Έχουν απόλυτο δίκιο τα κόμματα στην Ελλάδα που είναι πολιτικά «μαντριά». Έχουν δίκιο οι πολιτικοί αρχηγοί που διαγράφουν όποιον διαφωνεί. Ναι δεν κάνουμε πλάκα. Το λέμε σοβαρά και με κάθε επίγνωση αυτών που λέμε. Έτσι έχει η κατάσταση με το ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αυτό το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει με ελεύθερες φωνές και με χαλαρά δημοκρατικά κόμματα. Το σύστημα αυτό απαιτεί απόλυτη πειθαρχία, διαφορετικά καταρρέει.
Ακόμα και εκείνοι που διαγράφονται ως δήθεν διαφωνούντες, στην ουσία παίζουν πολιτικά παιχνίδια που στοχεύουν είτε να γίνουν οι ίδιοι χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη είτε να γίνει κάποιος ευνοούμενός τους. Επιδιώκουν τη διαγραφή τους. Κανείς, ακόμα και από αυτούς που διαγράφονται δεν καταγγέλλει το πολιτικό σύστημα που τον οδήγησε εκτός του κομματικού σχηματισμού αλλά απλά επιδιώκει τη διαγραφή του για να βάλει υποθήκη και να βρεθεί στο μέλλον σε άλλη ισχυρότερη θέση μέσα στο ίδιο το σύστημα.
Ο Μπέρναρ Σω είχε πει... για το κοινοβουλευτικό σύστημα «.. . Αν είσαστε βουλευτής, δεν ψηφίζετε σαν άτομο, μα σαν κόμμα... γιατί αν έχετε κυβέρνηση και καταψηφιστεί το νομοσχέδιο αυτό, θα πει πως η κυβέρνηση έχασε την εμπιστοσύνη της Βουλής και θα πέσει. Αν είσαστε βουλευτής της αντιπολίτευσης και το νομοσχέδιο σας αρέσει και σας ενθουσιάζει, δεν θα το ψηφίσετε... γιατί είναι προτιμότερο στην αντιπολίτευση να πέσει η κυβέρνηση, παρά να ψηφιστεί ένας καλός νόμος... Το πλεονέκτημα του συστήματος είναι πως λίγοι ικανοί υπουργοί με πλειοψηφία ανίκανους βουλευτές, που μόνο να ψηφίζουν έχουν τη δυνατότητα, σύμφωνα με την υπόδειξη του αρχηγού, είναι δυνατό να κυβερνήσουν τη χώρα. Ενώ 615 βουλευτές, όσοι και τα μέλη της Βουλής... (εννοούσε την Αγγλική Βουλή) ανεξάρτητοι και με δικές τους πεποιθήσεις, δεν είναι δυνατό να κυβερνούν...». Αυτό τα λέει όλα και δεν χρειάζεται να συμπληρώσουμε τίποτα εμείς. Επομένως τα κόμματα στην κοινοβουλευτική δημοκρατία πρέπει να είναι «μαντριά» διαφορετικά, όπως είπαμε, διαλύονται και το σύστημα καταρρέει. Πολύ δε περισσότερο στην Ελλάδα όπου δεν υπάρχουν ισχυρές κοινωνικές δυνάμεις να ελέγξουν έστω και λίγο αυτό το σύστημα, όπως συμβαίνει στα αναπτυγμένα κράτη της Ευρώπης.
Ας ξεκινήσουμε από το ΚΚΕ. Φανταστείτε να μην ήταν οργανωμένο με τον ολοκληρωτικό τρόπο που είναι. Δείτε τι συμβαίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ που είναι πιο χαλαρός. Φανταστείτε σήμερα στο ΠΑΣΟΚ να ψήφιζε ο κάθε βουλευτής του στη Βουλή όπως αυτός ήθελε μη υπακούοντας στις επιθυμίες του κ. Παπανδρέου. Απλά δεν θα υπήρχε κυβέρνηση, ούτε θα μπορούσε να ψηφιστεί έστω ένας νόμος. Φανταστείτε στη Νέα Δημοκρατία να εκφράζει ο καθένας τις δικές του απόψεις ή να ψηφίζει τα νομοσχέδια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και να μπερδεύει το εκλογικό σώμα σε αντίθεση με αυτά που υποστηρίζει ο Αντώνης Σαμαράς. Απλά η Νέα Δημοκρατία δεν πρόκειται να ανέβει ποτέ στην εξουσία. Μάλιστα αν μπορούσαν τα ελληνικά κόμματα να ήταν οργανωμένα ολοκληρωτικά σε στυλ ΚΚΕ και σκληρά αρχηγικά, ακόμα καλύτερα θα «λειτουργούσε» το πολιτικό σύστημα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ο κ. Παπανδρέου εξάλλου το επιδιώκει αυτό τόσο μέσω του «Καλλικράτη» όσο και μέσω του εκλογικού νόμου που σκοπεύει να φέρει. Μόνο σκληρά αρχηγικά κόμματα μπορούν να επιβιώσουν μέσα στο κοινοβουλευτικό μας σύστημα. Ακόμα και ο συνδικαλισμός πρέπει να είναι προσδεδεμένος στο άρμα του κάθε αρχηγού, διαφορετικά η κοινωνία αφυπνίζεται, διεκδικεί και το σύστημα καταρρέει.
Αναρωτιόμαστε: Αλήθεια γιατί αυτοί που διαγράφονται είναι πολιτικά υποκριτές και δεν λένε την αλήθεια; Γιατί δεν καταγγέλλουν το πολιτικό σύστημα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας για την ανελευθερία του, αλλά καταγγέλλουν μόνο τους πολιτικούς αρχηγούς που τους διέγραψαν, ωσάν να είναι αυτοί οι υπαίτιοι της ανελευθερίας;
Όχι φίλοι μας και πρέπει να το καταλάβετε. Δεν φταίνε ούτε ο Παπανδρέου, ούτε ο Σαμαράς, όταν διαγράφουν από τα κόμματά τους (για το ΚΚΕ δεν το συζητάμε κάν). Οι αρχηγοί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς και πρέπει να το καταλάβουμε, διαφορετικά δεν έχουμε καταλάβει τίποτα. Φταίει το πολιτικό σύστημα που υπηρετούμε όλοι μας.
Εμείς, οι απλοί πολίτες πρέπει να είμαστε τα πρόβατα στα μαντριά, άλλωστε τη μόνη δυνατότητα που έχουμε είναι απλά να αλλάξουμε μαντρί. Τίποτε άλλο. Σκεφτείτε, αν έχουμε κάτι άλλο. Αν έχουμε να μας το πείτε ή να το γράψετε σε σχόλιο για να το μάθουμε κι εμείς. Το απαγορευτικό όριο του 3% και η ενισχυμένη αναλογική, μας σπρώχνουν αναγκαστικά στα ήδη γνωστά και προβεβλημένα μαντριά, διαφορετικά υπάρχει ο εκβιασμός της χαμένης ψήφου.
Όλο το πολιτικό παιχνίδι στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας είναι ένα μεγάλο θέατρο. Οι πολίτες κάθονται στην πλατεία στο σκοτάδι και τα φώτα των ΜΜΕ τους εστιάζουν μόνο στη διαμάχη των ηθοποιών στην σκηνή. Κάποια στιγμή μετά την ένταση έρχεται η λύση του δράματος. Οι κακοί χάνουν και οι καλοί κερδίζουν. Ο θεατής μένει ικανοποιημένος από τη λύση του δράματος και την ταύτισή του με τον ήρωα που του πλάσαρε ο σκηνοθέτης. Η αυλαία πέφτει, οι ηθοποιοί νικητές και ηττημένοι αποσύρονται για να μοιραστούν μαζί τα χρήματα που απέσπασαν από τους θεατές και οι θεατές απλά μένουν με την ψευδαίσθηση της νίκης του ήρωά τους.
Το ίδιο συμβαίνει και με τους διαδίκους και τους δικηγόρους στα δικαστήρια. Οι δικηγόροι μάχονται στο ακροατήριο ενώπιον των πελατών τους για την προάσπιση των συμφερόντων τους και ενίοτε καταφεύγουν σε θεατρινισμούς για να ικανοποιήσουν τους πελάτες τους, αλλά μόλις πέσει οι αυλαία της δίκης οι αντίδικοι επαγγελματίες δικηγόροι είναι πάλι φίλοι, ενώ οι αντίδικοι πολίτες μένουν στο να μισούν ο ένας τον άλλο θανάσιμα.
Αυτό λοιπόν το πολιτικό σύστημα της υποκρισίας μας έφτασε εδώ που μας έφτασε. Είναι ένα πολιτικό σύστημα αυτόνομο σε σχέση με τις κοινωνικές ανάγκες, βασίζεται σε επαγγελματίες πολιτικούς που παίζουν το μεγάλο θέατρο της πολιτικής. Ενίοτε μετατρέπουν και την πολιτική σε δικαστήριο, αλλά πάντα ο πολίτης πρέπει να μένει μακριά από τα δρώμενα. Διαφορετικά το πολιτικό σύστημα ταράζεται. Ο πολιτικός εκείνος, ακόμα και ισχυρός αρχηγός να είναι, που θα τολμήσει να μιλήσει για αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, οι οποίες θα εμπλέκουν την κοινωνία στο πολιτικό παιχνίδι, αμέσως θα αποβληθεί από το σύστημα.
Δυστυχώς είμαστε εγκλωβισμένοι.
Σε λίγο καιρό ενδέχεται να ξεσπάσει μεγάλη κρίση και ίσως λαϊκή εξέγερση, αν και αυτό το τελευταίο είναι λίγο δύσκολο να συμβεί σε μας. Τα μαντριά καλά κρατούν. Πάντως, όπως και να έχουν τα πράγματα θα πρέπει να ξέρουμε ποιος είναι ο εχθρός και τι ακριβώς θέλουμε να επιτύχουμε.
Σε κάθε περίπτωση πρέπει να αλλάξει αυτό το πολιτικό σύστημα, διαφορετικά θα φορτωθούμε εμείς την κρίση και οι επαγγελματίες ηθοποιοί θα συνεχίσουν το έργο τους.
Αναρτήσεις
0 μας είπαν την γνώμη τους, εσύ;:
Δημοσίευση σχολίου