαστε απλώς προσπαθούμε να συνηθίσουμε τη μυρωδιά.
από το Λευκός θόρυβος
Αναρτήσεις
0 μας είπαν την γνώμη τους, εσύ;:
Δημοσίευση σχολίου