Μία ερώτηση που δεν έγινε στην ΔΕΘ...

Πριν από την προσφυγή μας στο ΔΝΤ ο κ. Παπανδρέου θεωρούσε ολέθρια μία τέτοια επιλογή. Τελικώς καταφύγαμε. Σήμερα ο κ. Παπανδρέου θεωρεί καταστροφική οποιαδήποτε συζήτηση για αναδιάρθρωση του χρέους. Μήπως θα πρέπει να την θεωρούμε δεδομένη; Η αλήθεια είναι ότι κινήσεις τέτοιου τύπου (όπως στο παρελθόν και οι υποτιμήσεις) δεν προαναγγέλλονται. Όπως αλήθεια είναι ότι είναι αδιέξοδο να γίνεται όλος αυτός ο χαμός για να πληρωθούν οι τόκοι και μόνο των δανείων...

Επιμένουμε στο θέμα της αναδιάρθρωσης, επειδή θα είναι ένα κομβικό σημείο για την πορεία των επόμενων ετών. Μην θεωρείτε τυχαίο το γεγονός ότι δεν έγιναν σχετικές ερωτήσεις προς τον πρωθυπουργό στην Θεσσαλονίκη. Οι συνεντεύξεις Τύπου της ΔΕΘ είναι δημόσιο θέαμα, οι ερωτώντες επιλέγονται με αυστηρά κριτήρια και ως εκ τούτου οι «επικίνδυνες» ή οι «ανεπιθύμητες» ερωτήσεις μπορούν να περιμένουν.

Μία ερώτηση, λοιπόν, που δεν έγινε στον κ. Παπανδρέου ήταν... η ακόλουθη: «Πώς κρίνετε τις δηλώσεις του Έλληνα εκπροσώπου στο ΔΝΤ ότι θα προχωρήσουμε σε αναδιάρθρωση του χρέους»;

Θα ρωτήσετε για ποιόν λόγο δεν κάναμε εμείς αυτή την ερώτηση. Η απάντηση είναι απλή: Δεν μας άφησαν να την κάνουμε. Αλλά αυτά είναι συνηθισμένα πράγματα στον κόσμο της επικοινωνίας. Το ΠΑΣΟΚ και ο κ. Παπανδρέου προσωπικά μπορούν να περηφανεύονται για το γεγονός ότι χρησιμοποιούν ηλεκτρονικούς υπολογιστές, αλλά ο ορίζοντας τους σε σχέση με το internet τελειώνει αποκλειστικά σε μερικούς φίλους τους bloggers. Κι αυτό είναι φυσικό. Αν θέλεις να «ελέγξεις» κάτι ανεξέλεγκτο, δημιουργείς μία εικονική πραγματικότητα και προσποιείσαι ότι αντιμετωπίζεις την κατάσταση.

Ας επιστέψουμε, όμως, στο θέμα της αναδιάρθρωσης του χρέους. Ένα πράγμα που μας είναι ακατανόητο είναι για ποιόν λόγο έχει δαιμονοποιηθεί η αναδιάρθρωση του χρέους. Θεωρούμε πιο «καλό» να εξοντώνεται καθημερινά η ελληνική κοινωνία για να πληρώνουμε τόκους σε ένα δάνειο που όλοι γνωρίζουμε ότι είναι αδύνατον να το εξυπηρετήσουμε σε βάθος χρόνου; Πιο λογικό και νοικοκυρεμένο δεν μοιάζει να διαπραγματευτούμε με τους δανειστές μας και να πετύχουμε μείωση του χρέους και καλύτερους όρους για το μέλλον;

Αν η άρνηση υπαγορεύεται από λόγους τακτικής, αυτό μπορούμε να το καταλάβουμε. Αν δεν καταλαβαίνουν, όμως, ότι είναι αδιέξοδος ο σημερινός μας δρόμος, τότε υπάρχει πράγματι πρόβλημα.

Μπορεί το μνημόνιο να ήταν η μοναδική λύση που υπήρχε στο τραπέζι και να είμαστε σήμερα αναγκασμένοι να κάνουμε τα αυτονόητα εξαιτίας του μνημονίου, αλλά όλα όσα επιχειρούμε σήμερα θα έχουν μικρό αποτέλεσμα αν δεν υπάρχει ταυτόχρονα και η αναπτυξιακή προοπτική. Και πως θα μπορέσουμε να μιλήσουμε για ανάπτυξη αν όλοι μας οι πόροι πάνε για να πληρωθούν οι τόκοι; Πώς θα μπορέσουμε να αναπνεύσουμε αν είμαστε μόνιμα κάτω από την θάλασσα δίχως αναπνευστήρα;

Φέρνουν το παράδειγμα της Τουρκίας σαν πετυχημένο μοντέλο διαχείρισης της οικονομικής κρίσης και μάλιστα με την εμπλοκή και του ΔΝΤ. Η Τουρκία του Ερντογάν, όμως, έχει αποδείξει ότι έχει την τόλμη να κάνει πράγματα που ήταν αδιανόητα μέχρι σήμερα για την εκεί πραγματικότητα. Στην Τουρκία υπάρχει ο ηγέτης που κάνει τη διαφορά. Αλλά και κάτι ακόμη! Δεν συγκρίνονται τα χρήματα που οφείλει σήμερα η Ελλάδα με το χρέος άλλης χώρας που αναγκάστηκε να προσφύγει στους μηχανισμούς στήριξης του ΔΝΤ. Χρέος το ένα και χρέος και το άλλο. Αλλά τι χρέος. Το ένα ήταν αντιμετωπίσιμο, το άλλο είναι αμφίβολο ότι μπορούμε να το διαχειριστούμε. Από το ύψος του και μόνο...
Θανάσης Μαυρίδης στο capital