Χρεοκοπίες και «κερατώματα» δεν προαναγγέλλονται...

Στη δεύτερη περίπτωση μάλιστα είναι τοις πάσι γνωστό ότι ο ενδιαφερόμενος είναι εκείνος που το μαθαίνει πάντα τελευταίος.

Στην περίπτωση μιας χρεοκοπίας ο «κερατάς» είναι εκείνος που μένει στο τέλος με τα σκάρτα ομόλογα στο χέρι. Στην περίπτωση του γάμου είναι εκείνος που μένει με τους όρκους του γάμου και τα στέφανα.

Και στις δυο περιπτώσεις ο «κερατάς» το πρώτο πράγμα που σκέφτεται να κάνει είναι να πληρώσει τον άπιστο με το ίδιο νόμισμα. Εξ ου και οι «κερατάδες» και οι «κερατούδες» αποτελούν εύκολους στόχους προσέγγισης...

Η συσχέτιση των δυο περιπτώσεων δεν είναι τυχαία καθώς εννοιολογικά έχουν κοινή ρίζα στη λέξη απιστία.

Το θέμα της χρεοκοπίας επανέρχεται τις τελευταίες μέρες στον αφρό. Μια ελληνική χρεοκοπία όμως χωρίς να έχει μεταρρυθμιστεί η χώρα και να υπάρχουν ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί θα μοιάζει με μια τρύπα στο νερό.

Θα μοιάζει με την ιστορία της... μηχανής στο εργοστάσιο της «Π-Π» που έβγαζε τζιν ύφασμα και μου είχαν διηγηθεί πριν από πολλά χρόνια. Ένα βράδυ ο εργαζόμενος που επέβλεπε τη μηχανή έλειπε από τη θέση του για ώρες γιατί «ετάβλιζε» στο κυλικείο. Εκεί που η μηχανή δούλευε μόνη της σπάει ένα δόντι και αρχίζει να παράγει ελαττωματικό ύφασμα. Σε μερικές ώρες είχε καταφέρει να δημιουργήσει ένα ρολό εκατοντάδων μέτρων.

Όταν κατά το πρωί ο αρμόδιος αντελήφθη τι γινόταν αντέδρασε τουλάχιστον ακολουθώντας τη σωστή σειρά. Κατέβασε το διακόπτη να σταματήσει η μηχανή και μετά την επισκεύασε αντικαθιστώντας το σπασμένο δόντι.

Μετά αφού κατέβασαν το καρούλι με το χαλασμένο ύφασμα ανέβασαν ένα καινούργιο και έβαλαν τη μηχανή να δουλεύει. Το νέο ύφασμα δεν έφερνε το ελάττωμα του σπασμένου δοντιού.

Δεν θα είχε κανένα νόημα να αλλάξουν απλώς το καρούλι που μαζεύει το ύφασμα αν δεν επισκεύαζαν πρώτα τη μηχανή.

Το ίδιο συμβαίνει και με μια ενδεχόμενη χρεοκοπία του ελληνικού δημοσίου. Δεν θα έχει κανένα νόημα να προηγηθεί μια χρεοκοπία αν δεν επισκευαστεί ο μηχανισμός που παράγει «ελαττωματικό ύφασμα».

Για την ιστορία πάντως, στην υπόθεση που εξιστόρησα σαν παράδειγμα λόγω των αναλογιών που παρουσιάζει, ο αμελής επιβλέπων στη συνέχεια σε συνεργασία με κάποιους αρμόδιους συνδικαλιστές στων οποίων τον έλεγχο είχε περάσει ουσιαστικά η εταιρεία, ήταν η εποχή της ένδοξης οικονομικής πολιτικής του Αρσένη, φρόντισαν να εξαφανίσουν το ρολό.

Δεν μπορούσαν όμως να το βγάλουν έξω από το εργοστάσιο και σκέφθηκαν να το κόψουν σε μικρά κομμάτια και να τα πετάξουν μέσα σε ένα φρεάτιο του κεντρικού υπονόμου. Το αποτέλεσμα ήταν έκτος από τη ζημιά της εταιρείας να βουλώσουν και οι υπόνομοι του Πειραιά και να χρειαστούν για την εποχή το τεράστιο ποσό των 20 εκατ. δραχμών για να επισκευαστούν.

Οπότε, το πρώτο δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι κάποια πράγματα πρέπει να γίνονται με μια συγκεκριμένη σειρά και ότι το κόστος των προβλημάτων συνήθως είναι μεγαλύτερο όταν αυτά κουκουλώνονται.
από το capital